Ακολουθούν ορισμένα στοιχεία για τον Πάπα Φραγκίσκο, ο οποίος πέθανε το πρωί της Δευτέρας του Πάσχα (21/04) σε ηλικία 88 ετών.
Σύμφωνα με το Reuters, ο Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο γεννήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 1936 στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής, με καταγωγή από Ιταλούς μετανάστες. Χειροτονήθηκε ιερέας στο τάγμα των Ιησουιτών το 1969. Από το 1973-79 ήταν ο κορυφαίος ηγέτης του τάγματος στην Αργεντινή. Έγινε βοηθός επίσκοπος του Μπουένος Άιρες το 1992 και αρχιεπίσκοπος της πόλης το 1998. Το 2001 ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ τον έκανε καρδινάλιο.
Εκπλήσσοντας πολλούς παρατηρητές της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ο Μπεργκόλιο εξελέγη Πάπας σε κονκλάβιο τον Μάρτιο του 2013 μετά την παραίτηση του Πάπα Βενέδικτου. Επέλεξε να ονομάζεται Φραγκίσκος προς τιμήν του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, δίνοντας έμφαση στη δέσμευση για τη φτώχεια, την ειρήνη και τη φροντίδα για το περιβάλλον.
Ήταν ο πρώτος μη Ευρωπαίος Πάπας εδώ και 1.300 χρόνια, ο πρώτος από τη Λατινική Αμερική και ο πρώτος Ιησουίτης που κατέλαβε τη θέση. Οι Ιησουίτες είναι γνωστοί για τη δέσμευσή τους στην εκπαίδευση και την κοινωνική δικαιοσύνη, συμπεριλαμβανομένης της εργασίας με τους φτωχούς και τους περιθωριοποιημένους.
Απέφυγε πολλά από τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά του παπισμού, προτιμώντας να ζει σε έναν σύγχρονο ξενώνα του Βατικανού αντί για τα μεγαλοπρεπή παπικά διαμερίσματα στο Αποστολικό Παλάτι. Περιόρισε την παπική γκαρνταρόμπα, φορούσε πλαστικό ρολόι και επέλεξε να κυκλοφορεί με ένα απλό οικογενειακό αυτοκίνητο.
Σύντομα ήρθε σε σύγκρουση με τους συντηρητικούς, οι οποίοι ήταν εξαρχής δυσαρεστημένοι με το ανεπίσημο στυλ του. Δυσκολεύτηκαν με τις εκκλήσεις του να γίνει η Εκκλησία πιο φιλόξενη απέναντι στα άτομα ΛΟΑΤ και τους διαζευγμένους καθολικούς και με τις απαγορεύσεις του στη χρήση της παραδοσιακής λατινικής λειτουργίας.
Ο Φραγκίσκος πραγματοποίησε 47 ταξίδια εκτός Ιταλίας, επισκεπτόμενος περισσότερες από 65 πολιτείες και εδάφη, διανύοντας περισσότερα από 465.000 χιλιόμετρα (289.000 μίλια). Ωστόσο, δεν επέστρεψε ποτέ στην Αργεντινή.
Ξεκίνησε αλλαγές στο Βατικανό, δίνοντας έμφαση στη διαφάνεια, τη λογοδοσία και την οικονομική μεταρρύθμιση, και διόρισε περισσότερες γυναίκες σε ανώτερες θέσεις στην ιεραρχία του. Ωστόσο, θεωρήθηκε επίσης ως ένας τυχαίος ηγέτης, ο οποίος συχνά αιφνιδίαζε τους αξιωματούχους του Βατικανού με τα αυθόρμητα σχόλια και τον απρόβλεπτο χαρακτήρα του. Παρά τις πολλές προσπάθειές του, δυσκολεύτηκε να ελέγξει την κρίση της Εκκλησίας σχετικά με τη σεξουαλική κακοποίηση από κληρικούς.
