Κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο φανερό ότι τελικά, πρωθυπουργό στην χώρα για την επόμενη τετραετία δεν θα βγάλει ούτε η τιμή του ρεύματος, ούτε τα επιδόματα, ούτε φυσικά οι παρακολουθήσεις. Δυστυχώς, έτσι που πάει η κατάσταση, οι πολιτικές μας εξελίξεις θα καθοριστούν μάλλον από τον Ερντογάν. Τρέμω και μόνο που το γράφω, όμως όλα δείχνουν ότι προς τα εκεί οδεύουμε. Ο σουλτάνος θα την κάνει την κίνηση του, η Ελλάδα θα απαντήσει και μετά γαία πυρί μειχθήτω.
Ακούω και διαβάζω διάφορους «ρεαλιστές» που καθησυχάζουν το κοινό τους ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα. Με διάφορα τσιτάτα «τα λέει για εσωτερική κατανάλωση» και με την επιστράτευση λαϊκών γνωμικών «σκυλί που γαυγίζει δεν δαγκώνει», πιστεύουν ότι έχουν τη σκέψη Ερντογάν στο τσεπάκι τους. Σαχλαμάρες κύριοι. Οι δικτάτορες, οι ελέω Θεού μονάρχες και οι σουλτάνοι, δεν σκέφτονται ούτε δρουν σαν τους κοινοβουλευτικούς αρχηγούς.
Το μυαλό τους διαστρέφεται σιγά-σιγά, η εγωπάθεια κυριεύει κάθε κύτταρο του μυαλού τους, η προσωπική τους βιολογική και πολιτική επιβίωση γίνεται συνώνυμη με το κράτος που διαφεντεύουν. Προσωπικά είμαι πεπεισμένος ότι ο σημερινός Ερντογάν δεν έχει καμιά σχέση με τον εαυτό του πριν είκοσι χρόνια. Τότε. Όταν ξεκινούσε μπορεί να είχε κάποιο έρμα ή κάποιους φόβους πολιτικού κόστους. Σήμερα έχει κόψει καπίστρι, όπως συμβαίνει με όλους τους δικτάτορες αυτού του κόσμου.
Σ’ αυτό συντελεί καθοριστικά και το γεγονός ότι τέτοιοι τύποι είναι περικυκλωμένοι από ανθρώπους που δεν φέρνουν ποτέ αντίρρηση στους παραλογισμούς τους. Θαρρείτε ότι όλοι αυτοί που βλέπουμε γύρω του να ακκίζονται, οι Ακάρ. Οι Νταβούσογλου και οι Καλίν, είναι τίποτα προσωπικότητες; Αντίλαλοι του Ερντογάν είναι, που την λέξη «όχι» δεν την ξέρουν όταν μιλούν στον αρχηγό τους.
Οπότε είναι θέμα χρόνου να το κάνει το απονενοημένο ο σουλτάνος. Δεν ξέρω τι θα είναι, αυτός ξέρει. Και δυστυχώς, αυτό θα σκεπάσει όλα τα υπόλοιπα, θα κρίνει τις εξελίξεις στην Ελλάδα. Ξέρω ότι η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία θα φερθεί πατριωτικά. Κανείς όμως δεν μπορεί να προδικάσει το αύριο, αν υπάρξει εμπλοκή στο πεδίο. Δεν θέλω να γράψω παραπάνω πράγματα επ’ αυτού και εύχομαι να βγω ψεύτης και όλα να ηρεμήσουν ένα ωραίο πρωί.
Πάντως, η εθνική μας ιστορία είναι γεμάτη από ζοφερά παραδείγματα. Όποτε ηττηθήκαμε, ανεξαρτήτως πως πολεμήσαμε, η ηγεσία μας χαρακτηρίστηκε προδοτική. Όποτε είχαμε ισοπαλία, εμείς την εκλάβαμε ως ήττα και πήραμε κυνήγι τους δικούς μας. Κι όποτε νικήσαμε, ποτέ δεν ήμασταν ευχαριστημένοι. Πάντα απαιτούσαμε παραπάνω απ’ αυτά που πήραμε κι έφταιγαν πάλι οι ηγεσίες μας. Ας μην γράψω περισσότερα, προς το παρόν.
