Η ιστορία είναι γνωστή. Ο απελθών Δήμαρχος Αθηναίων Κ. Μπακογιάννης έκλεισε τη Λεωφόρο Βασιλίσσης Όλγας για να την εντάξει στο δικό του ατυχήσαντα Μεγάλο Περίπατο, ή ακριβέστερα στην ευτυχήσασα Ενοποίηση Αρχαιολογικών Χώρων, μια ιστορία που ξεκίνησε να γίνεται πράξη το μακρινό 2000.
Ο νέος Δήμαρχος Χ. Δούκας, από την προεκλογική περίοδο ήδη, εξήγγειλε την επαναφορά της κυκλοφορίας στη λεωφόρο. Πρόσφατα μετρίασε τις εντυπώσεις, δηλώνοντας ότι αυτό θέλει να γίνει σε συνθήκες ήπιας κυκλοφορίας. Επειδή ο όρος είναι ασαφής, δικαιούμαι να υποθέσω ότι θα εννοεί μία λωρίδα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση, με τραμ, τρόλεϊ και ΙΧ.
Το επιχείρημα που μου εντυπώθηκε περισσότερο, ήταν ότι με το κλείσιμο της Λεωφόρου αποκόπτεται το Παγκράτι από το κέντρο. Ότι δηλαδή, δεν μπορεί πλέον ο κάτοικος Παγκρατίου να πηγαίνει εύκολα στο Σύνταγμα και να επιστρέφει με το αυτοκίνητό του.
Αυτό είναι που θέλουμε όμως; Αυτά τα αυτοκίνητα, για τις κοντινές διαδρομές στο κέντρο, δεν είναι που θέλουμε να τα διώξουμε; Τα λίγα δηλαδή που επιμένουν, γιατί όταν πας από το Παγκράτι στο Σύνταγμα, όπως οι περισσότεροι, θα πάρεις το τρόλεϊ.
Εδώ υπάρχει ένα θέμα, αλλά είναι διαφορετικό. Είναι η νέα διαδρομή που κάνουν τα τρόλεϊ προς το Παγκράτι, με σημαντική παράκαμψη για μέσο δημόσιας συγκοινωνίας. Αυτό όμως λύνεται εύκολα, κάποιος θα πρέπει απλά να τα επαναφέρει στη Βασιλίσσης Όλγας. Και είναι απαραίτητο.
Και το κυκλοφοριακό; Με το κλείσιμο της Βασιλίσσης Όλγας, όντως μεγάλωσε ένα κυκλοφοριακό πρόβλημα. Μόνο που αυτό δεν αφορά την κυκλοφορία του Παγκρατίου, αλλά την παραδίπλα λεωφόρο Αρδηττού. Και επειδή στις πόλεις το κυκλοφοριακό δεν παίζεται στους δρόμους αλλά στους κόμβους, ας το εντοπίσουμε στον κόμβο της Αρδηττού με τη Λεωφόρο Βουλιαγμένης.
Μεγάλες καθυστερήσεις στην κυκλοφορία παρατηρούνται από όλες τις πλευρές του κόμβου. Οι μεγαλύτερες όμως είναι στη στροφή από την Αρδηττού προς τη Βουλιαγμένης. Με τη Βασιλίσσης Όλγας ανοικτή, η κίνηση από το Στάδιο προς τη Συγγρού γινόταν μέσω της Λεωφόρου Αμαλίας, όπως και από τη Συγγρού προς το Στάδιο. Τώρα όλη αυτή η κυκλοφορία διοχετεύεται στην Αρδηττού, με αποτέλεσμα η κατάσταση να έχει χειροτερέψει. Αν με κάποιο τρόπο απελευθερωθούν οι κινήσεις στην κάθοδο της Αρδηττού, γιατί στην άνοδο δεν φαίνεται το πρόβλημα να είναι μεγαλύτερο από πριν, τότε θα μπορέσουμε να απολαύσουμε τη βόλτα μας στο νέο πεζόδρομο χωρίς τύψεις.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Ι. ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ
Από θέση αρχής, ο γράφων είναι αντίθετος σε μεγάλα, βαριά οδικά έργα μέσα στην πόλη. Ειδικά στην Αρδηττού, που διασχίζει μοναδικούς αρχαιολογικούς χώρους, και η οποία κατασκευάστηκε με ιδιαίτερη προσοχή στην αρχιτεκτονική της εικόνα. Σε όλες τις αποφάσεις όμως πρέπει να μετράμε τη σχέση κόστους- οφέλους, και δεν εννοώ το οικονομικό. Και σίγουρα η κυκλοφοριακή συμφόρηση που παρατηρείται στο μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, δεν συντελεί στην ανάδειξη της φυσιογνωμίας αυτού του σημαντικού διαδρόμου, στον οποίο σήμερα δεν τολμάει να περπατήσει πεζός.
Μία λύση για το κυκλοφοριακό, θα μπορούσε να είναι συμβατή με αυτή τη φυσιογνωμία; Αν δεν το ψάξουμε λίγο παραπάνω, μήπως απλά θα διαιωνίσουμε μία άσχημη κατάσταση; Πώς θα μπορούσε να είναι αυτή η λύση; Ας περιγράψω μία, ως ιδέα και μόνο, αλλά κατά τη γνώμη μου αρκούντως ενδιαφέρουσα για να μελετηθεί και να αξιολογηθεί.
Η ιδέα είναι η απελευθέρωση του ρεύματος προς Βουλιαγμένης από τα φανάρια. Με μία γέφυρα μιας λωρίδας με ελεύθερη ροή.
Η Αρδηττού είναι κατασκευασμένη σε ανισοσταθμία στα δύο ρεύματα. Αυτό μας επιτρέπει να μεταφέρουμε τη μία λωρίδα της καθόδου στη στάθμη της ανόδου, μέχρι το ύψος του Κολυμβητηρίου, αφήνοντας την κάθοδο με δύο λωρίδες. Αν ο ενδιάμεσος χώρος φυτευτεί όπως είναι σήμερα και οι κατασκευές επενδυθούν με τα ίδια υλικά, η εικόνα θα είναι η ίδια με τη σημερινή.
Στη συνέχεια, καθώς ο χώρος στενεύει και η στάθμη της ανόδου χαμηλώνει, θα πρέπει να αρχίσει η γέφυρα. Με έδραση σε πασσάλους, ανάμεσα στα δύο ρεύματα, πάνω από τη σημερινή τρίτη λωρίδα της καθόδου. Και μετά να στρίψει προς τη Βουλιαγμένης, επίσης πάνω από την τρίτη λωρίδα της, μέχρι λίγο πριν από την επόμενη διασταύρωση, για να φτάσει τη στάθμη του δρόμου που έχει πάλι ανέβει.
ΥΠΟΒΑΘΡΟ: ΟΡΘΟΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ Α.Ε.
Η γέφυρα αυτή θα πρέπει να είναι κομψή. Να την επιμεληθούν αρχιτέκτονες, που θα έχουν τον πρώτο λόγο σε δημιουργική συνεργασία με τους πολιτικούς μηχανικούς. Θα μπορούσε να είναι στα πρότυπα της γέφυρας που συνδέει την Καλλιρρόης με τη Συγγρού λίγο παρακάτω, η οποία λειτουργεί υποδειγματικά από το 1960, και έχει διακριτική εμφάνιση, προσαρμοσμένη στο αστικό περιβάλλον.
Μήπως λοιπόν εκεί θα έπρεπε να μεταφέρουμε τη συζήτηση; Για να καταλήξουμε σε ένα διπλό όφελος; Να απολαύσουμε έναν ήσυχο κοινόχρηστο χώρο χωρίς αυτοκίνητα στη Βασιλίσσης Όλγας, ενώ ταυτόχρονα να δούμε πως θα αντιμετωπίσουμε τα κυκλοφοριακά προβλήματα στον περίγυρό της;
* Ο Γιάννης Ν. Νικολαΐδης είναι Συγκοινωνιολόγος Μηχανικός
