Η Δημοκρατία μπορεί να μην είναι τέλειο πολίτευμα, έχει ωστόσο ένα μεγαλείο, το οποίο την κάνει όχι μόνο να επιβιώνει, αλλά και να αναπτύσσεται διαρκώς. Το βασικό της χαρακτηριστικό, η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, της προσφέρει τη δυνατότητα να βελτιώνεται, να διορθώνει τα λάθη της, να αποφεύγει τις αυθαιρεσίες των αρχών έναντι των πολιτών και πολλά άλλα που δεν διαθέτει κανένα άλλο, εναλλακτικό, μοντέλο διακυβέρνησης της σύγχρονης εποχής.
Σε αυτό το πλαίσιο, η χθεσινή επικράτηση των υποψηφίων που στηρίχτηκε στη συσπείρωση όλων των δυνάμεων της αντιπολίτευσης, μπορεί να χαιρετιστεί ως μία εντολή και επιλογή του εκλογικού σώματος, να φέρει σε ισορροπία του ετεροβαρές πολιτικό σύστημα της χώρας, έτσι όπως αυτό διαμορφώθηκε από το αποτέλεσμα των δύο διαδοχικών κοινοβουλευτικών εκλογικών αναμετρήσεων.
Δεν είναι καινοφανής μία τέτοια συσπείρωση. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται μια ανάλογη στις εκλογές του 1986, όταν μία παρόμοια «συμμαχία» εκπόρθησε τους εκλεκτούς του τότε κυβερνώντος ΠΑΣΟΚ στην εποχή της παντοδυναμίας του, από τους τρεις μεγάλους δήμους της χώρας.
Έτσι συμβαίνει σε αυτή τη χώρα, τα πράγματα κάνουν κύκλους. Δεν θα ήταν άσκοπο αν λέγαμε πως της ελληνικής κοινωνίας, της αρέσει να κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό της. Αυτό επιλέγει, όμως, και πρέπει να γίνει σεβαστό.
Για το αν υπάρχουν ή όχι πολιτικά μηνύματα και ποια είναι αυτά, θα γράψουν πολλοί. Ο καθένας από τη δική του οπτική, ανάλογα με την πολιτική στράτευση, αλλά και το θυμικό του.
Εκείνο που έχει, κατά τη γνώμη μου, πρωτεύουσα σημασία, είναι το ετερόκλητο των δυνάμεων αυτής της συμμαχίας, η οποία συγκροτήθηκε με μοναδική βάση την αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, σε μία προσπάθεια ανάκτησης του χαμένου λόγω των βουλευτικών εκλογών, ζωτικού πολιτικού χώρου.
Τα κίνητρα καθενός εκ των συμμετεχόντων ήταν διαφορετικά, αλλά μπορούμε με ασφάλεια να τα κατηγοριοποιήσουμε, όχι ως θέσφατο, αλλά ως τροφή σκέψης για το μέλλον.
Το ΠΑΣΟΚ, χρειαζόταν οπωσδήποτε μία επιτυχία, προκειμένου να βρεθεί σε πλεονεκτική θέση στον ανταγωνισμό με τον ΣΥΡΙΖΑ για το ποιος θα εκφράζει την κεντροαριστερά. Αναμφίβολα το πέτυχε. Ταυτόχρονα, όμως, έδωσε το φιλί της ζωής στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος παραδέρνει στην υπαρξιακή του κρίση, προσφέροντας του την ευκαιρία να πανηγυρίσει «τη νίκη των προοδευτικών δυνάμεων». Οι κακεντρεχείς μιλούν για «πολιτικό αρραβώνα» με προοπτική τον γάμο. Κάποιοι άλλοι για «συγχώνευση μέσω απορροφήσεως». Σενάρια; Ο καιρός θα δείξει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έψαχνε ξενιστή και τον βρήκε στο πρόσωπο των στηριχθέντων, φανερά ή κρυφά, από το ΠΑΣΟΚ, καταφέρνοντας με αυτό τον τρόπο να θολώσει την εικόνα της περαιτέρω πτώσης της επιρροής του στο εκλογικό σώμα. Η ιστορία μου θυμίζει το αλήστου μνήμη ΚΚΕ εσ, ως ΕΑΡ τότε, το οποίο είχε δώσει ένα ανάλογο φιλί της ζωής στο ΚΚΕ, την εποχή που κατέρρεε το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα. Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο ξενιστής μας άφησε χρόνους και το παράσιτο ζει και βασιλεύει, απολαμβάνοντας την γενναία κρατική επιχορήγηση.
Η κυβέρνηση πληρώνει τις δικές της αμαρτίες. Το κακό ξεκίνημα της δεύτερης θητείας, οι ασάφειες και οι παλινδρομήσεις σε ζητήματα που απασχολούν πολύ τους πολίτες, όπως, φερ’ ειπείν το μεταναστευτικό, η δημόσια ασφάλεια, η πολιτική προστασία, η επαμφοτερίζουσα σχέση της με διάφορα καινοφανή φαινόμενα - κακέκτυπα που έρχονται ως μόδα από την άλλη άκρη του Ατλαντικού και ενοχλούν βαθύτατα μια μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας, διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο ως προς την επιλογή άλλων υποψηφίων ή την αποχή. Η κυβέρνηση διαθέτει, ακόμη, πολιτικό χρόνο, προκειμένου να προβεί σε διορθωτικές κινήσεις, πολύ περισσότερο που στην ευρύτερη περιοχή μας συσσωρεύονται σύννεφα μελανά και καθόλου αισιόδοξα.
Όπως και αν έχουν τα πράγματα, την κυβέρνηση την περιμένει ένας πολύ δύσκολος χειμώνας, γιατί θα έχει να αντιμετωπίσει την ενωμένη αντιπολίτευση, η οποία αγκαλιάζει, φανερά ή κρυφά, επίσημα ή ανεπίσημα, όλο το πολιτικό φάσμα. Στο χέρι της είναι αν θα βρεθεί απομονωμένη πολιτικά και αποξενωμένη κοινωνικά.
Είναι αξιοπρόσεκτο το γεγονός πως με τις δημοτικές αυτές εκλογές, περιθωριακά ακροαριστερά σχήματα και οργανώσεις, κατάφεραν να ποδηγετήσουν τοπικούς συνδυασμούς και σε ορισμένες περιπτώσεις να κατισχύσουν. Αυτό ας γίνει παράδειγμα στην κυβέρνηση, κυρίως, η οποία είδε σε πολλές περιπτώσεις τους «αντάρτες» να της κλέβουν, κυριολεκτικά, την μπουκιά από το στόμα.
Θα ζήσουμε ένα δύσκολο και ενδιαφέροντα χειμώνα με το βλέμμα στραμμένο στις ευρωεκλογές το πρώτο εξάμηνο του επόμενου έτους.
