Στην ανάδειξη του αποσταθεροποιητικού ρόλου της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή και στο επικίνδυνο παιχνίδι του Ταγίπ Ερντογάν να χρησιμοποιήσει το χαρτί του Ισλάμ για να επιτύχει τις πρωσικές επιδιώξεις του βάζει στο τραπέζι η Αθήνα, απέναντι σε μια διεθνή κοινότητα, την ΕΕ, τις ΗΠΑ ακόμη και την Ρωσία η οποία πλέον δεν μπορεί να γυρίσει την πλάτη στο «Τουρκικό Πρόβλημα».
Η αναφορά του Ν. Δένδια στις δηλώσεις του με τον Ρώσο ομόλογο του Σ.Λαβρόφ ότι η Τουρκία έχει μετατραπεί σε «γραφείο ταξιδίων για τζιχαντιστές» αλλά και η αναφορά του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη στην συνάντηση του με τον Ρώσο ΥΠΕΞ ότι η Τουρκία είναι «σε ρόλο ταραξία που καταπατά τη διεθνή νομιμότητα, ναρκοθετώντας την ειρήνη σε πολλά ευαίσθητα σημεία του χάρτη» έδωσαν το στίγμα της νέας επιχειρηματολογίας που έχει υιοθετήσει η Αθήνα.
Και φυσικά ο Ρώσος ΥΠΕΞ δεν θα μπορούσε να διαφωνήσει με την επισήμανση του Κ. Μητσοτάκη ότι η Τουρκία «περιβάλλει αυτήν την επιθετική της δράση με έναν θρησκευτικό μανδύα, καθιστώντας έτσι ορατό τον κίνδυνο για την αρμονική συνύπαρξη λαών και θρησκειών». Καθως ο κ.Λαβροφ έσπευσε να προσθέσει ότι «οι προσπάθειες να χρησιμοποιηθεί ο θρησκευτικός παράγοντας στα γεωπολιτικά παιχνίδια είναι κάτι πολύ επικίνδυνο».
Στην Ευρώπη το κλίμα που με ευθύνη του και επιλογή του πυροδότησε ο Τ.Ερντογάν είναι «πολεμικό» απέναντι στις απροκάλυπτες προσωπικές επιθέσεις εναντίον του Γάλλου Προέδρου Εμ.Μακρόν που αφορούν ακριβώς την άρνηση της Γαλλίας να υποκύψει στον «εκβιασμό του ισλαμικού φονταμενταλισμού που επιδιώκει να επιβάλλει δια των απειλών των τρομοκρατικών χτυπημάτων την δική του αντίληψη περί «ευρωπαϊκών αξιών», ενώ συγχρόνως ο κ.Μακρόν δεν δείχνει διατεθειμένος να αποδεχθεί την εργαλειοποίηση της θρησκείας από την Τουρκία.
Ο Τούρκος πρόεδρος αυτοαναγορεύεται ηγέτης του Ισλάμ καθώς έτσι θεωρεί ότι θα μετατρέψει τον μουσουλμανικό κόσμο σε «ασπίδα» προστασίας του ίδιου και του καθεστώτος του ώστε η κάθε διεθνής αντίδραση στους τυχοδιωκτισμούς του να μεταφράζεται αυτομάτως ως επίθεση στο... Ισλάμ.
Επίσης ο κ. Ερντογάν με την σύγκρουση αυτή που στήνει στο όνομα του Ισλάμ, θέλει να προσδώσει θρησκευτικά χαρακτηριστικά και περίβλημα στην αναθεωρητική και επεκτατική πολιτική του.
Βεβαίως η ανακήρυξη του σε άτυπο ηγέτη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και παράλληλα η συγκυριακή και ευκαιριακή συμπόρευση με το σϊίτικο Ιραν, τον έχει μετατρέψει σε «δαίμονα» για τον Αραβικό κόσμο, που διαβλέπει ως απειλή για τις ίδιες τις χώρες του Κόλπου, την Αίγυπτο και τις αραβικές χώρες της Β. Αφρικής την προσπάθεια του Ερντογάν να ηγεμονεύσει στον σουνιτικό κόσμο..
Και φυσικά αυτή η επιλογή του Ερντογάν στρέφεται και εναντίον του Ισραήλ την ώρα όμως που οι ΗΠΑ προωθούν και υποβοηθούν την διαμόρφωση μιας νέας αρχιτεκτονικής ασφάλειας στην περιοχή με την αποκατάσταση των σχέσεων του Ισραήλ με αραβικές χώρες που συμπωματικά είναι εκείνες που είναι σε σύγκρουση με την Τουρκία.
Η ακραία ρητορική του που δεν εξαντλείται μόνο στις ύβρεις εναντίον του Μακρόν, πυροδοτεί τον φανατισμό ακόμη και σε μετριοπαθείς μουσουλμανικές κοινότητες στην Ευρώπη και πλέον αυτό συνιστά απειλή και για την Γαλλία αλλά και για την Γερμανία με τα 2,5 εκατομμύρια τούρκων μεταναστών και άλλες χώρες όπως η Αυστρία και η Ολλανδία που επίσης φιλοξενούν σημαντικές τουρκικές κοινότητες.
Η πολιτική που έχει επιλέξει ο κ.Ερντογάν πρακτικά χρησιμοποιεί ως όπλο εκ των έσω, ως «δούρειο ίππο», τους μουσουλμάνους των χωρών της Ευρώπης εναντίον των χωρών στις οποίες ζουν και εργάζονται.
Και αυτό έχει αρχίσει να το αντιλαμβάνεται ακόμη και το Βερολίνο ,παρά την προσπάθεια της κ.Μέρκελ να διατηρήσει ανοιχτούς διαύλους και να επιβάλει στην Ευρώπη την πολιτική κατευνασμού της Τουρκίας.
Πλέον κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει αυτή την πολιτική της Τουρκίας που δεν στρέφεται μόνο εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου αλλά της σταθερότητας σε ολόκληρη την περιοχή και απειλεί και την ίδια την Ευρώπη στο πιο ευαίσθητο «σημείο». Εκείνο των Ευρωπαϊκών Αξιών, των ανθρώπινων δικαιωμάτων και βασικών ελευθεριών που κινδυνεύουν να βρεθούν στο στόχαστρο του «ιερού πολέμου» που κηρύσσει κάθε μέρα ο ανεξέλεγκτος κύριος Ερντογάν.
