Μίλησα με πολύ κόσμο αυτό το τριήμερο. Εννοώ με ανθρώπους έξω από τον συνηθισμένο μου κύκλο, του οποίου γνωρίζω τους προβληματισμούς και τις απόψεις. Τα είπα με άλλους αυτή τη φορά, τυχαία δείγματα πολιτών που βρέθηκαν στον δρόμο μου και τους οποίους ρώτησα πώς βλέπουν το αποτέλεσμα των εκλογών σε συνδυασμό με την τραγωδία στα Τέμπη, τις δηλώσεις Ανδρουλάκη και όλα τα υπόλοιπα συμπαρομαρτούντα. Κατέληξα στα ακόλουθα:
Πρώτον, η ιστορία της ενίσχυσης των πολιτικών άκρων λόγω Τεμπών τείνει να μεταβληθεί σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Ενώ δεν συνάντησα κανέναν που μου είπε «εγώ θα ψήφιζα ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τώρα θα πάω στην Χρυσή Αυγή ή στον ΑΝΤΑΡΣΥΑ», τρεις στους τέσσερις με βεβαίωσαν ότι βλέπουν μια στροφή του δικού τους κοινωνικού περίγυρου προς τα άκρα. Κι όταν το λένε πολλοί και διαρκώς, στο τέλος δεν το νομιμοποιούν απλώς, αλλά το επιβάλλουν κιόλας ως κυρίαρχη συμπεριφορά.
Δεύτερον, αυτή η περιβόητη «κοινωνική οργή» είναι πολύ της μοδός. Όλοι είναι ολίγον ή πολύ «οργισμένοι». Γενικώς και αορίστως «οργισμένοι». Εναντίον του κράτους, της πολιτικής, των πολιτικών, εναντίον κάποιων ή όλων. Στο μεταξύ, άπαντες οι «εξοργισμένοι» είναι παράλληλα μέλη κάποιου φορέα εναντίον του οποίου κατευθύνεται η οργή τους.
Και προσοχή, είναι «οργισμένοι» δίχως να ξέρουν ούτε πως θα πέσει η οργή τους, μήτε προτείνοντας κάτι που θα την εκμηδένιζε, μήτε αποδεχόμενοι οποιαδήποτε πρόταση άλλου που εξαφάνιζε τις αιτίες οργής. Είναι απλώς «οργισμένοι».
Τρίτον, η μέγιστη πλειοψηφία έχει μια οικονομική μακαριότητα που μου θυμίζει τις προ μνημονίου εποχές. Ζορίζονται κάπως στο σούπερ μάρκετ, το ρεύμα και την θέρμανση την ξέχασαν, αλλά σε γενικές γραμμές δεν τους πολυακούς να διατυμπανίζουν την φτώχεια τους ή τα ζόρια τους.
Στις τουριστικές ζώνες περιμένουν και τα λεφούσια των τουριστών, χιλιάδες θέσεις εργασίας παραμένουν κενές, όλα καλά σε τελευταία ανάλυση. Πως το περιγράψω ρε παιδί μου. Εμένα όλο αυτό μου θυμίζει το 2008. Τότε που κάψαμε την Αθήνα λόγω οργής και βαρεμάρας της ευμάρειας.
Τέταρτον, στο σκληρό πολιτικό πεδίο, δεν βρήκα ούτε έναν να μην χλευάζει την θέση Ανδρουλάκη. Αλλά παραλλήλως δεν βρήκα και κανέναν που να ανησυχεί ειλικρινά ότι μια πιθανή ακυβερνησία θα κοστίσει στην χώρα ή στο δικό του νοικοκυριό.
Εγώ νομίζω ότι έχουμε μπει όλοι σε μια φάση που πιστεύουμε ότι κάποιος αυτόματος πιλότος οδηγεί την χώρα πάνω σε ασφαλείς ράγες κι εμείς έχουμε όχι απλώς το ελεύθερο αλλά την υποχρέωση να είμαστε εξοργισμένοι γενικώς. Μακάρι να βγω ψεύτης γιατί αν έχω βγάλει σωστά συμπεράσματα, θα έχουμε άσχημα ξεμπερδέματα…
