Μα τόσο στην τέχνη όσο και στη ζωή,
δεν υπάρχει τίποτα το αδύνατο,
το κύριο είναι στη βάση όλων να βρίσκεται η αγάπη.
Μαρκ Σαγκάλ
Είμαι περήφανος απόφοιτος του 16ου Δημοτικού Σχολείου «Εβραίων μαρτύρων» της Θεσσαλονίκης, ενός σχολείου που χτίστηκε από εκείνους που επέστρεψαν από το Ολοκαύτωμα, στην περιοχή όπου υπήρχαν οι δύο μεγάλες εβραϊκές συνοικίες της Θεσσαλονίκης, της συνοικίας 151 και της συνοικίας Βαρόνου Χιρς.
Μεγάλωσα με παιδιά αυτών των οικογενειών που κουβαλούσαν μέσα τους το δράμα της εξόντωσης της σημαντικότατης για την ιστορία της πόλης Εβραϊκής κοινότητας, αλλά και της καταλήστευσης των περιουσίων της. Όταν ήμουν μικρός, ο πατέρας και η μητέρα μου μού έλεγαν ιστορίες για τους γείτονες που δεν επέστρεψαν ποτέ. Κάνοντας βόλτα μου έδειχναν τις πλάκες από το εβραϊκό κοιμητήριο που χρησιμοποιήθηκαν για να φτιαχτούν οι πλατείες ανάμεσα στα κτίρια του Α.Π.Θ.
Μα και αργότερα, όταν σπούδαζα στο Κίεβο, είχα πολλούς φίλους Εβραίους που κατοικούσαν στη συνοικία του Ποντόλσκ κι έμαθα πολλές ιστορίες για τα πογκρόμ, για το Μπάμπι Γιαρ, για τις διώξεις των Εβραίων την περίοδο της σταλινικής τρομοκρατίας, αλλά και τις πιέσεις εναντίον τους στη μετασταλινική, μα πάντα κομμουνιστική χώρα.
Γι’ αυτό και θεωρώ ως μέγιστη απρέπεια την πολιτική της απερχόμενης διοίκησης του Δήμου Θεσσαλονίκης, η οποία με έωλα επιχειρήματα και αβελτηρία, δεν θέλησε να τιμήσει την ιστορία της πόλης, δημιουργώντας πάρκο μνήμης, εκεί όπου τα χιτλερικά στρατεύματα συγκέντρωσαν τους Εβραίους συμπολίτες μας και τους έστειλαν στα στρατόπεδα θανάτου.
Τα γράφω όλα αυτά, για να ξεκαθαρίσω πως θεωρώ ως μία από τις πιο επαχθέστερες ιδεολογίες μίσους τον αντισημιτισμό, ο οποίος ανθίζει διαχρονικά στη χώρα μας, πότε φανερά και πότε κρυφά.
Τώρα, όμως, με τον πόλεμο που διεξάγει το Ισραήλ ενάντια στην τρομοκρατική οργάνωση της ΧΑΜΑΣ και του αραβικού ολοκληρωτισμού, τα πράγματα έχουν γίνει πια ξεκάθαρα και θα πρέπει να τα λέμε με το όνομά τους.
Ένα συνονθύλευμα αντισημιτών που ξεκινάει από το ΚΚΕ (το οποίο περιέργως απολαμβάνει μιας ασυλίας που δεν δικαιούται ούτε ιστορικά, ούτε πολιτικά) και φτάνει μέχρι την ακροδεξιά και τους νεοναζί.
Με το έωλο επιχείρημα πως άλλο οι Εβραίοι και άλλοι οι Ισραηλινοί, προβάλουν όλο το μίσος του απέναντι στην μοναδική ανοιχτή κοινωνία και δημοκρατικό κράτος στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, ενώ παράλληλα διατρανώνουν την αλληλεγγύη τους με οργανώσεις και κινήματα που έχουν ως μοναδικό στόχο όχι μόνο την εξόντωση των κατοίκων του Ισραήλ και την εξαφάνισή του ως κράτος από τον χάρτη, αλλά και την εγκαθίδρυση ισλαμικού χαλιφάτου με επεκτατικές βλέψεις προς την Ευρώπη, την οποία θεωρούν εκφυλισμένη και διεφθαρμένη.
Με άλλα λόγια, ο σύγχρονος αντισημιτισμός στην Ελλάδα φοράει τη λεοντή της διεθνιστικής αλληλεγγύης, μοναδικό περιεχόμενο της οποίας δεν είναι άλλος από τον αντιδυτικισμό, την εχθροπάθεια προς τις αξίες της Δύσης, την υπονόμευση του τρόπου ζωής που στηρίζεται στο απαράγραπτο δικαίωμα στην επιλογή.
Αμφότερα τα άκρα αυτού του αντισημιτικού μετώπου, έχουν δώσει εξετάσεις απέναντι στην ιστορία. Το ΚΚΕ αρνείται την ανθρωπιστική τραγωδία των στρατοπέδων θανάτου του Στάλιν, γνωστά ως Γκουλάγκ και δικαιολογεί τους βασανιστές και τους δήμιους, παρά το γεγονός πως με βάση τα ίδια τα σοβιετικά αρχεία που έχουν αποχαρακτηριστεί μετά την πτώση του κομμουνισμού, αποδεικνύεται περίτρανα ο εγκληματικός ρόλος του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Αντίστοιχη είναι η στάση των ακροδεξιών και των νεοναζί που αρνούνται το Ολοκαύτωμα, διαδίδοντας διάφορες θεωρίες συνομωσίας, βασισμένες στον αρχαϊκό, ναζιστικό αντισημιτισμό.
Η διαφορά των πρώτων από τους δεύτερους, είναι πως αυτοί τιμωρούνται για την άρνηση του Ολοκαυτώματος, ενώ οι πρώτοι λαμβάνουν γενναία κρατική επιχορήγηση.
Αυτή η αγαστή συνεργασία των άκρων, των οπαδών των δύο ολοκληρωτισμών του 20ού αιώνα, δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα που στρέφεται, ουσιαστικά, κατά της ίδιας της Δημοκρατίας στο εσωτερικό της χώρας. Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να εκληφθεί η υποστήριξή τους απέναντι σε ιδεολογίες, οι οποίες στηρίζονται στην εξόντωση των αντιπάλων τους μέχρι τον τελευταίο και εγκρίνουν ενέργειες σαν κι αυτής της ΧΑΜΑΣ την 7η Οκτωβρίου, αρνούμενοι να τις καταδικάσουν ως τρομοκρατικές;
Οι εκδηλώσεις μίσους προς τους Εβραίους που καταγράφονται καθημερινά με βίαιο τρόπο ανά τον κόσμο, δεν έχουν ακόμη φτάσει στην Ελλάδα. Προς το παρόν, μέλη και οπαδοί των δύο άκρων βεβηλώνουν μνημεία και καταστρέφουν μνήματα, νομίζοντας πως έτσι ο κόσμος θα ξεχάσει τη συμβολή των προπατόρων τους στα εγκλήματα.
Η ελληνική πολιτεία είναι δημοκρατική και η ελληνική κοινωνία είναι ανοιχτή. Σε καμία, όμως, περίπτωση δεν θα πρέπει να επιδειχθεί η παραμικρή ανοχή σε εκδηλώσεις αντισημιτισμού, έστω και με το προκάλυμμα της «συμπαράστασης προς την Παλαιστίνη». Η εποχή της ανοχής τέτοιων αντιλήψεων έχει περάσει. Η σύγκρουση θα είναι σφοδρή αν κάποιοι βραδύνοες σκεφτούν να την προκαλέσουν στη χώρα. Και αυτό, ας το λάβουν σοβαρά υπόψη, όσο είναι ακόμη νωρίς, γι’ αυτούς.
