Βρήκα ένα δεκαεπτάρη. Καθόταν στην παρέα με το ζόρι, υποχρεωμένος από τους γονείς του που πιστεύουν ότι έχουν ακόμα την δυνατότητα να «παλουκώνουν» τον κανακάρη τους στα οικογενειακά τραπέζια. Ο μικρός δεν άκουγε καν τις συζητήσεις γύρω του, ονειρευόταν να τελειώσει αυτές τις καταραμένες τις πανελλήνιες και να φύγει τις πρώτες του διακοπές, ελεύθερος, χωρίς μπαμπαδομανάδες. Κι εκεί πάνω, ήρθα εγώ να τον ρωτήσω: «ψηφίζεις τώρα τον Μάιο, έτσι;» Με κοίταξε, λες και αντίκριζε εξωγήινο.
Ανασήκωσε τους ώμους με τόση αδιαφορία, λες και του μιλούσα για τους πολιτιστικούς θησαυρούς της πρωτοχριστιανικής εποχής της Καππαδοκίας. Προσπάθησαν να αναθυμηθώ τους καιρούς που εγώ ψήφιζα για πρώτη φορά. Το ίδιο και οι φίλοι μου, η σειρά μου. Τι φοβερή λαχτάρα είχαμε τότε να μπούμε στο παραβάν, να συμμετέχουμε, να συνδιαμορφώσουμε εξελίξεις, να αλλάξουμε και να ξαναφτιάξουμε τον κόσμο. Ενώ τώρα ο μικρός, μ’ ένα ανασήκωμα των ώμων του το αντιμετωπίζει όλο αυτό.
Εγώ ως πολιτικάντης δημοσιογράφος κάνω αθροίσεις. Τι θα ψηφίσουν τούτα τα μικρά και πόσο θα επηρεάσουν το τελικό αποτέλεσμα; Εκείνα πάλι, δεν ξέρω αν θεωρούν ανώφελο το καινούριο αυτό δικαίωμα τους, στα σίγουρα πάντως δεν πιστεύουν ότι έχει την αξία που του δίναμε εμείς κάποτε. Ή που του δίνουμε ακόμα και σήμερα. Φαντάζομαι τον νεαρό συνομιλητή μου να κάθεται μπροστά στην τηλεόραση και να παρακολουθεί πολιτική συζήτηση. Ούτε κατά διάνοια. «Με το δυστύχημα στα Τέμπη ασχολήθηκε;» ρωτώ τον πατέρα του. «Πολύ» μου απαντά, αλλά παραδόξως, ο μικρός δεν μου δίνει την εντύπωση ότι συνδέει τα Τέμπη με το δικαίωμα του να ψηφίσει. Εκτός κι αν καταλαβαίνω λάθος.
Το επιστέγασμα της συζήτησης μας ήρθε, όταν -πονηρός εγώ- του έκανα την ερώτηση-παγίδα: «αυτό που θα ψηφίσεις στις πρώτες εκλογές, θα ψηφίσεις και στις δεύτερες;» Ήθελα να διαπιστώσω αν τον Μάιο θα ψηφίσει χαλαρά και τον Ιούλιο πιο στοχευμένα. Ήταν η πρώτη φορά που το βλέμμα του δεκαεπτάρη έδειξε ένα κάποιο ενδιαφέρον. «Τι; Δυο φορές θα ψηφίσουμε δηλαδή;» ρώτησε έκπληκτος. Γέλια υποδέχτηκαν την ερώτηση του. Οι «μεγάλοι» γελούσαμε. Αλλά ο μικρός μας αποστόμωσε. «Είπαμε να ψηφίσουμε μια φορά, αλλά όχι και κάθε βδομάδα. Μα καλά, άλλη δουλειά δεν έχετε εσείς; Συνέχεια ψηφίζετε;»
Άντε τώρα να βρουν κοινή διάλεκτο τα κόμματα μας με τους 400.000 τέτοιους νέους ψηφοφόρους. Να τους πείσουν επί ποίου θέματος; Και με ποιον τρόπο; Και μην βιαστείτε να πείτε ότι κακώς δόθηκε ψήφος στα δεκαεπτά. Ή ότι εμείς οι «ενημερωμένοι» μεγαλύτεροι έχουμε περισσότερο δίκιο απ’ αυτά τα παιδιά. Διότι δεν ισχύει. Ή μάλλον, για να το γράψω καλύτερα, μακάρι να ήξερα τι ισχύει…
