Σκεφτείτε να είστε φοιτητής και να σπουδάζετε σε ένα καθαρό και επιμελημένο δημόσιο πανεπιστήμιο. Δίχως κακόγουστα γκράφιτι παντού, σκουπίδια παντού, ξεχαρβαλωμένες πόρτες, δίχως απειλές, προπηλακισμούς, καταστροφή των υποδομών του με καταλήψεις, δίχως τη βίαιη κατάργηση αυτού καθαυτού του κράτους δικαίου και της ελεύθερης έκφρασης.
Σκεφτείτε να δουλεύετε σε ένα καθαρό και επιμελημένο δημόσιο πανεπιστήμιο ως καθηγητής, ερευνητής, διοικητικός, δίχως όλες τις παραπάνω ασχήμιες. Πόσο καλύτερη θα ήταν η διάθεση σας, η απόδοση σας να σπουδάζετε, να εργάζεστε σε ένα πανεπιστήμιο όπως το 99% των διεθνών πανεπιστημίων, ακόμη και αυτών των πιο φτωχών χωρών.
Σε ένα χώρο που να μοιάζει σε επιμέλεια με το σπίτι σας. Γιατί το σπίτι σας ακόμη κι εσείς οι ακραίοι αριστεροί επαναστάτες, το προσέχετε, έστω και αν είναι ένα απλό καλύβι.
Τα ακραία αριστερά στοιχεία που ευτελίζουν και απαξιώνουν το δημόσιο πανεπιστήμιο, για το οποίο υποκριτικά κόπτονται, θα συνεχίσουν να το ευτελίζουν γιατί αυτό είναι στο κέντρο της πολιτικής τους.
Εστιάζουν στον ευτελισμό του κύριου μέσου μιας σύγχρονης κοινωνίας για πρόοδο και αυτήν την απεχθάνονται γιατί τους αναιρεί πολιτικά. Όπως οι ίδιοι δηλώνουν, σε μια ευημερούσα κοινωνία και οικονομία δεν έχουν λόγο ύπαρξης.
Και σε μια χώρα μετά από υπερδεκαετή χρεοκοπία που για να επιβιώσει στο όλο και πιο βίαιο και ασταθές διεθνές περιβάλλον χρειάζεται ανάπτυξη όχι 2% αλλά 5-6% τα πανεπιστήμια της, όπως συμβαίνει στον προοδευμένο δημοκρατικό κόσμο, κατέχουν κεντρικό ρόλο σε αυτήν την προσπάθεια.
Στον ευτελισμό των δημοσίων πανεπιστημίων από τα ακραία αριστερά στοιχεία, δυστυχώς συμβάλουν με την ανοχή, την ολιγωρία, την αδιαφορία τους και η Πολιτεία, οι ακαδημαϊκές αρχές τους, η δικαιοσύνη, οι καθηγητές και οι φοιτητές τους, η οικογένεια και η κοινωνία, παρά τα ανεύθυνα κροκοδείλια δάκρυα που χύνουν όλοι κάθε φορά που το πανεπιστήμιο βιάζεται.
Ο Νόμος 4009/2011 γνωστός ως νόμος Διαμαντοπούλου (η σημαντικότερη μεταρρύθμιση της παιδείας μεταπολιτευτικά) πρότεινε ένα Συμβούλιο Ιδρύματος με εξωτερικό μέλος του ως Πρόεδρο.
Η προσθήκη στο νόμο αυτό της πρόνοιας για διεθνή προκήρυξη για τον πρύτανη με θητεία, με σημαντικό εκτός δημοσίου λογιστικού μισθό (από πανεπιστημιακό όργανο με καθεστώς ΝΠΙΔ) για την προσέλκυση έμπειρων υποψηφίων, με επιλεγόμενο πρύτανη από το Συμβούλιο Ιδρύματος, το οποίο ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να τον απολύσει σε περίπτωση αποτυχίας του, θα ενίσχυε την προστασία του πανεπιστημίου.
Είχαμε την ελπίδα ότι οι ισχυρές κυβερνήσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη θα έφερναν σε ισχύ αυτή την πρόνοια στο συζητούμενο τις μέρες αυτές νομοσχέδιο ώστε οι πρυτάνεις να επιτελούν το έργο τους αποσπασμένοι από τις ισορροπίες και τα ενδο-ιδρυματικά συμφέροντα, εφαρμόζοντας τους νόμους προστασίας του δημοσίου πανεπιστημίου που υπάρχουν αλλά ποτέ δεν εφαρμόζονται.
Για μεγάλες αλλαγές στο δημόσιο πανεπιστήμιο η Πολιτεία χρειάζεται αποφασισμένους κορυφαίους πανεπιστημιακούς συμμάχους και όχι πανεπιστημιακούς πολιτικάντηδες που ενδιαφέρονται κυρίως για τη μετέπειτα μεταπήδηση τους στην πολιτική.
Οι φασίζουσες ακροαριστερές μειοψηφίες ευτελίζουν εύκολα το δημόσιο πανεπιστήμιο γιατί δεν βρίσκουν σχεδόν καμία αντίσταση από τις ακαδημαϊκές αρχές, οι οποίες μάλιστα πολλές φορές τις χαϊδεύουν πολιτικάντικα.
Αλήθεια, πόσες φορές είδαμε να ξεσηκώνεται η συντριπτική πλειοψηφία καθηγητών και φοιτητών που διαφωνούν με τη βία και τον ευτελισμό των δημοσίων πανεπιστημίων, που είναι στην ουσία και δικός τους προσωπικός ευτελισμός;
Δημοκράτες καθηγητές και φοιτητές που σηκώνουν το ανάστημα στο ακροαριστερό φασισμό με τη μαζική συγκέντρωση τους μέσα στο πανεπιστήμιο, βροντοφωνάζοντας ως εδώ.
Γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών, απουσιάζει από τις γενικές συνελεύσεις που αποφασίζουν συνήθως βράδυ καταλήψεις με ισχνές πλειοψηφίες λόγω της απουσίας τους.
Θέλει τόλμη και αρετή η ελευθερία και οι καθηγητές πρώτοι και κύριοι δίνουν λάθος παράδειγμα και μήνυμα στους φοιτητές τους, στις μελλοντικές δηλαδή ελίτ που θα έχουν τη χώρα στα χέρια τους. Οι φασίζουσες ακροαριστερές μειοψηφίες ευτελίζουν εύκολα το δημόσιο πανεπιστήμιο, γιατί δεν βρίσκουν καμία αντίσταση από την ακαδημαϊκή κοινότητα.
Πόσο αλήθεια ενδιαφέρον έχουν οι γονείς, οι οικογένειες των φοιτητών για τα παιδιά τους, όταν μετά από την τεράστια προσπάθεια τους στις πανελλήνιες εξετάσεις μπαίνουν με ελπίδες και όνειρα στο δημόσιο πανεπιστήμιο και αντικρίζουν, ζουν σε ένα περιβάλλον με βρωμιά, κακογουστιά, απειλές, προπηλακισμούς, φόβο στην έκφραση γνώμης και ελεύθερη πρόσβαση στις σπουδές τους;
Μήπως τελικά έχουμε συνηθίσει ως κοινωνία να ζούμε στη βρωμιά και τη βία και μεταφέρουμε αυτήν την άρρωστη συνήθεια στις επόμενες γενιές;
Τριανταπέντε χρόνια εκπαιδευτικός δεν είδα ποτέ γονείς φοιτητών που ζουν αυτές τις ευτελείς εμπειρίες των παιδιών τους στο πανεπιστήμιο να εξανίστανται δημόσια, να ζητούν τον λόγο δημόσια από τις ακαδημαϊκές αρχές και τους καθηγητές, από τους πολιτικούς που ψηφίζουν.
Οι φασίζουσες ακροαριστερές μειοψηφίες ευτελίζουν εύκολα το δημόσιο πανεπιστήμιο γιατί δεν βρίσκουν καμία αντίσταση από την κοινωνία και τις οικογένειες των φοιτητών που κοιτούν αδιάφορες τον ευτελισμό των παιδιών της.
Σε κάθε δημοκρατική χώρα ο νομοταγής πολίτης απολαμβάνει της προστασίας της δικαιοσύνης. Αλήθεια που είναι η αυτεπάγγελτη αντίδραση της δικαιοσύνης όταν εμφανώς και δημόσια διαπιστώνει την παραβίαση του νόμου από δημόσιους υπαλλήλους, εργαζόμενους του πανεπιστημίου που συνηγορούν ενεργητικά στις παράνομες καταλήψεις, καταστροφές δημόσιας περιουσίας, ή όπως πρόσφατα στη διακοπή της λειτουργίας των τόσο απαραίτητων για ένα πανεπιστήμιο ηλεκτρονικών υποδομών του;
Οι φασίζουσες ακροαριστερές μειοψηφίες ευτελίζουν εύκολα το δημόσιο πανεπιστήμιο, γιατί δυστυχώς το κάνουν ατιμωρητί.
Οι φασίζουσες ακροαριστερές μειοψηφίες ευτελίζουν το δημόσιο πανεπιστήμιο, αναγκάζοντας το με τις καταλήψεις τους στις αμφισβητούμενες ηλεκτρονικές εξετάσεις των φοιτητών.
Είναι τυχαίο, ότι στην πανδημία τα ποσοστά επιτυχίας στις εξετάσεις διπλασιάστηκαν ή τριπλασιάστηκαν με τις ηλεκτρονικές εξετάσεις, ενώ με το άνοιγμα των πανεπιστημίων και τις δια ζώσης εξετάσεις τα ποσοστά αυτά επανήλθαν σε αυτά πριν την πανδημία;
Βαίνουμε τελικά σε μια κατάσταση, όπου τα δημόσια πανεπιστήμια θα λειτουργούν αφύλακτα, ηλεκτρονικά εξ αποστάσεως, ώστε να αποφεύγεται η βία και να διασφαλίζεται η εκπαιδευτική διαδικασία, ενώ τα μη κρατικά που έρχονται θα φυλλάσονται και θα λειτουργούν ανοιχτά με φυσική παρουσία;
Μάλλον, οι φασίζουσες ακροαριστερές μειοψηφίες που ευτελίζουν εύκολα το δημόσιο πανεπιστήμιο, αποτελούν τους διαπρύσιους υποστηρικτές των επερχόμενων μη-κρατικών, παρά τους αλαλαγμούς εναντίον τους.
