Μια νέα ισορροπία τρόμου δημιούργησε στη Μέση Ανατολή η κατάρριψη ενός ταμπού σε έναν σκιώδη πόλεμο που διεξάγεται εδώ και τρεις δεκαετίες μεταξύ Ισραήλ και Ιράν. Το ταμπού αυτό ήταν ότι οι δυο χώρες δεν στρέφονται απευθείας η μια εναντίον της άλλης, αλλά επέλεγαν να αναμετρηθούν μέσω αντιπροσώπων το Ιράν και μες πληγμάτων σε ιρανικούς η φιλοϊρανικούς στόχους εκτός ιρανικού εδάφους το Ισραήλ
Τώρα πλέον μετά τη μαζική πυραυλική επίθεση του Ιράν της 13ης Απριλίου και την απάντηση του Ισραήλ την περασμένη Παρασκευή με περιορισμένη αλλά στοχευμένη επίθεση στο Ισφαχάν, οι δυο μεγάλοι αντίπαλοι στη Μ. Ανατολή αποκαθιστούν μια ισορροπία τρόμου καθώς και οι δυο απέδειξαν στην άλλη πλευρά ότι έχουν τη δυνατότητα και την αποφασιστικότητα να στραφούν απευθείας εναντίον του άλλου.
Πλέον το Ιράν γνωρίζει ότι οι ισραηλινές δυνάμεις έχουν τη δυνατότητα σε ενδεχόμενη κλιμάκωσης να φθάσουν και πολύ βαθιά στο ιρανικό έδαφος προσεγγίζοντας τις πυρηνικές εγκαταστάσεις στο Ισφαχάν. Η εξουδετέρωση του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν αποτελεί πάγια επιδίωξη του Ισραήλ το οποίο διαρκώς προειδοποιεί τους συμμάχους του ότι εάν δεν αναληφθεί δράση ή εάν δεν περιοριστεί μέσω αποτελεσματικής και αποδείξιμης Συμφωνίας το πυρηνικό πρόγραμμα ώστε να μην προσφέρει στρατιωτικές πυρηνικές δυνατότητες στο Ιράν, θα αναλάβει από μόνο του δράση.
Για το Ισραήλ η εξάλειψη του κινδύνου ενός πυρηνικού Ιράν αποτελεί υπαρξιακό ζήτημα, καθώς το καθεστώς της Τεχεράνης δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ και η επιδίωξη του είναι μια νέα Μ. Ανατολή έχοντας εξαφανίσει από το χάρτη το «σιωνιστικό κράτος».
Αν και επισήμως το Ισραήλ δεν έχει αναλάβει την ευθύνη για το κτύπημα στο Ισφαχάν, μεγάλα αμερικανικά ΜΜΕ αποκάλυψαν ότι στόχευσε και εξουδετέρωσε μονάδα S-300 από το σύστημα αεράμυνας της περιοχής που είναι ο πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν. Σε μια κίνηση υψηλού συμβολισμού στέλνοντας το μήνυμα ότι έχει τη δυνατότητα να φθάσει όσο μακριά όσο καλά κι αν φυλάσσεται ένας στόχος στο ιρανικό έδαφος.
Από την άλλη πλευρά βεβαίως το Ιράν εγκαταλείποντας μια πρακτική και τακτική τριών δεκαετιών την 13η Απριλίου και υπό την πίεση της ανάγκης αποκατάστασης της αξιοπιστίας του προχώρησε σε αυτή την πρωτόγνωρη επίθεση με τουλάχιστον 300 πυραύλους και drones εναντίον του Ισραήλ μια επίθεση ελεγχόμενης επίδειξης δύναμης .
Πλέον και οι δυο πλευρές τόσο ο IDF όσο και ο ιρανικός Στρατός και οι IRGC έχουν αρκετά στοιχεία και δεδομένα ώστε να μελετήσουν τις αμυντικές δυνατότητες του αντιπάλου και να διαμορφώσουν νέα επιχειρησιακά σχέδια όχι απλώς από εξομοιώσεις όπως έκαναν μέχρι τώρα αλλά από μια πραγματική επίθεση εναντίον του αντιπάλου.
Για το Ισραήλ βεβαίως τώρα γεννάται ένα ακόμη σοβαρό ζήτημα. Για χρόνια η αντίδραση του στις κινήσεις της Τεχεράνης στρέφονταν εναντίον των πληρεξουσίων της στην περιοχή κυρίως τη Χεζμπολαχ στον Λίβανο και τις ένοπλες φιλοϊρανικές δυνάμεις στη Συρία.
Στο πλαίσιο αυτό είχαν αναληφθεί και ειδικές επιχειρήσεις που στόχευαν είτε τα δίκτυα μεταφοράς εξοπλισμού από το Ιράν σε Λιβανικό η Συριακό έδαφος και κορυφώθηκαν με τον βομβαρδισμό του ιρανικού προξενείου στη Δαμασκό και την εξόντωση του κορυφαίου διοικητή του IRGC Quds ο οποίος συντόνιζε ολόκληρο το δίκτυο των φιλοϊρανικών οργανώσεων γύρω από το Ισραήλ. Και η επίθεση αυτή έγινε και σε μια προσπάθεια για να τεσταριστούν οι αντιδράσεις της Τεχεράνης και συγχρόνως προκαλώντας ιρανικά αντίποινα να επανακτήσει τη στήριξη των ΗΠΑ.
Η απόκρουση της ιρανικής επίθεσης όμως για την οποία απαιτήθηκε η συνδρομή των ΗΠΑ της Βρετανίας, της Γαλλίας, της Ιορδανίας και της Σ. Αραβίας, απέδειξε ότι ακόμη και οι καλύτερες αεράμυνες όπως αυτή που διαθέτει το Ισραήλ έχουν τις δικές τους «μαύρες τρύπες»…
Όμως από δω και στο εξής το Ισραήλ θα πρέπει να αναπροσαρμόσει την τακτική του καθώς κάθε νέο κτύπημα εναντίον ιρανικού στόχου στη Μ. Ανατολή, θα μπορεί να προκαλέσει μια απευθείας εμπλοκή με το Ιράν και αντίποινα με στόχους στο ισραηλινό έδαφος.
Τα δυο μέρη πάντως έδειξαν ότι δεν επιθυμούν την απευθείας σύγκρουση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το Ισραήλ ή το Ιράν είναι έτοιμα να αποδεχθούν τα πάντα προκειμένου να αποφευχθεί η σύγκρουση αυτή.
Μια σύγκρουση η οποία είναι προφανές ότι θα βυθίσει σε πρωτόγνωρο χάος τη Μ. Ανατολή με μεγάλες περιφερειακές και ευρύτερες συνέπειες, όχι μόνο στην παγκόσμια οικονομία αλλά και με το άνοιγμα ενός νέου μετώπου αντιπαράθεσης της Δύσης με το Ιράν στο πλευρό του οποίου θεωρείται δεδομένο ότι θα προστρέξει τουλάχιστον και η Ρωσία.
Το Ισραήλ πάντως με τον συναγερμό που προκάλεσε η επίθεση του Ιράν κατόρθωσε να τραβήξει το ενδιαφέρον από τη Γάζα αν και υποχρεώθηκε να αναβάλλει τουλάχιστον για ένα διάστημα την επέκταση των επιχειρήσεων στη Ράφα, παρά τη φημολογία που υπήρξε ότι το αντάλλαγμα που εξασφάλισε από τις ΗΠΑ προκειμένου να μην προχωρήσει σε ένα εκτεταμένο πλήγμα στο Ιράν ήταν ακριβώς το άτυπο «πράσινο φως» για τη Ράφα.
Ένα πρώτο δείγμα της επίδρασης που είχε η επίθεση του Ιράν, ήταν η με μεγάλη πλειοψηφία έγκρισης από την αμερικανική Βουλή της στρατιωτικής βοήθειας και προς το Ισραήλ που φθάνει τα 26 δισ. δολάρια και θα διατεθεί κυρίως στην ενίσχυση του οπλοστασίου του προκειμένου να ανταπεξέλθει στις ανάγκες του Πολέμου.
Όμως η επίθεση του Ιράν «θορύβησε» και τις Αραβικές χώρες του Κόλπου ιδίως τη Σ. Αραβία και τα ΗΑΕ, καθώς διαπίστωναν ότι η ιρανική απειλή είναι παρούσα και ότι οι δυο χώρες είναι εξαιρετικά ευάλωτες σε περίπτωση κλιμάκωσης μιας κρίσης στην περιοχή καθώς θα βρεθούν στο στόχαστρο των ιρανικών πυραύλων. Και αυτό είναι μια συνειδητοποίηση που κρατά τις δυο χώρες πιο κοντά στην αμερικανική δέσμευση για την ασφάλεια στην περιοχή και κρατά ζωντανή την προοπτική υλοποίησης και διερεύνησης των Συμφωνιών Αβραάμ, εφόσον φυσικά οδηγηθεί σε τερματισμό ο πόλεμος στη Γάζα.
Αυτό που έχει σημασία πάντως είναι ότι πλέον στην εύφλεκτη Μ. Ανατολή έχει ξημερώσει μια διαφορετική και πολύ πιο επικίνδυνη εποχή …
