του Γιώργου Παυλόπουλου
Συγγνώμη, αλλά έχουμε πολλή δουλειά για να έρθουμε για χαλάρωση στο Νταβός! Κάπως έτσι, αρκετοί αστέρες της διεθνούς πολιτικής σκηνής διεμήνυσαν ότι δεν θα παραβρεθούν στις εργασίες του φετινού Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, το οποίο θα πραγματοποιηθεί την ερχόμενη εβδομάδα, από την Τρίτη ως την Παρασκευή, στο γνωστό χειμερινό ελβετικό θέρετρο.
Κάπως έτσι, οι εργασίες του Φόρουμ θα έχουν σίγουρα μικρότερη αίγλη σε σύγκριση με προηγούμενες χρονιές – και πώς να γίνει διαφορετικά, άλλωστε, όταν θα απουσιάζουν εκεί ο Ντόναλντ Τραμπ, ο Εμανουέλ Μακρόν και η Τερέζα Μέι, πιθανότατα δε και ο Βλαντιμίρ Πούτιν και σίγουρα ο Σι Τζινπίνγκ.
Πέφτει, λοιπόν, στους υπόλοιπους το καθήκον για τη «διαμόρφωση της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής στην εποχή της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης». Φυσικά, δεν είναι ούτε «λίγοι» ούτε ανίκανοι να τα καταφέρουν. Η Άνγκελα Μέρκελ και ο Σίνζο Άμπε ηγούνται δύο εκ των ισχυρότερων οικονομικά χωρών του πλανήτη και σίγουρα θα έχουν πολλά και σημαντικά να πουν.
Το ίδιο και οι ηγέτες χωρών της Ευρώπης και του αναπτυσσόμενου κόσμου που θα βρισκονται εκείνες τις ημέρες στο Νταβός. Όπως είναι, για παράδειγμα, ο νέος πρόεδρος της Βραζιλίας, Ζαΐχ Μπολσονάρου – ο «Τραμπ της Λατινικής Αμερικής» – ο οποίος έχει δεσμευτεί να εφαρμόσει τη δική του θεραπεία-σοκ στην οικονομία, απαλλάσσοντας ταυτόχρονα οριστικά την πολιτική σκηνή από τα «κομμουνιστικά μιάσματα».
Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχουν και τα όσα θα πουν (ή δεν θα πουν…) οι ηγέτες μιας σειράς αφρικανικών χωρών, καθώς το τελευταίο διάστημα σημειώνονται πολλές και έντονες αναταράξεις στην ήπειρό τους. Ανάμεσα σε αυτούς είναι, αναμφίβολα, ο πρόεδρος της Ζιμπάμπουε, Έμερσον Μνανγκάγκβα, καθώς στη χώρα του το τελευταίο διάστημα σημειώνονται αιματηρές ταραχές εξαιτίας της αύξησης των καυσίμων.
Ή ακόμη, ο πρωθυπουργός της Νότιας Αφρικής, Σίριλ Ραμαφόζα, που βλέπει τις ανισότητες στη χώρα του απαρτχάιντ να εντείνονται διαρκώς και δημιουργούν εκρηκτική κατάσταση στην κοινωνία, 25 χρόνια μετά το τέλος του απαρτχάιντ.
Από την πλευρά του, ο πρωθυπουργός του Βιετνάμ, Νγκουγιέν Ξουάν Πουκ, θα κληθεί να εξηγήσει το «θαύμα» και την πορεία μιας χώρας η οποία κάποτε ταπείνωσε τους Γάλλους και τους Αμερικανούς, όμως σήμερα καταγράφει εντυπωσιακούς ρυθμούς ανάπτυξης, κάνοντας μάλιστα μπίζνες με τους πρώην εχθρούς της.
Μαζί δε με όλους αυτούς, είναι σίγουρο πως θα ακουστούν εξαιρετικά ενδιαφέροντα πράγματα και από τους υπόλοιπους συμμετέχοντες, που ανέρχονται περίπου σε 3.000 και θα συμμετέχουν σε κάπου 350 πάνελ και ομάδες εργασίας.
Πρωτοκλασάτοι επιχειρηματίες, τραπεζίτες, άνθρωποι του πνεύματος, έγκυροι αναλυτές και γκουρού σε διάφορους τομείς, αναμφίβολα θα βάλουν το δικό τους πολύτιμο λιθαράκι στον προβληματισμό και τα σχέδια για το μέλλον της ανθρωπότητας, της οικονομίας και της τεχνολογίας.
Ωστόσο, όπως και να το κάνουμε, κανενός είδους «παγκόσμια αρχιτεκτονική» δεν μπορεί να σχεδιαστεί και να τεθεί σε εφαρμογή όταν λείπουν από το τραπέζι αυτοί που, σε μεγάλο βαθμό, διαμορφώνουν σήμερα τις εξελίξεις και την πορεία του πλανήτη. Διότι έτσι θα ήταν, ούτως ειπείν, σαν οι υπόλοιποι να λογάριαζαν χωρίς τους… ξενοδόχους!
Δεν γίνεται, με απλά λόγια, να είναι ο Τραμπ που αμφισβητεί όλες τις συνθήκες που έχουν υπογραφεί μέχρι σήμερα και τους θεσμούς οι οποίοι έχουν σφραγίσει τη μεταπολεμική τάξη πραγμάτων και να λείπει από τον σχεδιασμό της νέας τάξης. Δεν είναι δυνατόν ο ηγέτης της Κίνας, της ανερχόμενης υπερδύναμης η οποία αμφισβητεί τα πρωτεία των Αμερικανών, να απουσιάζει από το τραπέζι που διεξάγονται οι σχετικές συζητήσεις ή, έστω, λαμβάνουν χώρα οι αντιπαραθέσεις.
Ούτε μπορεί να διανοηθεί κανείς πως δεν θα είναι παρών ο πρόεδρος της Ρωσίας, η οποία έχει ξεπεράσει πια για τα καλά το σοκ της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ και διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια σειρά περιοχές, της Μέσης Ανατολής συμπεριλαμβανομένης.
Ακόμη και η απουσία της Μέι είναι σημαντική, μιας και πρόκειται για την πρωθυπουργό της πρώτης χώρας η οποία ετοιμάζεται να αποχωρήσει από το «ευρωπαϊκό οικοδόμημα» στα 60 και πλέον χρόνια της ιστορίας του. Και τι να πει κανείς για τον Μακρόν, ο οποίος από πολλούς έχει χαρακτηριστεί ως η μεγάλη ελπίδα της Ευρώπης και της Δύσης…
Φαίνεται, όμως, ότι τα εσωτερικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν όλοι οι παραπάνω δεν τους επιτρέπουν να απουσιάσουν από την έδρα τους. Προβλήματα τα οποία αποτελούν μία ακόμη απόδειξη ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, όπου χρειάζονται αποφάσεις και όχι ατέρμονες συζητήσεις, όπως αυτές που διεξάγονται συνήθως στα σαλόνια του Νταβός.
