Ορυμαγδός ξεσηκώθηκε χθες με την απόφαση της υπουργού Πολιτισμού κυρίας Μενδώνη, να ανακαλέσει την απόφαση για την άδεια χρήσης νεοκλασικού κτιρίου από τον «Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων», ο οποίος, αφενός δεν είναι συνδικαλιστικό σωματείο και, αφετέρου, μέλη του μπορούν να γίνουν μόνο αρχαιολόγοι - δημόσιοι υπάλληλοι του Υπουργείου Πολιτισμού, αφού τους προτείνουν δύο μέλη και αποφασίσει η πεφωτισμένη δημογεροντία του, δηλαδή το λεγόμενο Διοικητικό Συμβούλιο.
Φιλιππικοί γράφτηκαν και δημοσιεύτηκαν στα social media στοχεύοντας και πάλι την κυρία υπουργό, (καθόλου πρωτότυπο, αν αναλογιστούμε πως η προηγούμενη τετραετία χαρακτηρίστηκε με το σύνθημα «Μενδώνη παραιτήσου») προβάλλοντας επιχειρήματα που ξεκινούν από την «εκδικητική πράξη» και φτάνουν μέχρι «την επίδειξη επιβολής». Θα τα παρακάμψω, όμως, όλα αυτά, γιατί όντως είναι αφόρητα πληκτικές επαναλήψεις του γνωστού μοτίβου πως η Ελλάδα είναι μία χώρα με νεοαυταρχικό καθεστώς, σαν εκείνα που με ζήλο υπερασπίζονται όσοι προβάλλουν τα ανωτέρω επιχειρήματα.
Εκείνο που αξίζει να σημειωθεί, είναι το γεγονός πως απαξάπαντες οι σχολιαστές, εντελώς συμπτωματικά, όλοι προέρχονται από τη δόλια (ή μήπως δόλια) κεντροαριστερά, αριστερά και ακροαριστερά, προβάλλουν ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον μοντέλο σχέσεων μεταξύ των διανοουμένων και της εξουσίας.
Για να εξηγήσω: για όλους αυτούς, οι δοσοληψίες με το κράτος, δηλαδή την πιο αυθεντική μορφή εξουσίας, η αποδοχή δωρεών, παραχωρήσεων χρήσης, επιχορηγήσεων, ενισχύσεων, επιδοτήσεων, είναι μία φυσιολογική τάξη πραγμάτων. Θεωρούν, μάλιστα, πως το κράτος είναι υποχρεωμένο να το κάνει αδιαμαρτύρητα, ενώ εκείνοι θα παραμείνουν ελεύθεροι και ανεξέλεγκτοι ως προς τη χρήση των παραπάνω ευεργετημάτων.
Δεν τους περνάει καν από το μυαλό πως κράτος και διανόηση, είναι εξ ορισμού αντιτιθέμενες έννοιες, αφού στόχος του πρώτου είναι ο κατά τον νόμο περιορισμός, ενώ αποστολή της δεύτερης η άσκηση ελευθερίας παντί τω τρόπω.
Είμαι σίγουρος πως γνωρίζουν πολύ καλά ότι τίποτα δεν δίνεται χωρίς αντάλλαγμα ή έστω αντίτιμο εργολαβίας. Η διαφορά, βέβαια, έγκειται στο γεγονός πως όλοι οι παραπάνω θιασώτες του σφιχταγκαλιάσματος εξουσίας και διανόησης, έχουν ένα πράγμα στο μυαλό τους: την ωφέλεια και το κέρδος της δεύτερης, η οποία καθαγιασμένη μέσα στα νάματα της κρατικής εξουσίας, θα αναλάβει τον ρόλο του ταγού της κοινωνίας, έναντι, πάντα, σπουδαίων ανταλλαγμάτων, όπως χρήμα, δόξα, κρατικές θέσεις, αγορά πνευματικών δικαιωμάτων, κ.λπ.
Γνωρίζουν, επίσης, πολύ καλά, πως ο πνευματικός κάματος δεν είναι τίποτα άλλο από μία διαρκή άσκηση ελευθερίας, η οποία έχει κόστος. Ωστόσο, θεωρούν πως δεν είναι γι’ αυτούς αυτά τα πράγματα, μαθημένοι καθώς είναι στην κρατική επιδοτούμενη καλοπέραση.
Αντ’ αυτού τι είδαμε εδώ και μισό αιώνα;
Στρατιές αυλικών διανοουμένων, τους αποκαλούσαν «οργανικούς», οι οποίοι ήταν οι παρακοιμώμενοι κάθε μα κάθε εξουσίας, αλλάζοντας με χαρακτηριστική ευκολία και χωρίς τον παραμικρό ηθικό ενδοιασμό, πότε το κόκκινο μαντήλι στον λαιμό, με λαμέ γραβάτα και πότε το καραούλι του αντάρτη με υπουργική θέση ή έστω διορισμό σε θέση συμβούλου.
Αν ρίξει κάποιος μια ματιά, φερ’ ειπείν, στον λεγόμενο «κανόνα» της νεοελληνικής λογοτεχνίας, θα δει να απουσιάζει πλήθος ονομάτων σημαντικών δημιουργών, απλά και μόνο είτε γιατί αποστασιοποιήθηκαν από την αριστερά, είτε γιατί δεν δήλωσαν ποτέ αριστεροί. Αυτό ισχύει και για όλα τα πεδία της καλλιτεχνικής δημιουργίας στη χώρα μας. Χαρακτηριστικά, επίσης, είναι τα παραδείγματα της «γενιάς της κρίσης» και της γενιάς της αριστερής ποιητικής μελαγχολίας». Συνέδρια και ημερίδες διοργανώθηκαν, εκδόσεις έγιναν, «κριτικές» γράφτηκαν σε έντυπα μεγάλης κυκλοφορίας κ.λπ. Πού είναι όλοι αυτοί σήμερα;
Απεναντίας, ασημαντότητες και ατάλαντοι, απόλαυσαν κρατικά βραβεία και άλλες τιμές στη λογική «τιμώ τους αγώνες της αριστεράς», εγκαθιδρύοντας ένα καθεστώς στυγνής «λογοκρισίας», το οποίο εκφραζόταν με τον αποκλεισμό κάθε μη αρεστού στο ιερατείο. Δεν πέρασαν, άλλωστε, πολλά χρόνια από την παντοδυναμία της γνωστής, «χοντρής κυρίας» που έλυνε και έδενε στα κρατικά βραβεία λογοτεχνίας.
Έτσι, δεν είναι να απορεί κανείς που σήμερα, σήκωσαν το «λάβαρο της αντιεξουσιαστικής αντίστασης» εκείνοι που ήταν τρόφιμοι αυτών των αυλών, επωφελούμενοι τα μέγιστα από την αγαστή εξουσία με το κράτος. Η εξήγηση είναι πολύ απλή: η τέχνη και η δημιουργία είναι καλή, μόνο αν εξυπηρετεί ένα μεγαλύτερο σχέδιο που αποσκοπεί στη σωτηρία του τόπου, της Ευρώπης, της οικουμένης και του έξω σύμπαντος. Φέξε μου και γλίστρησα ή πως λέγοντας πολλά, δεν λες τελικά τίποτα.
Η αλήθεια είναι πως η κοινωνία βαρέθηκε τους μαθητευόμενους μάγους - σωτήρες και πολύ περισσότερο την ατάλαντη, κομματικά στρατευμένη τέχνη, η οποία είναι ανίκανη να συνομιλήσει με κανέναν πλην του ναρκισσιστικού εαυτού της.
