Αργά, βασανιστικά μέσα στη χλεύη των αντιπάλων και την περιφρόνηση των δικών του, ο ΣΥΡΙΖΑ οδεύει προς ένα τέλος. Κανείς δεν μπορεί να προδικάσει την εξέλιξη αυτού του «κόμματος», μα το γεγονός είναι πως ο Στέφανος Κασσελάκης, συνεπικουρούμενος από τους πραιτοριανούς του Τσίπρα, ως εκφραστής του νεοαυριανισμού, θα ελέγξει το κόμμα, θα κρατάει σφιχτά στο χέρι του τη σφραγίδα και θα εισπράττει την κρατική επιχορήγηση τα επόμενα δύο χρόνια.
Αυτό το κομμάτι της καθ’ ημάς αριστεράς, φαίνεται πως δεν έχει πια ούτε καν την αριθμητική υπεροχή στο ιδιόμορφο και διαχρονικό bra de faire που υπάρχει από την άλλη μεγάλη διάσπαση, εκείνη του ΚΚΕ το 1968.
Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας το τελευταίο διάστημα, εκείνο το κόμμα που ωφελείται από τις διαλυτικές τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι άλλο από το ΚΚΕ.
Το ΠΑΣΟΚ δεν δείχνει ικανό να μετατραπεί σε υποδοχέα των δυσαρεστημένων ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ και αυτό είναι λογικό, αφού οι τελευταίοι δεν είναι άλλοι από το παλαιότερο, χυδαιότερο και ευτελέστερο εθνικολαϊκλιστικό ρεύμα της ελληνικής κοινωνίας, τους αυριανιστές. Αυτοί θα παραμείνουν πιστοί στη νέα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας τοποθετήσει τον άριστο των αρίστων εκπροσώπων τους, τον αψίκορο βουλευτή από την Κρήτη και νυν γενικό δερβέναγα της κοινοβουλευτικής ομάδας του μέχρι σήμερα κόμματος της Αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Πολλοί από τους σημερινούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, αν και τον ακολούθησαν με βαριά καρδιά τα τελευταία χρόνια, αντιμετωπίζοντας τα διλήμματα που τους έθετε η δύσκολη εσωτερική διαμάχη ανάμεσα στο συναίσθημα και τη λογική, στρέφονται προς το ΚΚΕ, θεωρώντας πως έτσι, αφενός δεν θα προδώσουν τις αριστερές τους καταβολές, και, αφετέρου, θα στείλουν ένα μήνυμα δυσαρέσκειας προς την κυβέρνηση και εν γένει το κατεστημένο.
Αυτό το βαθύ εσωτερικό χάσμα θα προσπαθήσουν να γεφυρώσουν, αγνοώντας άλλοτε επιδεικτικά και άλλοτε με σκυμμένο το κεφάλι, όπως έχουν μάθει από χρόνια να κάνουν, ενισχύοντας ένα κόμμα που δεν έκρυψε ποτέ τη βαθιά συμπάθεια προς το πρόσωπο και το καθεστώς του Πούτιν, τον οποίο θεωρούν μετενσάρκωση των γηραιών γραμματέων του Κ.Κ.Σ.Ε. και τη σύγχρονη Ρωσία ως βελτιωμένη έκδοση της Ε.Σ.Σ.Δ. - 2.0. Αδιαφορούν για τον πόλεμο στην Ουκρανία, για τους θανάτους, τους βιασμούς, τις καταστροφές των υποδομών του άμαχου πληθυσμού. Δε δίνουν δεκάρα για τον εξανδραποδισμό της ελληνικής κοινότητας της Μαριούπολης. Τους αρκεί που κάποιος δηλώνει εχθρός της Δύσης για να τον ακολουθήσουν σαν πιστά, πεινασμένα σκυλιά.
Τη στιγμή που αυτοαποκαλούνται ευρωπαίοι πολίτες ελληνικής καταγωγής και επαίρονται του κοσμοπολιτισμού τους, όλοι αυτοί οι αριστεροί, σπεύδουν να ενισχύσουν ένα κόμμα, ο γενικός γραμματέας του οποίου συναντιέται με τον πρέσβη του Ιράν και δηλώνει την αλληλεγγύη του προς το θεοκρατικό καθεστώς των μουλάδων, όπου δεν υπάρχουν ατομικές ελευθερίες, ανθρώπινα δικαιώματα, στοιχειώδης σεβασμός του ανθρώπου. Δεν ενδιαφέρονται καν για τη θέση των γυναικών, αν και μόλις κάποιος τολμήσει να πει κάτι που δεν ταιριάζει στην ιδεολογική τους εμμονή, τον χαρακτηρίζουν σεξιστή και του επιτίθενται με όσα μέσα αλλά και όλη τη λύσσα που τους διακατέχει.
Αρέσκονται στις αναφορές σε διάφορες λατινοαμερικανικές χώρες, όπου ο πληθυσμός λιμοκτονεί αλλά η νομενκλατούρα των λαϊκίστικων κομμάτων καλοπερνάει καταληστεύοντας τους πλούσιους φυσικούς πόρους και είναι έτοιμοι πάντα να παραθέσουν αποσπάσματα από το «Ημερολόγιο της Βολιβίας» του Τσε Γκεβάρα, του ανθρώπου που έφτιαξε ειδικά στρατόπεδα συγκέντρωσης για ομοφυλόφιλους στην Κούβα.
Στο ερώτημα: αυτή θα είναι η αριστερά από δω και πέρα; Η απάντηση είναι ναι. Η ελληνική αριστερά, είτε με τη μορφή του ΣΥΡΙΖΑ του νεοαυριανισμού, είτε με τη μορφή του ΚΚΕ ως αυθεντικού εκφραστή του νεοσταλινισμού και του οπαδού κάθε είδους αυταρχικών καθεστώτων, θα συνεχίσει να παραμένει μια ιστορική ανορθογραφία και μία πολιτική διαστροφή, ενός τμήματος της ελληνικής κοινωνίας, το οποίο λατρεύει να μισεί την πατρίδα του και να υμνεί πατρίδες άλλων, αρκεί να δηλώνουν αντιιμπεριαλιστές, δηλαδή αντιδυτικοί. Η χθεσινή φωτογραφία από τις παλαιστινιακές σημαίες που ύψωσαν μέλη του ΚΚΕ κατά τη διάρκεια του Μαραθώνιου δρόμου στο κέντρο της ελληνικής πρωτεύουσας, είναι η απόδειξη για αυτό.
Αυτή είναι και θα είναι η ελληνική αριστερά, με αυτή θα πορευτούμε, με αυτή θα αντιπαρατεθούμε γιατί αποτελεί μία από τις βασικότερες δυνάμεις οπισθοδρόμησης της ελληνικής κοινωνίας.
