Η χρεοκοπία της εταιρίας ηλεκτρισμού και η συσκότιση στο Λίβανο δείχνουν την τραγική κατάσταση στη χώρα. Η οικονομική κατάρρευση του κράτους και η διαρκής μείωση του βιοτικού επιπέδου του πληθυσμού, σε βαθμό που οικογένειες των λαϊκών στρωμάτων δεν μπορούν να εξασφαλίσουν φαγητό, σε συνδυασμό με την πολιτική κατάσταση, έχουν αυξήσει τις ανησυχίες για μία κοινωνική -κι όχι μόνο- έκρηξη.
Οι πολύωρες διακοπές ρεύματος κάθε μέρα στον Λίβανο είναι χαρακτηριστικά των τραγικών προβλημάτων της χώρας. Πέρα από το τελευταίο συμβάν της συσκότισης, η δημόσια επιχείρηση ηλεκτρισμού δεν μπορεί πλέον να καλύψει έστω και τις στοιχειώδεις ανάγκες ηλεκτροδότησης. Πλέον ακόμα και το ρεύμα είναι ένα αγαθό, που μπορεί να έχει όποιος είναι σε θέση να μπορεί να καλύψει το κόστος μίας ιδιωτικής γεννήτριας.
Η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση έχει αφήσει χωρίς καύσιμα τα περισσότερα πρατήρια, καθώς οι ουρές δεκάδων αυτοκινήτων είναι καθημερινό φαινόμενο. Εκτός από το ηλεκτρικό ρεύμα βέβαια, οι συνέπειες της κρίσης είναι εμφανείς στο σύνολο της κοινωνίας. Οι διαρκείς υποτιμήσεις της λίρας στο Λίβανο έχουν μεταφραστεί επίσης σε σημαντικές ελλείψεις σε τρόφιμα. Ο Λίβανος δεν διαθέτει τις βασικές υποδομές, ώστε να αντιμετωπίσει τη μεγάλη προσφυγική κρίση από τη διπλανή Συρία. Η πανδημία του κορονοϊού επέβαλε τον δικό της βαρύ φόρο. Οι διαδηλώσεις, με άγνωστο αποτέλεσμα, είναι σύνηθες φαινόμενο στις πόλεις.
Οι συνήθεις που συνήθως κατέφταναν σε βοήθεια για τον Λίβανο έχουν εγκαταλείψει τις προσπάθειες τους. Το τρανταχτό παράδειγμα είναι βέβαια η Σαουδική Αραβία, ιδιαίτερα έπειτα από την κρίση που προήλθε από την κριτική ενός κυβερνητικού στελέχους της Χεζμπολάχ. Βέβαια, η παρουσία της ισλαμικής οργάνωσης που είναι γνωστή για τις σχέσεις με το Ιράν, διατηρεί άσβεστο το ενδιαφέρον διεθνώς.
Ωστόσο, η πολιτική κατάσταση στο εσωτερικό φαίνεται πιο ρευστή από ποτέ. Πλέον, η εκλογική συμμαχία που είχαν συστήσει τα χριστιανικά κόμματα με τη Χεζμπολάχ θεωρείται ημιθανής, ενώ ένα μεγάλο μέρος της πολιτικής τάξης έχει απονομιμοποιηθεί στην κοινή γνώμη. Ταυτόχρονα, κανένας πολιτικός δεν επιθυμεί να πάρει τις ευθύνες για την πορεία της χώρας μέχρι σήμερα. Οι χριστιανικές κοινότητες, που κάποτε κυριαρχούσαν στο Λίβανο, αντιμετωπίζουν τη ζοφερή πραγματικότητα της δημογραφικής μείωσης. Άλλωστε, το πλοίο του Λιβάνου έχει αφεθεί στα ανοιχτά, μέχρι να χτυπήσει το επόμενο παγόβουνο.
