Διάβασα με πολλή προσοχή το κείμενο των 263 συγγραφέων, ποιητών, μεταφραστών, των ούτως ειπείν, πνευματικών ταγών της εποχής μας, με το οποίο ζητούν «ειρήνη, ύφεση, αφοπλισμό» (για να θυμηθούμε το αλήστου μνήμης σοβιετοκινούμενο και σοβιετοχρηματοδοτούμενο «κίνημα ειρήνης» της δεκαετίας του ’80).
Το κείμενο αποτελείται από 266 λέξεις. Από αυτές μόνο τέσσερις (4), αναφέρονται στις θηριωδίες της ΧΑΜΑΣ, η οποία πυροβόλησε, έκαψε ζωντανούς ανθρώπους στα κρεβάτια τους, βίασε νεαρά κορίτσια, κοπέλες, γυναίκες και ηλικιωμένες, διαπόμπευσε επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος, βεβήλωσε πτώματα και γενικά σκόρπισε τον τρόμο, τον όλεθρο, το θάνατο και τη καταστροφή αθώων αμάχων, πολλοί εκ των οποίων ήταν νέοι άνθρωποι που συμμετείχαν σε ένα φεστιβάλ μουσικής.
Άνθρωποι, δουλειά των οποίων είναι οι λέξεις, θεώρησαν σκόπιμο, έντιμο και ηθικό, να χαρακτηρίσουν τα παραπάνω με τη λέξη «ακρότητες». Ενδιαφέρουσα επιλογή, η οποία από τις πρώτες κιόλας γραμμές του κειμένου τους φανερώνει την στράτευσή τους με ένα από τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, εκείνο της ΧΑΜΑΣ.
Προφανώς, οι εν λόγω πνευματικοί άνθρωποι, κάνουν αυτό που λέει ο (πραγματικός) συγγραφέας Timothy Garton Ash στο βιβλίο του «Πατρίδες», πως δηλαδή «είναι σαν να κρατούν διπλά λογιστικά βιβλία στην ηθική».
Το υπόλοιπο κείμενο είναι, ουσιαστικά, μια προσπάθεια ενοχοποίησης του Ισραήλ, το οποίο, ήταν εκείνο που υπέστη την εισβολή των ορδών του ισλαμοφασισμού και για την οποία, οι συγγραφείς, μεταφραστές κ.λπ. τηρούν μία αιδήμονα, μα εύγλωττη σιωπή. Το ίδιο δεν έκαναν, εξάλλου, όταν οι ορδές του Πούτιν εισέβαλαν στην Ουκρανία, μακελεύοντας έναν ολόκληρο λαό, βομβαρδίζοντας πόλεις και χωριά, βιάζοντας, δολοφονώντας αθώους άμαχους και πλατσικολογώντας το βιος έντιμων, εργατικών ανθρώπων;
Διάβασα και ξαναδιάβασα με προσοχή το κείμενο των 263 και δε βρήκα ούτε μία (1) λέξη για την τραγωδία των ομήρων Ισραηλινών στα χέρια των κεφαλοκυνηγών της ΧΑΜΑΣ. Αξιοσημείωτη η ευαισθησία των πνευματικών - ούτως ειπείν - ανθρώπων της εποχής μας ή έστω ενός μέρους αυτών, οι οποίοι συνήθως υπογράφουν τέτοια κείμενα. Πολλοί από αυτούς έχουν κατά το παρελθόν υπογράψει κείμενα για την «επιστροφή της αξιοπρέπειας μας» στα χρόνια των μνημονίων, υπέρ του «ΟΧΙ» στο ψευδεπίγραφο δημοψήφισμα του 2015, αλλά και πολλά άλλα. Είμαι σίγουρος πως αν τους έδιναν να υπογράψουν μεταχειρισμένη χαρτοπετσέτα θα το έκαναν, αφού έτσι θεωρούν πως εξυπηρετούν τον υπέρτατο, ιδεολογικό τους σκοπό.
Επιλεκτικές ευαισθησίες επιδεικνύουν οι πνευματικοί άνθρωποι της εποχής, συστρατευόμενοι σε «κινήματα» υπεράσπισης ή έστω ανοχής των θηριωδιών που επιδεικνύουν δικτάτορες, εισβολές, μακελάρηδες και παρανοϊκοί, αρκεί απλά να έχουν την ταμπέλα του αντιδυτικού «αγωνιστή», ο οποίος επιδιώκει το ξαναμοίρασμα του κόσμου σε σφαίρες επιρροής, όπου οι ίδιοι θα κάθονται στο θρόνο και θα υλοποιούν τις νεοαυτοκρατορικές τους φιλοδοξίες.
Ο αντιδυτικισμός και ο ισλαμοφασισμός, φαίνεται πως ασκούν ιδιαίτερη γοητεία σε μερίδα των συγγραφέων, ποιητών, μεταφραστών κ.λπ. της ημεδαπής διανόησης. Λογικό μου ακούγεται. Εδώ, στη χώρα μας, απολαμβάνουν όλα τα αγαθά, τα προνόμια και τα δικαιώματα της ανοιχτής κοινωνίας. Ας προσπαθήσουν, έστω μία φορά, να τα διεκδικήσουν στις χώρες και στις περιοχές με τις οποίες τάσσονται αλληλέγγυοι.
Αναφέρεται στο κείμενο η φράση «η αδίστακτη στρατοκρατική κλίκα που κυβερνάει στο Ισραήλ». Προφανώς, οι ποιητές, συγγραφείς κ.λπ. απορροφημένοι στο παιχνίδι με τις λέξεις, προκειμένου να επικοινωνήσουν με το ευάριθμο κοινό τους, δεν πρόλαβαν να μελετήσουν και να μάθουν πως το Ισραήλ είναι η μόνη χώρα στη Μέση Ανατολή, η οποία διαθέτει κοινοβουλευτικό σύστημα εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία (και μάλιστα με απλή αναλογική), προστατεύονται τα ανθρώπινα δικαιώματα των παιδιών, των γυναικών, των ομοφυλοφίλων, των αδυνάμων, μα και διαθέτει ένα ζηλευτό σύστημα κοινωνικής πρόνοιας.
Κατηγορούν το Ισραήλ, για αντιδημοκρατικό καθεστώς, τη στιγμή που καθημερινά βλέπουμε διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες μερίδας του ντόπιου πληθυσμού κατά των επιλογών της κυβέρνησης, την οποία οι ίδιοι εξέλεξαν με ελεύθερες, δημοκρατικές εκλογές. Την ίδια στιγμή, δεν έχουμε δει ούτε μία (1) διαδήλωση κατά της ΧΑΜΑΣ, η οποία εξελέγη μεν το 2006 με εκλογές, αλλά το πρώτο πράγμα που έκανε αφού ανέλαβε τη διακυβέρνηση της Λωρίδας της Γάζας, ήταν να τις καταργήσει. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, αποδεικνύεται η επιλεκτική μνήμη και η κατά παραγγελία ευαισθησία των συγγραφέων, ποιητών, μεταφραστών κ.λπ.
Και, εφόσον επέλεξαν να σφετεριστούν ένα στίχο του Μανόλη Αναγνωστάκη, ίσως θα ήταν σκόπιμο να τους θυμίσουμε (αν και αμφιβάλω αν πολλοί από αυτούς γνωρίζουν όχι το έργο, αλλά έστω το όνομα) ένα άλλο κείμενο του πιο επιδραστικού, ίσως, συγγραφέα της μεταπολεμικής εποχής, του Άρη Αλεξάνδρου, ο οποίος μας κληροδότησε πέρα από το έργο του, ένα παράδειγμα ήθους, το οποίο πρέπει να φυλάσσουμε ως πολύτιμο θησαυρό για τις επερχόμενες γενιές.
«Δεν ανήκω σε κανένα κόμμα και σε καμιά πολιτική οργάνωση. Δεν είμαι μέλος καμιάς εκκλησίας. Δεν είμαι οπαδός καμιάς θρησκείας. Έχοντας περάσει από τα ξερονήσια και τις φυλακές, νιώθω πως είμαι συγκρατούμενος όχι μόνο με όσους υποφέρουν στα φασιστικά στρατόπεδα, μα και με όσους βασανίζονται στο Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ. Νιώθω αλληλέγγυος και συνυπεύθυνος με όσους αγωνίστηκαν, αγωνίζονται και θα αγωνιστούν εναντίον όλων των τυράννων, εστεμμένων και τραγιασκοφόρων, εναντίον όλων των δεσποτών, γαλονάδων και ρασοφόρων.»
