Κοιτάξτε, από μια άποψη ο Ανδρουλάκης τα κατάφερε. Ασχολούνται όλοι μαζί του, ο πολιτικός διάλογος κινείται γύρω από την πρόταση του. «Παλαβή πρόταση» θα πείτε, αλλά ο παλιός κανόνας της διαφήμισης λέει ότι είναι προτιμότερο να ασχολούνται μαζί σου έστω και για τους λάθος λόγους, από το να σε αντιμετωπίζουν σαν να μην υπάρχεις. Ε με τον Ανδρουλάκη ασχοληθήκαμε και παρα-ασχοληθήκαμε. Άρα, απ’ αυτή την άποψη είναι κερδισμένος. Για το παραπέρα δεν είμαι ικανός αυτή την στιγμή να σας διαφωτίσω. Ο καιρός θα δείξει.
Προσωπικά δίνω πολύ περισσότερες πιθανότητες στο Ανδρουλακικό σενάριο, να καταγραφεί μεσοπρόθεσμα όλο αυτό σαν μια μνημειώδης πολιτική ασυναρτησία, από το να διαμορφώσει ουσιαστικές εξελίξεις. Θεσμικά δεν στέκει καθόλου, ούτε αποτελεί πολιτική άποψη υπερασπίσιμη σε καφενείο ή σε τηλεοπτικό πάνελ. Κάτι τέτοια πυροτεχνήματα θαμπώνουν προς στιγμή το βλέμμα, όμως σβήνουν όπως άναψαν. Ξαφνικά και δίχως ν’ αφήσουν κάτι.
Βεβαίως, δεν είναι ανάξιο προσοχής το γεγονός ότι ένα πολυδιαφημισμένο «τίμιο» εκλογικό σύστημα σαν την απλή αναλογική, μετατρέπεται σε μήτρα που εγκυμονεί θεσμική εκτροπή. Και μη μου πείτε ότι είμαι υπερβολικός, διότι μέχρι σήμερα, κάθε υπόνοια να διοριστεί μη εκλεγμένος πρωθυπουργός καταγραφόταν απ’ ευθείας ως αντιδημοκρατική εκτροπή. Πόσες φορές έχετε ακούσει καταγγελίες για υποχθόνια σχέδια να μας μπει καπέλο κάποιος τεχνοκράτης ή τραπεζίτης ή υπάλληλος των Βρυξελλών και πάει λέγοντας;
Τώρα, πως διάβολο αυτά τα σενάρια μεταβλήθηκαν σε δημοκρατικά απαυγάσματα και σε υποδείγματα λαϊκής κυριαρχίας, απορώ. Βρισκόμαστε σ’ έναν τόπο που ακόμα και οι εξωκοινοβουλευτικοί υπουργοί αντιμετωπίζονται μ’ ένα πνεύμα καχυποψίας επειδή δεν έχουν την λαϊκή νομιμοποίηση της ψήφου, θα βάλουμε πρωθυπουργό από το πουθενά, που θα τον μάθουμε μετά τις κάλπες και δίχως να έχει λαϊκή έγκριση ως πρόσωπο; Δεν γίνονται αυτά κι αν υποθέσουμε θεωρητικά ότι μπορεί να γίνουν θα είναι τόσο θνησιγενή και απονομιμοποιημένα που μόνο ζημιά θα κάνουμε στον τόπο.
Τέλος πάντων και για να μην πολυλογώ, θαρρώ πως αυτή είναι η βδομάδα Ανδρουλάκη. Θα ζήσουμε μερικές μέρες ακόμα ασχολούμενοι με το «ούτε-ούτε» και με το ονοματάκι του «άγνωστου Χ», για να πάμε μετά στα σοβαρά και στα ουσιώδη. Διότι τριγυρίζοντας γύρω από το όνομα που κρατά ο αρχηγός ενός κόμματος του 8-10% σαν επτασφράγιστο μυστικό στο μυαλό του, δεν κάνουμε πολιτική. Τις κουμπάρες παίζουμε.
