Ήταν αναμενόμενο, ουσιαστικά προδηλωμένο και προεξοφλημένο. Ο ηγέτης της «μεγάλης» Αμερικής, στην πραγματικότητα ο άνθρωπος που δημιούργησε τις βάσεις και τις προϋποθέσεις ώστε κατά τον 21ο αιώνα να αμφισβητηθεί το δικαίωμα των γυναικών να έχουν αυτοδιάθεση του κορμιού τους (αλλά και των παιδιών να έρχονται στον κόσμο όταν είναι επιθυμητά και συντρέχουν οι όροι για τη σωστή ανατροφή τους), ξαναπροσφέρθηκε –με «εθελοθυσία» άραγε;- να επανέλθει στην εξουσία! Προκειμένου …να ξανακάνει το έθνος του μεγάλο. Θα τα καταφέρει;
Υπάρχει ένα μόνο ιστορικό προηγούμενο επανακάμψαντος προέδρου στην υπερατλαντική δημοκρατία… Και αυτό ανάγεται στον 19ο αιώνα: Ο Γκόβερ Κλίβελαντ. Θα είναι ο Τραμπ ο δεύτερος; Ας δούμε τις διαφορές μεταξύ των δύο… (Σημειωτέον πως ηττηθείς εξερχόμενος πρόεδρος ουδέποτε, αν δεν σφάλλω, έχει άλλη φορά ξαναδιεκδικήσει καν την επανεκλογή του…)
Ο Κλίβελαντ –έστω και αν υποστήριζε συμφέροντα πλουσίων- διέθετε πανθομολογουμένως ανθρωπιά, σωφροσύνη, ορθολογισμό, μετριοπάθεια και ανιδιοτέλεια. Δύσκολο να αποδοθούν οι ιδιότητες αυτές στον «πορτοκαλί πρόεδρο» (ιδιαίτερα βέβαια η τελευταία, αν συνεκτιμηθούν τα κέρδη που ως επιχειρηματίας και ειδικά ως ξενοδόχος αποκόμισε κατά τα έτη της προεδρίας του: Μέχρι και η αποτελούμενη από εκατοντάδες αστυνομικούς φρουρά του στεγαζόταν σε ξενοδοχείο του…).
Ο Κλίβελαντ πλειοψήφησε στον λαό ακόμη και στις εκλογές που έχασε, το 1888. Ο Τραμπ μειοψήφησε ακόμη και στις εκλογές που κέρδισε…
Ο Κλίβελαντ, όπως αργότερα και ο Γκορ, δεν αμφισβήτησε την ήττα του στις εκλογές στις οποίες πλειοψήφησε. Ο Τραμπ την αμφισβήτησε σε αυτές στις οποίες μειοψήφησε, τόσο σε ψήφους όσο και σε εκλέκτορες. (Ενώ ούτε οι διορισμένοι από τον ίδιον εισαγγελείς ή οι φιλικοί του κυβερνήτες πολιτειών διαπίστωσαν ουσιαστικές παρατυπίες…)
Ο Κλίβελαντ ένωνε: είχε τόση απήχηση στην «άλλη Αμερική», που τον στήριξε επίσημα ακόμη και μεγάλο μέρος του αντιπάλου κόμματος. Ο Τραμπ διχάζει: δεν τον στηρίζει πια ούτε ο αντιπρόεδρός του («We have better solutions for the future»…). Ούτε καν η κόρη του… Ενώ είναι πασιφανές και πασίδηλο πως τον μισεί χωρίς όρια το τμήμα της Αμερικανικής κοινωνίας που δεν τον ψηφίζει…
Ο Κλίβελαντ σεβάστηκε τους θεσμούς. Η φράση «θεσμικός Τραμπ» θα μπορούσε να είναι το συντομότερο παγκόσμιο ανέκδοτο…
Ο Κλίβελαντ –κατά παράβαση του λεγόμενου «spoil system»- διατήρησε σε νευραλγικές θέσεις του κρατικού μηχανισμού πολιτικούς του αντιπάλους, δεδηλωμένους υποστηρικτές του απέναντι κόμματος. Ο Τραμπ στελέχωσε τον κομματικό μηχανισμό με κομματικούς φίλους, αλλά και με συγγενείς…
Η υστεροφημία του Κλίβελαντ είναι αναμφίβολα θετική. Σήμερα ο Πούτιν –ίσως σε κάποιο βαθμό και ο ιδεολογικός «πρωτοξάδελφός» του Ερντογάν- «κάνουν διεθνοπολιτικό παιχνίδι» επωφελούμενοι από τα γεωπολιτικά κενά που δημιούργησε η πολιτική Τραμπ…
Τέλος ο Κλίβελαντ έκανε απέναντι στους αντιπάλους του πολιτική… Ο Τραμπ συνήθως κάνει στους πολιτικούς αντιπάλους εκβιασμούς… Μια πρώτη γεύση πήρε ήδη ο Ντε Σάντις, ο αποκαλούμενος «Trump with brains»…
Εν κατακλείδι συμπέρασμα: Μέσα στο χρόνο ανά την υφήλιο η λαϊκή ψήφος έχει επανειλημμένα φέρει στην εξουσία τύραννους, πολιτικούς απατεώνες, αγύρτες, εκβιαστές κοκ… Δεν γνωρίζω περίπτωση (δεν είμαι σίγουρος αν και σε τι βαθμό ο Περόν θα μπορούσε να θεωρηθεί σχετική εξαίρεση*) που να έχει επαναφέρει τέτοιους στην εξουσία…
*Θα θεωρούσα αδόκιμη ενδεχόμενη αναφορά από κάποιον της περίπτωσης Βενιζέλου ως πρώην τυράννου επανακάμψαντος με τη λαϊκή ψήφο: Η περίοδος 1917-20 δευτερευόντως ήταν πολιτική τυραννία. Πρωτίστως ήταν, έστω και «με τον βούρδουλα» όπως έγραψε η Πηνελόπη Δέλτα, προσπάθεια ενός έθνους να επιτύχει την εθνική του ολοκλήρωση. Ήταν, όπως τόνισε ο ίδιος ο Βενιζέλος, η θυσία των ελευθεριών των πολιτών του ελεύθερου βασιλείου προκειμένου να βρουν οι εκτός αυτού ομοεθνείς τις ελευθερίες ή μάλλον την ελευθερία τους…
* Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι συγγραφέας του βιβλίου «Ο Εθνικός Διχασμός και η κορύφωσή του. Η ΔΙΚΗ ΤΩΝ 'ΕΞΙ'. Εξιλασμός ή δικαστικός φόνος;», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη
