Χαίρομαι που η Ελληνική Αστυνομία τσουβάλιασε τους δολοφόνους ου Λυγγερίδη. Αν μη τι άλλο, το όφειλε σ’ έναν δικό της που έπεσε νεκρός την ώρα του καθήκοντος, αλλά και σε όσους εμάς που –παρά τα τελευταία φιάσκα- συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι η Ελλάδα δεν έχει την πιο ανίκανη και αδιάφορη αστυνομία της υφηλίου, όπως διατείνονται κάποιοι καθήμενοι άνετα στον καναπέ τους. Επειδή είμαι καλός ακροατής και έχω συναναστραφεί στενά με πάμπολλα όργανα της τάξης, ξέρω ότι ο Έλληνας αστυνομικός είναι παράλληλα ικανός για το καλύτερο και για το χειρότερο.
Όταν τον ρίξεις στο φιλότιμο, θα μπει στη φωτιά για σε βοηθήσει όταν θα το χρειαστείς. Όταν απευθυνθείς σ’ αυτόν με ευγένεια και σεβασμό (όχι δουλοπρέπεια), θα στα ανταποδώσει. Αν, αντιθέτως, του πεις εκείνο το ελληνικότατο «ξέρεις ποιος είμαι γω;», την κρίσιμη στιγμή θα σε αφήσει συνειδητά αβοήθητο. Αν του τσαμπουκαλευτείς, θα αντιμετωπίσεις εκ μέρους του μέχρι και κατάχρηση εξουσίας. Αν του κάνεις τον έξυπνο θεωρώντας ότι απέναντι σου έχεις έναν βλάκα με στολή, θα ξεχάσει τους κανόνες που έχει διδαχθεί στην εκπαίδευση.
Αυτά για τον χαμηλόβαθμο αστυνομικό που είναι στην πρώτη γραμμή. Ναι, όλοι τους ψάχνουν έναν τρόπο να χωθούν κάπου για αποφύγουν τον δρόμο, όμως ποιος δεν θα το έκανε στη θέση τους; Εντάξει, είναι η δουλειά που διάλεξαν, όμως ξέρετε εσείς κανέναν που θα είχε τη δυνατότητα να ξεφύγει από την καθημερινή επαφή με ληστές, δολοφόνους, πρεζόνια, μαχαιροβγάλτες ή ναρκεμπόρους και δεν θα το προσπαθούσε; Άπαξ και βρεθεί όμως στην πρώτη γραμμή, ισχύουν στο ακέραιο όσα αναφέρω παραπάνω.
Ο αστυνομικός που δουλεύει στον δρόμο (στο περιπολικό, στη μοτοσυκλέτα, στα ΜΑΤ, στην τροχαία) αντιμετωπίζει μέσα σε μια μόλις βδομάδα περισσότερες έκτακτες καταστάσεις και υπαρκτούς κινδύνους, απ’ όσους αντιμετωπίζει ο μέσος πολίτης μέσα σε μια δεκαετία, μπορεί να γράφω και λίγα. Για τα ανώτερα και ανώτατα κλιμάκια δεν μπορώ να σας διαφωτίσω επαρκώς, έχω ακούσει πολύ καλά και πολύ άσχημα πράγματα που συμβαίνουν σε κείνα τα πατώματα, σας βεβαιώνω όμως ότι ξέρω μια ντουζίνα χαμηλόβαθμους που όταν βγάζουν τη στολή πάνε για δεύτερο μεροκάματο.
Το μυαλό σας πάει στις απατεωνιές, όμως κάνετε λάθος. Ξέρω αστυνομικούς που σήμερα δουλεύουν νυχτοφύλακες, οδηγοί βυτιοφόρων, μεταφορείς σε μάντρες με καυσόξυλα ή ως μέλη ομάδων προστασίας επιχειρηματιών που το κράτος δεν τους δίνει φύλαξη. Εντιμότατες και βαριές δουλειές κάνουν για να συμπληρώνουν τον γλίσχρο μισθό τους, που ειδικά αν έχουν παιδιά δεν φτάνει με τίποτα. Υποθέτω ότι υπάρχουν κι αυτοί που ψάχνουν μέλι για να χώσουν το δάκτυλο, αλλά για το 95% των παιδιών που φοράνε στολή βάζω το χέρι μου στη φωτιά για την εντιμότητα τους.
Εξάλλου δεν πρόκειται για τον παλιό αγράμματο μπασκίνα που έδερνε το πεινασμένο χαμίνι του δρόμου και απαιτούσε από τον συνοικιακό ταβερνιάρη να τον κεράσει. Οι αστυνομικοί πια είναι μορφωμένα παιδιά που θέλουν να κάνουν καριέρα.
*(Αύριο, το δεύτερο μέρος).
