Του Γιώργου Παυλόπουλου
Πού βρίσκεται η ουσία της ιστορικής πρώτης συνάντησης ανάμεσα στον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και τον μονάρχη της Βόρειας Κορέας; Ασφαλώς, όχι στην επίλυση των διαφορών ανάμεσα στην παγκόσμια υπερδύναμη και την πιο μυστηριώδη και κλειστή χώρα του κόσμου, που πλέον διαθέτει και πυρηνικά. Άλλωστε, το κοινό ανακοινωθέν είναι τόσο γενικόλογο που δεν επιτρέπει τέτοιου είδους συμπεράσματα. Τότε πού;
Το πρώτο στοιχείο που γράφηκε ήδη ανεξίτηλα είναι αυτή καθαυτή η πραγματοποίηση της συνάντησης - η οποία θυμίζει το γνωστό στον χώρο των ΜΜΕ «το μέσο είναι το μήνυμα». Πρόκειται για μια νέα σελίδα στο βιβλίο της παγκόσμιας ιστορίας, η οποία θα κοσμείται από τη χειραψία του Ντόναλντ Τραμπ και του Κιμ Γιονγκ-ουν. Ίσως διανθισμένη και από κάποιες από τις ατάκες των δύο - όπως του Τραμπ που εξέπεμπε σιγουριά για μια «τρομερή σχέση» ανάμεσά τους και του Κιμ για τα «εμπόδια και τις προκαταλήψεις» που χρειάστηκε να υπερβούν για να συναντηθούν.
Το δεύτερο στοιχείο αφορά στην αναγνώριση της Βόρειας Κορέας ως επίσημου -όχι ισότιμου, μην βιάζεστε τόσο...- και απευθείας συνομιλητή των ΗΠΑ. Κι αυτό, αναμφίβολα, είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του Κιμ, ο οποίος κατάφερε να μετατρέψει τη χώρα του από κράτος-παρία σε υπολογίσιμη (πυρηνική) δύναμη, την οποία είναι κανείς υποχρεωμένος να παίρνει στα σοβαρά. Εκτός των άλλων, επειδή έχει και ισχυρότατους προστάτες, με πρώτη και καλύτερη την Κίνα και, δευτερευόντως, τη Ρωσία.
Το τρίτο αφορά το διπλό μήνυμα που κατάφερε να στείλει ο Τραμπ, το οποίο είχε μεγάλη ανάγκη μετά τον τορπιλισμό της συνόδου κορυφής της G7 το Σαββατοκύριακο (αν δεν το είχε σχεδιάσει ακριβώς έτσι...: Αφενός, ότι δεν είναι ικανός μόνο για την καταστροφή, αλλά μπορεί να αποτελέσει και εταίρο για την ειρήνη, ο οποίος μάλιστα τολμά εκεί που δεν τόλμησαν οι άλλοι -ούτε καν οι προκάτοχοί του και κυρίως ο Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος θεωρούνταν μεγάλος ειρηνοποιός μετά τις συμφωνίες του με το Ιράν (την οποία ο Τραμπ πέταξε στα σκουπίδια) και την Κούβα. Και αφετέρου, ότι χωρίς αυτόν και τις ΗΠΑ δεν μπορεί να υπάρξει καμία σοβαρή εξέλιξη σε κανένα σημείο του πλανήτη.
Και τα τρία παραπάνω στοιχεία έχουν εξαιρετική και ιδιαίτερη σημασία. Μέχρι εκεί, όμως. Διότι ο διάλογος και το κοινό ανακοινωθέν δεν μας λένε που οδηγεί ο δρόμος που άνοιξαν οι δύο ηγέτες, ούτε βεβαίως εγγυώνται ότι θα τον βαδίσουν αμφότεροι. Άλλωστε, δεν πρέπει κανείς να ξεχνά ότι ο στόχος της αποπυρηνικοποίησης είχε διακηρυχθεί και από τους δύο πριν τη συνάντηση, όμως ήταν γνωστό εξαρχής ότι Τραμπ και Κιμ εννοούσαν διαφορετικά πράγματα, τα οποία και θα αποκαλυφθούν στη συνέχεια και στις λεπτομέρειες -στις οποίες, όπως είναι γνωστό, κρύβεται συνήθως ο διάβολος.
«Η πλήρης, επαληθεύσιμη και αναντίστρεπτη αποπυρηνικοποίηση δεν είναι τίποτε άλλο παρά ποιητική έμπνευση. Είναι σαν η Δύση να μιλά για ένα κόσμο χωρίς πυρηνικά. Κανείς δεν πιστεύει ότι αυτό θα συμβεί. Και φυσικά, ο Κιμ δεν θα εγκαταλείψει τα πυρηνικά του. Γιατί να το κάνει;», όπως εύστοχα σχολίασε ένας Νοτιοκορεάτης αναλυτής.
Πράγματι, η Πιονγκγιάνγκ δεν είναι λογικό να δεχθεί την εγκατάλειψη των πυρηνικών της δυνατοτήτων, στις οποίες χρωστά το γεγονός ότι ο Τραμπ αναγκάστηκε να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τον ηγέτη της. Και η Ουάσινγκτον δεν θα βάλει την υπογραφή της στην αποχώρηση των πανίσχυρων αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων και των πυρηνικών της όπλων από τη Νότια Κορέα και την ευρύτερη περιοχή, όπου παίζεται το μεγαλύτερο ίσως γεωπολιτικό παιχνίδο της εποχής μας.
Για την ώρα, λοιπόν, ας μην μείνουμε στις εντυπώσεις και τις δηλώσεις «πήγε καλύτερα από ό,τι περιμέναμε», αλλά σε αυτό που έγινε. Πού ούτως ή άλλως είναι εξαιρετικά σημαντικό.
AP Photo/Evan Vucci
