Παρακολουθούμε εν εξελίξει ένα ακόμη σίριαλ, αυτή τη φορά με τις εσωκομματικές εκκαθαρίσεις στον ΣΥΡΙΖΑ.
Διευθυντές εφημερίδων και κοινοβουλευτικών ομάδων, μαθαίνουν από δημοσιογράφους την εκπαραθύρωσή τους, προβεβλημένα στελέχη με κυβερνητική θητεία εξαπολύουν μύδρους κατά του νέου αρχηγού, ενώ οι λεγεώνες των διαφόρων φραξιών ετοιμάζονται για τη μητέρα όλων των μαχών στο επόμενο συνέδριο.
Προσωπικά, δεν πιστεύω πως στο συνέδριο θα γίνει κάτι δραματικό. Πιθανόν, κάποια στελέχη να σηκωθούν και να φύγουν. Θα έχουν την ίδια τύχη με τον Λαφαζανη και το γνωρίζουν καλά. Οι υπόλοιποι θα φιλήσουν το χέρι με το δαχτυλίδι της διαδοχής, θα σκύψουν το κεφάλι και θα πιουν το πικρό ποτήρι της υποταγής μέχρι το τέλος.
Επίσης, προσωπικά, μου είναι αδιάφορη η πολιτική τους τύχη. Ανέχτηκαν επί μία σχεδόν εικοσαετία την ηγεσία του Τσίπρα, σιωπώντας τόσο αυτοί, όσο και πολλά μέλη και οπαδοί του κόμματος μπροστά σε πλήθος από απρέπειες και ασχήμιες που διέπραξε ο γενάρχης, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που υπερθεμάτισαν δημοσίως.
Εκείνο, όμως, που δεν με αφήνει αδιάφορο, είναι το «κλίμα» που διαμορφώνεται για άλλη μία φορά στην ιστορία της ελληνικής αριστεράς. Λες και αυτή η παράταξη είναι καταδικασμένη να ζει σε αέναη επανάληψη την ίδια ιστορία, την ιστορία των εσωκομματικών της εκκαθαρίσεων.
Σκέφτομαι πως την ώρα που γράφονται αυτές οι στιγμές, σε κάποια, γεμάτα καπνούς γραφεία, οι «σωματοφύλακες» του νέου αρχηγού, καταρτίζουν ήδη τις λίστες με τους μη αρεστούς, τους ύποπτους ιδεολογικά, τους επαμφοτερίζοντας ως προς την πίστη και την αφοσίωσή τους στο κόμμα, δηλαδή στον νέο αρχηγό. Συνεχίζοντας την μακρά παράδοση των «επαγρυπνητών» σκαλίζουν τα βιογραφικά, τις δηλώσεις, τις προσωπικές φιλίες, τις πολιτικές σχέσεις, για να αποφανθούν ποιοι θα μείνουν και ποιοι θα φύγουν. Στη συνέχεια, θα αναλάβουν τον ρόλο του «εκτελεστή», εκείνου δηλαδή που θα ωθήσει τους πρώην συντρόφους του στην έξοδο ή στη διαγραφή.
Την ίδια στιγμή, κάποιοι άλλοι, ενορχηστρώνουν επιθέσεις του αριστερού, διαδικτυακού και έμμισθου παρακράτους, οι οποίες στοχεύουν στην ηθική απαξίωση και εξόντωση των εσωκομματικών τους αντιπάλων, χρησιμοποιώντας βαρύτατους χαρακτηρισμούς και ύβρεις, εναντίον εκείνων με τους οποίους συμπορεύτηκαν τόσο χρόνια. Απάνθρωπο, αλλά όποιος αναζητήσει τα αίτια, ας ανατρέξει στην ιδεολογία με την οποία γαλουχούνται αυτοί οι άνθρωποι.
Όποιος γνωρίζει την ιστορία της ελληνικής αριστεράς, από τις αρχές του 20ού αιώνα μέχρι τις μέρες μας, αναγνωρίζει σε αυτά τα εκφυλιστικά, πολιτικά συμπτώματα πολλά παρόμοια επεισόδια, τα οποία συνδέονταν πάντα με τις στρατηγικές ήττες της.
Οι νεότεροι δεν έχουν ακούσει καν τη λέξη Μπούλγκες και τι κολαστήριο είχαν στήσει εκεί για διάφορους «ανυπόληπτους» συντρόφους τους. Ακόμη βρίσκουν ξασπρισμένα κόκαλα τα ρουμάνια γύρω από την παλιά αυτή πόλη της ουγγρικής μειονότητας στη Βοϊβοντίνα της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Αντίστοιχα κολαστήρια υπήρξαν στη Βουλγαρία, την Αλβανία αλλά και σε άλλες χώρες του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού.
Αντίστοιχες βαρβαρότητες έγιναν και το 1968 με τη διάσπαση του ΚΚΕ, όταν οι δύο πλευρές χωρίζοντας τα ιμάτια του ενιαίου κόμματος μέχρι τότε, πήραν ψαλίδι κι έκοψαν στη μέση του χαλί που είχε δωρίσει ο δικτάτορας της Ρουμανίας Τσαουσέσκου σε κάποιο προηγούμενο συνέδριό του. Ακολούθησαν οι γνωστές ηθικές εξοντώσεις των αντιπάλων, μόνο που τότε δεν υπήρχαν social media για να γίνουν ευρύτερα γνωστές.
Σήμερα, τηρουμένων των αναλογιών, ο ΣΥΡΙΖΑ ζει μία αντίστοιχη κατάσταση, η οποία όσο πλησιάζει προς το συνέδριο του, θα οξύνεται και θα αγριεύει.
Η σωματοφυλακή του νέου προέδρου, χαϊδεμένα παιδιά του προηγούμενου, έχει δείξει από νωρίς τις προθέσεις της. Οι ομάδες κρούσης είναι έτοιμες από καιρό, μέλη της, κατά κύριο λόγο, νεοφώτιστοι με τον γνωστό ζήλο να αποδείξουν την ειλικρινή τους μεταστροφή και την πίστη στο νέο κομματικό ιερατείο. Κανείς, δεν αμφιβάλει για την αποτελεσματικότητα τους.
Αλλά... πάντα σε κάθε ιστορία, υπάρχει ένα «αλλά».
Αλλά, το χιλιοπαιγμένο αυτό έργο, δεν αφορά ουδόλως τους θεατές και η πρόβλεψη είναι πως σύντομα η παράσταση θα κατέβει και οι παραγωγοί - χρηματοδότες της, θα έχουν χάσει για άλλη μια φορά τις «επενδύσεις» τους. Μπορεί ο «πρωταγωνιστής» να έχει χαμόγελο λαμπερό, ο θίασος όμως αποτελείται από κακούς ηθοποιούς δευτέρας διαλογής, οι οποίοι μέσα στην υπερβολή και την ανθρωποφάγο διάθεσή τους, δεν προκαλούν το ενδιαφέρον και το σεβασμό, ενώ μέσα από τη γκροτέσκο συμπεριφορά τους δημιουργούν αισθήματα απέχθειας. Για άλλη μια φορά. Μια ζωή σε λούπα.
