Η Σουηδία, μια χώρα από τις πλέον ανοικτές και ανεκτικές της Ευρώπης, νιώθει να ζει στον αστερισμό της διαρκούς φόβου, λόγω της παράνομης μετανάστευσης. Ένα μήνα πριν, κατέβασε τον στρατό στους δρόμους, επικουρικά στην αστυνομία, για να προστατέψει τι υποδομές της χώρας.
Χθες με αφορμή τη δολοφονία δυο Σουηδών φιλάθλων στο Βέλγιο από ένοπλο Τυνήσιο τζιχαντιστή, ο πρωθυπουργός της χώρας Ουλφ Κρίστερσον, δήλωσε ότι «Η Σουηδία ποτέ στη σύγχρονη εποχή δεν αντιμετώπιζε μεγαλύτερη απειλή για την ασφάλειά της».
Η βελγική εισαγγελία ανέφερε ότι η σουηδική υπηκοότητα των θυμάτων θα μπορούσε να ήταν το κίνητρο για το έγκλημα, δεδομένου ότι εφέτος έγιναν έντονες αντιδράσεις σε μουσουλμανικά κράτη για το κάψιμο του Κορανίου στη χώρα.
Την ίδια ώρα, η Γαλλία και η Ολλανδία επιβάλουν αυστηρότερους ελέγχους στα σύνορα και ολόκληρη η Ευρώπη αγωνιά για πιθανές τρομοκρατικές επιθέσεις.
Παρεμπιπτόντως, υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στην ευρωπαϊκή τρομοκρατία που παρουσιάστηκε στην Ευρώπη τις δεκαετίες των 70s και 80s από μικρές ακροαριστερές και εθνικοαπελευθερωτικές ομάδες (π.χ RAF, IRA. ETA, Ερυθρές ταξιαρχίες). Αυτών η αιματηρή και πολιτικά αδιέξοδη συμπεριφορά, ήταν στοχευμένη σε πρόσωπα που είχαν θέσεις κλειδιά και ασκούσαν εξουσία.
Μόνο φασιστικές ομάδες χτυπούσαν μαζικά θύματα. Όπως η σφαγή με τη βόμβα των νεοφασιστών στην Πιάτσα Φοντάνα στο Μιλάνο τον Δεκέμβρη του 1969, με θύματα 17 περαστικούς και τουρίστες, ή το 1978 με τη βομβιστική επίθεση ακροδεξιών στην Αθήνα, στον κινηματογράφο «Έλλη» με 18 θεατές τραυματίες.
Το ίδιο κάνει και ο ισλαμοφασισμός, όπως οι επιθέσεις με εκατοντάδες νεκρούς στο Παρίσι Θέατρο Μπατακλάν και το Σταντ ντε Φρανς το 2015, η επίθεση με φορτηγό στο πλήθος στη Νίκαια το 2016 την ώρα που ο κόσμος γιόρταζε την εθνική εορτή της Γαλλίας, οι βομβιστικές επιθέσεις στις Βρυξέλλες τον Μάρτιο του 2016, στον προαστιακό της Μαδρίτης το 2004 και πολλές άλλες. Αναφερόμαστε στις πλέον πολυαίμακτες που κόστισαν εκατοντάδες ζωές.
Για τους φανατικούς ισλαμιστές, δεν υπάρχον αθώοι. Όλοι είναι ένοχοι και είναι ένοχοι γιατί είναι άπιστοι. Εξ ου και ο 45χρος Τυνήσιος, υπακούοντας στον ιερό πόλεμο που κήρυξε η Χαμάς πριν πέντε ημέρες (ονόμασε τη 13 Οκτωβρίου «Παγκόσμια ημέρα τζιχάντ»), δολοφόνησε δυο άσχετους αθώους φιλάθλους, επειδή προέρχονταν από μια χώρα στην οποία κάποιοι ανεγκέφαλοι ακροδεξιοί είχαν κάψει το κοράνι. Δηλαδή για αιτία άσχετη με την Παλαιστίνη.
Η Ευροπώλ ορίζει τον τζιχαντισμό ως μια «βίαιη ιδεολογία που εκμεταλλεύεται τις παραδοσιακές ισλαμικές αντιλήψεις. Οι τζιχαντιστές νομιμοποιούν τη χρήση βίας αναφορικά με το κλασικό ισλαμικό δόγμα του τζιχάντ, έναν όρο που κυριολεκτικά σημαίνει «προσπάθεια» ή «αγώνας», αλλά που στο ισλαμικό δίκαιο αποδίδεται ως «ιερός πόλεμος».
Αν σε κάποια χώρα του μουσουλμανικού, Βουδιστικού, Ινδουιστικού ή Ανιμιστικού κόσμου (υπάρχουν ακόμη), κάποιοι είχαν κάψει το Ευαγγέλιο, ακόμη και ο πιο φανατικός χριστιανός δεν θα διανοείτο να προβεί σε δολοφονίες. Είναι η διαφορά των πολιτισμών, και για κάποιους «ο πόλεμος των πολιτισμών».
Ούτε κάποιος θρησκευτικός ηγέτης, Πατριάρχης ή Πάπας θα δήλωνε, όπως ο ανώτατος ηγέτης του Ιραν, Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ, «Κανείς δε θα σταματήσει τους μουσουλμάνους σε όλο τον κόσμο, αν το Ισραήλ συνεχίσει τα εγκλήματα». Σε όλο τον κόσμο… Φταίει προφανώς ο κάτοικος της Λισαβόνας ή του Μοντεβιδέο για το άλυτο μεσανατολικό.
Η υπόθεση του Βελγίου θα ήταν τραγελαφική αν δεν είχαν υπάρξει οι δυο δολοφονίες. Ο φονιάς είχε καταδικαστεί στην Τυνησία για τρομοκρατικές ενέργειες, ήρθε στην Ευρώπη, πέρασε στο Βέλγιο, η αίτηση ασύλου απορρίφθηκε πριν δυο χρόνια, πήγε στη Σουηδία, ξαναγύρισε στο Βέλγιο, είχε καταγραφεί ως ριζοσπάστης αλλά κυκλοφορούσε ελεύθερος!
Κατά τα άλλα ο πρόεδρος του Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ δήλωσε «Αν δεν είμαστε προσεκτικοί, έχει τη δυνατότητα να επιδεινώσει τις εντάσεις μεταξύ των κοινοτήτων και να τροφοδοτήσει τον εξτρεμισμό» (από προσοχή και ανεκτικότητα άλλο τίποτα…).
Και ο Γιόναθαν Αρφι, πρόεδρος του Αντιπροσωπευτικού Συμβουλίου των Εβραϊκών Ιδρυμάτων στη Γαλλία, δήλωσε «Υπάρχουν «εν υπνώσει» τρομοκρατικοί πυρήνες στην Ευρώπη που μπορούν να επανενεργοποιηθούν ανά πάσα στιγμή, το γνωρίζουμε».
Αυτός μπορεί να ξέρει, καθότι θεωρείται δεδομένη η πληροφόρησή του από μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ. Αναρωτιόμαστε αν η Ευρώπη «ξέρει»...
