Η δημοσιογραφική και τηλεοπτική μου καριέρα έχω γίνει και οικονομολόγος και εργατολόγος και σεισμολόγος και πνευμονολόγος και συνταγματολόγος. Πολυπράγμονες σαν αναγεννησιακοί άνθρωποι εμείς οι δημοσιογράφοι, όλα τα σφάζουμε όλα τα μαχαιρώνουμε. Πέραν όμως των αστραπιαίων εξειδικεύσεων, έχουμε και μια άλλη ασύλληπτη ικανότητα. Να κολυμπάμε στα διλήμματα σαν ψάρια στο νερό, διαθέτοντας την φοβερή ικανότητα να τα στρέφουμε πάντα υπέρ του λειτουργήματος μας.
Για παράδειγμα. Είτε η τιμή της πατάτας θα ανεβαίνει και θα είναι ανάστατοι οι καταναλωτές, είτε η τιμή της πατάτας α πέφτει και θα είναι ανάστατοι οι παραγωγοί και οι μανάβηδες. Πάντως, κάποιος πάντα θα είναι ανάστατος, γεγονός που ευνοεί τον διαμεσολαβητικό μας ρόλο και την κοινοποίηση (σε υπερθετικό συνήθως βαθμό) αυτής της αναστάτωσης. Κάτι παρόμοιο ζούμε και αυτές τις μέρες.
Είτε το Παίδων δεν θα ‘χει αναισθησιολόγους και θα είναι ανάστατοι οι γονείς των παιδιών που χρειάζονται εγχείρηση, είτε το υπουργείο θα προσπαθεί να βρει μέσω του νομοσχεδίου του κανέναν αναισθησιολόγο να βάλει στα νοσοκομεία και θα είναι ανάστατοι οι οπαδοί της αποκλειστικής ιατρικής απασχόλησης. Μέσος όρος δεν υφίσταται.
Τέλος πάντων, ειδικός στην οργάνωση των συστημάτων υγείας δεν πρόλαβα ακόμα να γίνω, λειψή άποψη για το νομοσχέδιο που συζητείται έχω. Για το οποίο όλοι κόπτονται ότι καταργεί το ΕΣΥ του Γεννηματά, ειδικά ΣΥΡΖΑ και ΚΚΕ, κι ας θυμάμαι εγώ τον συγχωρεμένο τον Γιώργο να εκφράζει το παράπονο του πως το μακρινό 1983 το πέρασε με νόμο μόνος του, δίχως ούτε μία ψήφο από την αντιπολίτευση, ειδικά την αριστερά που τον κατάγγελλε.
Ακούω και την Παγώνη των νοσοκομειακών γιατρών, ακούω και τον Εξαδάκτυλο των ιδιωτών γιατρών, όλοι διαφωνούν, δεν είμαι εγώ ειδικότερος εκείνων για να το υπερασπιστώ με θέρμη. Εγώ δυο εμπειρικά πράγματα ξέρω και τα γράφω. Όταν ψάχνεις γιατρούς για το σύστημα και δεν βρίσκεις, κάτι πρέπει να κάνεις. Επίσης δεν καταλαβαίνω αυτή την δαιμονοποίηση των ιδιωτών γιατρών. Αν μπουν ιδιώτες στο ΕΣΥ θα το χαλάσουν κι αν νοσοκομειακοί γιατροί έρθουν σε επαφή με τον ιδιωτικό τομέα, αυτομάτως θα χαλάσουν αυτοί. Υπερβολή το βρίσκω, για να είμαι ειλικρινής.
Και κάτι τελευταίο. Προσωπικά δεν ήμουν ποτέ υπέρ της μιας αποκλειστικής δουλειάς. Ως επιλογή καθενός δε έχω αντίρρηση, αλλά ως υποχρεωτικό μέτρο διαφωνώ από θέση αρχής. Αν εγώ θέλω να δουλέψω δώδεκα αντί για οκτώ ώρες ώστε να αυξήσω το εισόδημα μου, δεν αναγνωρίζω σε κανέναν το δικαίωμα να μου το απαγορεύσει. Αρκεί σε κάθε δουλειά που αναλαμβάνω να είμαι συνεπής και αποτελεσματικός. Θα μου πείτε ότι αυτό μπορεί να συμβιβάζεται με την δημοσιογραφία, αλλά να μην συμβιβάζεται με την ιατρική. Ενδέχεται. Αλλά ενδέχεται και όχι.
