Την Πέμπτη που μας πέρασε, 16 Μαρτίου, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ κάλεσαν τους εργαζόμενους σε γενική απεργία. Η απεργία κατά τη ΓΣΕΕ γίνεται επειδή «ο καθένας αλλά και όλοι μαζί θέλουμε να εκφράσουμε με το δικό μας τρόπο τη διαχρονική μας απογοήτευση για όσα δεν έγιναν, μα πάνω απ’ όλα την οργή για αυτό που συνέβη στα Τέμπη».
Η ΑΔΕΔΥ συμπληρώνει: «Διεκδικούμε τη ζωή που μας αξίζει, ζωή με σύγχρονα δικαιώματα, ένα καλύτερο μέλλον για εμάς και τα παιδιά μας».
Στην απεργία συμμετέχει η ΟΛΜΕ, δηλαδή το όργανο που εκπροσωπεί τους εκπαιδευτικούς. Η ΟΛΜΕ μας λέει: «Χαιρετίζουμε τους/τις εργαζόμενους/ες, τους μαθητές και τις μαθήτριές μας και το φοιτητικό κίνημα που συμμετείχαν στις ως τώρα κινητοποιήσεις και καλούμε σε ένταση και συνέχεια του αγώνα. Το δυστύχημα στα Τέμπη δε θα ξεχαστεί! Απαιτούμε και αγωνιζόμαστε να αποκαλυφθούν οι πραγματικές αιτίες της τραγωδίας που ζει ο λαός μας, να αποκαλυφθούν και να τιμωρηθούν όλοι οι ένοχοι και να μην κρύβονται πίσω από τα ‘ανθρώπινα’ λάθη».
Ωστόσο, οι εκπαιδευτικοί συμμετείχαν στην απεργία σε ποσοστό… 7,8%. Συνεπώς, αν πάρουμε τοις μετρητοίς την ΓΣΕΕ και την ΟΛΜΕ, το 92,2% των εκπαιδευτικών που δεν απήργησαν, δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για το δυστύχημα στα Τέμπη, για τις αιτίες της τραγωδίας, για την τιμωρία των ενόχων. Δεν νιώθουν ούτε απογοήτευση, ούτε οργή. Ή ίσως τα νιώθουν όλα αυτά, αλλά τους μετρούν λιγότερο από το μεροκάματο που θα χάσουν αν απεργήσουν.
Συμπερασματικά: είτε οι εκπαιδευτικοί είναι αναίσθητα κτήνη, είτε οι ανακοινώσεις της ΓΣΕΕ και ΟΛΜΕ δεν είναι παρά συρραφή κλισέ, άθροισμα στερεότυπων φράσεων, λόγια του αέρα. Οι εκπαιδευτικοί, οι άνθρωποι που μορφώνουν τα παιδιά μας, δεν είναι βέβαια αναίσθητα κτήνη. Προφανώς, αποφάσισαν ότι την ευαισθησία τους δεν θα την προσφέρουν, σαν χρήσιμοι ηλίθιοι (Λένιν) στους ιδιοτελείς σκοπούς των εργατοπατέρων. Ένιωσαν ότι τιμούν περισσότερο τους νεκρούς αν μείνουν στα σχολεία, κοντά στα παιδιά να τους εξηγήσουν τι συνέβη στα Τέμπη και να συζητήσουν με αυτά. Με αυτόν τον τρόπο οικοδομούν το «καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας» που επικαλείται η ΑΔΕΔΥ και όχι τρέχοντας πίσω από τους κράχτες της.
Τα παχιά λόγια των εργατοπατέρων είναι λόγια χωρίς καμιά αξία. Τα ρίχνουν από υποχρέωση και δεν τα πιστεύουν ούτε αυτοί. Και έτσι τα αντιμετωπίζει και ο κόσμος. Αύριο θα τα έχουν ξεχάσει όλοι. Αυτό που θα μείνει είναι η άνευ προηγουμένου προσβολή της μνήμης των 57 θυμάτων και των οικογενειών τους από την ΟΛΜΕ, που δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή ανθρώπινα τον πόνο των συνανθρώπων τους.
Ακόμα, το ποσοστό ανταπόκρισης των εκπαιδευτικών στο κάλεσμα των εκπροσώπων τους εξηγεί και τον αγώνα των εργατοπατέρων της ΟΛΜΕ εναντίον της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας που τους επέβαλε η κ. Κεραμέως. Η ηλεκτρονική ψηφοφορία διευκολύνει τη μαζική συμμετοχή στις εκλογές και δυσκολεύει τις μεθοδεύσεις για την επικράτηση των επαγγελματιών της συντήρησης.
*Ο Διονύσης Γουσέτης είναι πολιτικός μηχανικός
