Τους βλέπω καθημερινά να αγωνιούν, να πετάγονται από το ένα θέμα στο άλλο προσπαθώντας να γαντζωθούν από κάτι στέρεο που θα τους δώσει πόντους. Τους βλέπω να αλλάζουν ανά βδομάδα την αξιολόγηση των αντιπολιτευτικών τους προτεραιοτήτων, πασχίζοντας να τους κάτσει κάποια απ’ αυτές και να προκόψουν δημοσκοπικά. Τους βλέπω να επιστρατεύουν χίλια τερτίπια, ψάχνοντας το μονοπατάκι που θα κόψει δρόμο γι αυτούς προς την κορυφή, καθώς οι εκλογές όλο και πλησιάζουν. Μάταιος κόπος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ το παλεύει, αυτό είναι αλήθεια. Αν και έχει από το 2016 να δει θετική δημοσκόπηση και καλό εκλογικό αποτέλεσμα, δεν εγκαταλείπει. Δεν σταυρώνει τα χέρια όπως θα είχαν κάνει άλλοι στη θέση του. Ψάχνει, γκρινιάζει, φωνάζει, καταγγέλλει, διαδηλώνει, καταφεύγει σε δικαστήρια, επιτροπές και οργανισμούς εντός κι εκτός, οργίζεται, εξανίσταται, φουντώνει, τσαντίζεται. Προσπαθεί, αυτό του το αναγνωρίζω.
Αλλάζει τακτικές, διαμορφώνει νέο-στρατηγικές, μεταμορφώνεται και αναδιαμορφώνεται, συμμαχεί, διευρύνεται, συνεδριάζει, κάνει ομάδες, επιτροπές, κονκλάβια. Αποτέλεσμα μηδέν. Καταλήγει ένας σκύλος που κυνηγά την ουρά του, ένας busy body τύπος που πηγαινοέρχεται στα γραφεία της εταιρείας του, δίχως αποτέλεσμα. Τι του λείπει, τι του λείπει; Πάντως κάτι του λείπει, αλλιώς τέτοιο τρεχαλητό κάτι θα είχε αποδώσει.
Έχουν τρελάνει τους αναλυτές των εφημερίδων και τους εκπομπάρχες της τηλεόρασης. Πάνω που πάνε να καταλάβουν σε ποια ζητήματα δίνει προτεραιότητα ο Τσίπρας και το κόμμα του, εκείνοι τα αλλάζουν. Αρκεί μια δημοσκόπηση ή ίσως μια απλή αίσθηση για να αντιληφθούν ότι «αυτό δεν περπατάει» και να μεταπηδήσουν ακαριαία σε κάτι άλλο. Την μια μέρα ουρλιάζουν όλοι μαζί για τις υποκλοπές, την επομένη τους βλέπεις όλους μαζί να επικεντρώνονται στην ακρίβεια, την τρίτη μέρα να μιλούν για την έλλειψη δημοκρατίας, την τέταρτη να ξαναγυρίζουν στην τιμή του ρεύματος.
Έλλειψη πραγματικής στρατηγικής, απαράδεκτη και πρωτοφανής για κόμμα που έχει κυβερνήσει και που διαθέτει μια γκάμα στελεχών που θεωρητικώς είναι ικανά να επεξεργαστούν πέντε ρεαλιστικές θέσεις. Στο τέλος-τέλος, πριν μια δεκαετία του έκαναν επιτυχημένα. Τώρα μοιάζουν πάλι με πρωτάρηδες που πρωτοκάθονται σε τιμόνι αυτοκινήτου και πάνε σίγουρα για τρακάρισμα. Και η κλεψύδρα αδειάζει σιγά-σιγά, με τους άλλοτε πανίσχυρους και κραταιούς να κάνουν σημειωτόν.
Εμ, αν δεν έχεις προορισμό, δεν υπάρχει για σένα ούριος άνεμος.
