Καθώς η Βενεζουέλα είναι απελπισμένη να ανακτήσει την πρόσβαση στις παγκόσμιες αγορές και εμπορευμάτων μετά από δύο δεκαετίες αντι-καπιταλιστικού μετασχηματισμού, ο ισχυρός άνδρας της χώρας Νικολάς Μαδούρο προσκαλεί Αμερικανούς επενδυτές και ζητά από τον Αμερικανό πρόεδρο Τζο Μπάιντεν μια συμφωνία.
Μιλώντας στο Bloomberg, στην πρώτη του συνέντευξη σε ξένο μέσο από τη στιγμή που ανέλαβε τα καθήκοντα του ο Τζο Μπάιντεν, ο Μαδούρο εκφράζει την ελπίδα για μια συμφωνία με την αμερικανική κυβέρνηση η οποία θα ανοίξει τις πύλες των επενδύσεων και συνάμα θα άρει τις κυρώσεις. «Η Βενεζουέλα πρόκειται να γίνει η χώρα των ευκαιριών», λέει. «Καλώ επενδυτές από τις ΗΠΑ να μην μείνουν πίσω» λέει ο Μαδούρο στο αμερικανικό πρακτορείο.
«Παρότι η πολιτική του Μπάιντεν για την αποκατάσταση της δημοκρατίας με ελεύθερες και δίκαιες εκλογές διαφέρει σημαντικά από εκείνη του Τραμπ, οι ΗΠΑ εξακολουθούν να θεωρούν τον νόμιμο ηγέτη της Βενεζουέλας τον Χουάν Γκουαϊδό», σχολιάζει το Bloomberg με αφορμή τη συνέντευξη του ισχυρού άνδρα της χώρας.
Κάποτε η πλουσιότερη χώρα της Νότιας Αμερικής, η Βενεζουέλα είναι πλέον από τις φτωχότερες. Ο πληθωρισμός τρέχει περίπου στο 2.300% ετησίως. Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, η οικονομία έχει συρρικνωθεί κατά 80% σε εννέα χρόνια - η βαθύτερη στη σύγχρονη ιστορία. Τα σημάδια της φθοράς είναι παντού. Στο υπουργείο Εξωτερικών στο κέντρο του Καράκας, τα περισσότερα από τα φώτα είναι σβηστά και οι πινακίδες στις πόρτες του μπάνιου λένε «Δεν υπάρχει νερό».
Οι εργαζόμενοι στην κεντρική τράπεζα φέρνουν το δικό τους χαρτί υγείας. Σε όλη τη χώρα, οι διακοπές ρεύματος είναι καθημερινές. Περίπου 5,4 εκατομμύρια Βενεζουέλοι, το ένα πέμπτο του πληθυσμού, έχουν φύγει στο εξωτερικό, προκαλώντας πιέσεις σε ολόκληρη την ήπειρο.
Την ίδια όμως ο Μαδούρο λέει μέσω του Bloomberg, ότι «Δεν θα μεταμορφωθούμε σε αποικία, ούτε σε προτεκτοράτο. Καμία χώρα, ούτε η Βενεζουέλα δεν είναι πρόθυμη να γονατίσει και να προδώσει την κληρονομιά της».
Στο μεταξύ ο Μαδούρο όμως, έχει προχωρήσει σε αρκετές κινήσεις ανοίγματος της οικονομίας, εξάλειψε τους ελέγχους των τιμών, τις επιδοτήσεις, τους περιορισμούς στις εισαγωγές και δημιούργησε κίνητρα για ιδιωτικές επενδύσεις.
«Στην πραγματικότητα», σχολιάζει το Bloomberg, «Οι μεταρρυθμίσεις είναι τόσο ορθόδοξες, θα μπορούσαν να θεωρηθούν πρόγραμμα σταθεροποίησης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, δύσκολα όμως Μπολιβαριανή Επανάσταση».
