Βγάζω τώρα τον πόνο μου ως καθημερινός σχολιαστής. Είμαι μαρτυρικό να πρέπει να γράφω κάθε εικοσιτετράωρο για τα Τέμπη. Τι καινούριο να προσθέσω και από ποια νέα οπτική γωνία να (ξανά) πιάσω το θέμα. Όλα έχουν γραφτεί, όλα έχουν ειπωθεί. Η υπόθεση αυτή καθ’ αυτή, παράγει λιγότερη ύλη απ’ αυτή που μπορούμε και απαιτούμε να καταναλώνουμε σε ημερήσια βάση.
«Γράψε για κάτι άλλο», θα μου πείτε. Αμ δεν το διαβάζει κανείς, σας απαντώ ευθαρσώς. Η πολιτική ζωή της χώρας είναι μονοθεματική. Κινείται μόνο γύρω από τα Τέμπη, κάθε προσπάθεια δε να αναφερθεί κανείς σε κάτι άλλο, εκλαμβάνεται (και κατηγορείται) ως απόπειρα αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης. Εκεί φτάσαμε.
Μου θυμίζει πάρα πολύ την περίοδο του Βατοπαιδίου. Τότε που είχαμε παραλάβει την κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή και τη χτυπούσαμε για μήνες σαν το χταπόδι στον βράχο. Η οικονομία της χώρας πήγαινε ντουγρού για ύφεση, οι επιχειρήσεις άρχισαν να κλείνουν, η ανεργία μεγάλωνε απότομα, το δημόσιο χρέος φούσκωνε σαν πίττα που ήταν στον φούρνο, αλλά εμείς εκεί, στο Βατοπαίδι. Μονοθεματικά. Για πολλούς μήνες.
Η χρεωκοπία ερχόταν καλπάζοντας κατά πάνω μας, τα πρώτα σπουδαγμένα παιδιά μας είχαν αρχίσει να μπαίνουν στα αεροπλάνα για να πάνε να δουλέψουν στην Ευρώπη, τα στεγαστικά «κοκκίνιζαν» κάθε μήνα με φρενήρη ρυθμό, πλην η επικαιρότητα (δημοσιογραφική, επιστημονική και πολιτική) περί άλλων τύρβαζαν. Δεν υπήρχαν τότε social media, αλλά εφημερίδες, τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, κατέκλυζαν την κοινή γνώμη με Βατοπαιδινές και μόνο «ειδήσεις».
Ξεσκόνιζαν χρυσόβουλα του Νικηφόρου Βοτεινιάτη και του Ανδρόνικου Παλαιολόγου, γνωμοδοτούσαν για την εγκυρότητα πατριαρχικών συγκιλλίων και παραχωρήσεις Οθωμανών σουλτάνων, έκαναν κριτική στις ανταλλαγές γαιών των κυβερνήσεων Ελευθερίου Βενιζέλου, έκαναν αυτοψίες με βάρκες στους βιότοπους του Πόρτο Λάγος της Ξάνθης και στο ρημαγμένο κτίριο του υπουργείου Εργασίας στους Θρακομακεδόνες, που ανταλλασσόταν με τη λίμνη Μπουρού.
Η Λαγκάρντ ερχόταν στην Αθήνα και ο υπουργός οικονομικών Παπαθανασίου της έγραφε πάνω σε μια λαδωμένη χαρτοπετσέτα τα μέτρα που θα παίρναμε για να αποφύγουμε την οικονομική κατάρρευση, αλλά δεν υπήρχε εκεί ούτε κάμερα ούτε δημοσιογράφος να καλύψει το γεγονός. Άλλα τρομερά «γεγονότα» μας απασχολούσαν.
Αν ο Εφραίμ είχε πάει στα μουλωχτά από την πλαϊνή πόρτα την Αγία Ζώνη στο Μαξίμου για να την προσκυνήσουν, αν ο Ρουσόπουλος είχε κοιμηθεί μια βραδιά στο μοναστήρι και γιατί, αν υπήρχαν κι άλλα μοναστήρια στην επικράτεια με βυζαντινά χρυσόβουλα και διάφορα άλλα παρόμοια. Εκείνη την εποχή, δεν υπήρχε χώρος για οποιαδήποτε άλλη είδηση.
Η χώρα διαλυόταν, αλλά εμείς χαζεύαμε τους κορμοράνους του Πόρτο Λάγγος και απαιτούσαμε να δούμε τον Εφραίμ και τον Αρσένιο στον Κορυδαλλό. Όπως και έγινε δυο χρόνια αργότερα, μόλις ήρθε το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου στην κυβέρνηση και προφυλάκισε τους δυο καλόγερους. Το οποίο ΠΑΣΟΚ είχε βρει στο Βατοπαίδι τη «θρυαλλίδα» που θα γκρέμιζε τον Καραμανλή, καλή ώρα σαν τώρα.
Τη συνέχεια την ξέρουμε. Ανέβηκαν στην εξουσία για να «αποδώσουν δικαιοσύνη» και να σταματήσουν το «κουκούλωμα», αλλά μόλις πιάσανε το τιμόνι του καραβιού διαπίστωσαν ότι αυτό έπλεε κατ’ ευθείαν προς τα βράχια. Και ξεχάστηκε εν μία νυκτί το μέγα σκάνδαλο, διότι είχαμε πια σοβαρότερα πράγματα ν’ ασχοληθούμε. Μόνο που είχε γίνει η δουλειά. Μας κόστισε κάτι παραπάνω τις επόμενες δεκαετίες, αλλά έγινε.
Υπενθυμίζω ότι τον Μάρτιο του 2017 (ποιος το θυμόταν πια το Βατοπαίδι) όλοι οι κατηγορούμενοι κηρύχτηκαν ομόφωνα και τελεσίδικα αθώοι
