Το παλιό μεγάλο πολιτικό και κοινωνικό ΠΑΣΟΚ στο οποίο στόχευσε ο Νίκος Ανδρουλάκης μόλις έγινε αρχηγός, είχε συγκεκριμένες ιστορικές καταβολές. Ήθελε πάντα και θέλει να έχει λόγο και ρόλο στη διακυβέρνηση της χώρας.
Για αυτό και όταν το 2012-15 επήλθε η απαξίωση και η καταστροφή του ιστορικού κελύφους που το στέγαζε από το 1974, αυτό μοιράστηκε ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα. Ό,τι απόμεινε για να το διαφεντεύει αρχικά η Φώφη και μετά ο Νίκος, μπορεί να νιώθει άνετα ως μικρό απομονωμένο ΚΚΕ, όμως πολιτικά είναι αμελητέο και θνησιγενές.
Η πρώτη και μεγάλη μάχη του Ανδρουλάκη εκεί χάθηκε. Τότε στη θριαμβευτική αρχή του, που μια μεγάλη μάζα κεντρώων ΠΑΣΟΚογενών μοιρασμένη ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ φλέρταρε με την ιδέα να επιστρέψει στην παλιά της κοίτη. Πλην ο Ανδρουλάκης την κλώτσησε πέρα, σηκώνοντας το σαχλό λάβαρο του «ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος». Μα τότε, ποιος; Επρόκειτο για σημαία δυνητικής ακυβερνησίας, ακριβώς δηλαδή αυτής που σιχαίνεται ο ΠΑΣΟΚογενής.
Όσα ακολούθησαν με τις υποκλοπές και με την Καϊλή, δεν ήταν παρά το κερασάκι πάνω σε μια ήδη κακοφτιαγμένη τούρτα. Όταν ξέσπασαν, εν σειρά, οι δύο αυτές πολύκροτες υποθέσεις, το καινούριο μεγάλο ΠΑΣΟΚ ήταν ήδη μια νεκρή ιστορία. Μήτε εκείνοι που ψήφισαν Κυριάκο μήτε όσοι ταυτίστηκαν με τον Αλέξη είχαν πεισθεί να τους εγκαταλείψουν. Το Ανδρουλακικό ΠΑΣΟΚ έκανε έναν κύκλο γύρω από τον εαυτό του ψάχνοντας τροφή για να μεγαλώσει και ξανα-κατέληξε να τρώει την ουρά του.
Οι υποκλοπές το μπάταραν απότομα προς τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε με πολιτικά ηγεμονικό τρόπο την ιστορία πάνω του, με τον Ανδρουλάκη να αναλώνεται σε μια παραπολιτική προσωπική θεώρηση του πράγματος. Ο Αλέξης οδηγούσε το κάρο των υποκλοπών εκεί που ήθελε και στην καρότσα του ο Νίκος χτυπιόταν σαν έφηβος σε παράκρουση.
Πώς να συνεργαστεί –λέγαν οι δικοί του- με αυτόν που του παρακολουθούσε το τηλέφωνο; Κι αυτό, δηλαδή, οδήγησε αυτονοήτως στη νομοτελειακή και αγαστή συνεργασία του με κείνον που μεθόδευσε να στείλει το μισό του κόμμα στο ειδικό δικαστήριο; Στέκει;
Η Καϊλή συμπλήρωσε και κλείδωσε το παζλ. Η πολιτική ζημιά που άθροισε το ΠΑΣΟΚ από αυτή την ιστορία δεν ήταν διότι η Εύα διεφθάρη, αλλά διότι ο Νίκος διαχειρίστηκε την υπόθεση με εξωφρενικό τρόπο. Ο «δούρειος ίππος» του επιβεβαίωσε την εικόνα αρχηγού που δεν ξέρει τι κάνει και τι λέει. Πώς να τον εμπιστευτεί κανείς για κάτι πολύ μεγαλύτερο και κρισιμότερο, όπως η διακυβέρνηση της χώρας σε ζόρικους καιρούς;
Το καινούριο ΠΑΣΟΚ μας τέλειωσε πριν καν ξεκινήσει. Ο στόλος βυθίζεται αργά-αργά μέσα στο λιμάνι πριν καν βγει στην ανοικτή θάλασσα. Το μικρό ΠΑΣΟΚ κάπου θα βολοδέρνει, πλην οι πρωταγωνιστές θα είναι άλλοι και αλλού. Δυστυχώς.
