Συγκλονίζουν οι περιγραφές μιας 75χρονης ομήρου της Χαμάς, η οποία όπως είπε κρατήθηκε για 53 ημέρες και για την κατάσταση που επικρατούσε δήλωσε ότι «Με κάθε χτύπημα στην πόρτα νόμιζες ότι κάποιος έρχεται να σε πάρει».
Η75χρονη Άντα Σάγκι μιλώντας στο BBC για τα όσα βίωσε τόνισε ότι τα όσα πέρασε της κατέστρεψαν την πεποίθησή της ότι είναι δυνατόν να υπάρξει ειρήνη μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών.
Έμενε σε ένα διαμέρισμα από αμειβόμενους φρουρούς, και όπως δήλωσε η Χαμάς την κράτησε σε νοσοκομείο πριν την απελευθέρωσή της - και τώρα πιστεύει ότι ο κόσμος μισεί τους Εβραίους.
«Δεν πιστεύω στην ειρήνη», είπε. «Καταλαβαίνω ότι η Χαμάς δεν το θέλει» πρόσθεσε.
Η 75χρονη Άντα αφέθηκε τελικά ελεύθερη 53 ημέρες αργότερα. Χρειάστηκαν έξι μήνες να περάσουν για να είναι έτοιμη να μιλήσει για την εμπειρία της και τις απόψεις της για εκείνους που της στέρησαν την ελευθερία, το σπίτι της και την πίστη της στην ειρήνη.
Γνωρίζει τους 116 ομήρους που εξακολουθούν να έχουν μείνει πίσω, 41 από τους οποίους το Ισραήλ λέει ότι θεωρούνται νεκροί, και προτρέπει την ισραηλινή κυβέρνηση να συμφωνήσει σε μια νέα συμφωνία κατάπαυσης του πυρός στη Γάζα και απελευθέρωσης των ομήρων.
«Το Ισραήλ πρέπει να κάνει τη συμφωνία... να φέρει πίσω στο σπίτι όλους αυτούς τους ομήρους που [είναι] ζωντανοί και επίσης νεκροί», λέει.
Η κυρία Σαγκί περιγράφει πώς, όταν οδηγήθηκε για πρώτη φορά στη Γάζα, αυτή και κάποιοι άλλοι όμηροι κρύφτηκαν σε ένα οικογενειακό σπίτι με παιδιά, αλλά την επόμενη μέρα μεταφέρθηκαν σε ένα διαμέρισμα στη νότια πόλη Χαν Γιουνίς επειδή ήταν «επικίνδυνο».
Ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος, είπε η κυρία Σαγκί, τους είπε ότι η γυναίκα και τα παιδιά του είχαν σταλεί να μείνουν στα πεθερικά του. Ο άνδρας, πρόσθεσε, ήταν νοσοκόμος. Είπε ότι φοιτητές πληρώνονταν για να τους προσέχουν. «Τους άκουσα να λένε… 70 σέκελ (18,83 δολάρια) για μια μέρα», είπε. «Είναι πολλά χρήματα στη Γάζα, επειδή δεν έχουν δουλειά. Και αν έχεις δουλειά όχι με τη Χαμάς, δεν είναι πάνω από 20 σέκελ για μια μέρα», διευκρίνισε.
«Με κάθε χτύπημα στην πόρτα νόμιζες ότι κάποιος έρχεται να σε πάρει», είπε. Όταν οι όμηροι άκουσαν ότι υπήρχε συμφωνία και ότι οι ηλικιωμένες γυναίκες θα απελευθερώνονταν, είπε ότι μία από τις γυναίκες που τελικά ελευθερώθηκαν μαζί της ήταν «τρομοκρατημένη» επειδή θεωρούσε πιθανό πως δεν θα την συμπεριελάμβαναν λόγω του νεαρού της ηλικίας της.
«Αλλά η οικονόμος μας είπε: "Όχι. Ήρθατε μαζί, πηγαίνετε μαζί"».
Την 49η ημέρα, μια Παρασκευή η κυρία Σάγκι θυμάται ότι τους είπαν: «Θα πάτε σπίτι», κάτι που δεν πίστευε στα αφτιά της. «Το μεσημέρι, μας έδωσαν φαγητό... μας πήγανε με το αυτοκίνητο στη Χαν Γιουνίς και από εκεί [έως] τα σύνορα της Ράφα [στα σύνορα με την Αίγυπτο]». Όμως κάτι είχε πάει στραβά και έπρεπε να επιστρέψουν στον Χαν Γιούνις.
«Μας λένε ότι απελευθερώνουν γυναίκες με παιδιά, [και νιώθεις] όλη την ευτυχία που πρόκειται να απελευθερωθείς και [μετά] κάτι πάει στραβά», είπε.
Όταν μπήκαν στην πόλη, είπε η κυρία Σαγκί, μεταφέρθηκαν σε ένα νοσοκομείο -το οποίο πιστεύει ότι ήταν το κεντρικό νοσοκομείο της νότιας Γάζας, το Νάσερ. Τότε τους είπαν: «Μένετε εδώ».
Οι μαρτυρίες πολλών άλλων απελευθερωμένων ομήρων τοποθετούν συνολικά 10 ομήρους στο νοσοκομείο Nάσερ, ένας εκ των οποίων παραμένει σε αιχμαλωσία.
Όταν ζητήθηκε από το BBC στο νοσοκομείο να σχολιάσει τους ισχυρισμούς της 75χρονης, ο διευθυντής του νοσοκομείου, αρνήθηκε ότι κρατούνταν εκεί όμηροι και δήλωσε ότι το νοσοκομείο παρείχε μόνο ανθρωπιστικές υπηρεσίες.
Ο ισραηλινός στρατός έχει δηλώσει προηγουμένως ότι τα στρατεύματά του συνέλαβαν «περίπου 200 τρομοκράτες που βρίσκονταν στο νοσοκομείο» κατά τη διάρκεια επιδρομής στο Νάσερ το περασμένο Φεβρουάριο και ότι βρήκαν πυρομαχικά καθώς και αχρησιμοποίητα φάρμακα που προορίζονταν για ισραηλινούς ομήρους.
Η Χαμάς διέψευσε τους ισραηλινούς ισχυρισμούς ότι οι μαχητές της επιχειρούσαν μέσα στον Νάσερ και σε άλλα νοσοκομεία στη Γάζα.
«Έχασα το σπίτι μου. Έχασα την ελευθερία μου - όλο το μέρος που (πρέπει) να επιστρέψω. Το χωριό μας - το κιμπούτς - καταστράφηκε», είπε. «Έκλαψα για τα καλά. Δεν είμαι "σιδερένια γυναίκα", όπως λένε όλοι. Μερικές φορές κλαις και είναι καλό. Η μητέρα μου έλεγε: "Το κλάμα, καθαρίζει το μάτι"».
