Ο αρχηγός και τα ηγετικά στελέχη του Σύριζα νομίζουν πως είμαστε οικονομικά αναλφάβητοι. Δεν εξηγείται διαφορετικά η εμμονή τους σχετικά με την εξαγγελία τους για την επανακρατικοποίηση της ΔΕΗ. Ειδικά όταν το ισχυρότερο και ηχηρότερο επιχείρημά τους είναι ότι «το θέμα της ΔΕΗ δεν είναι τεχνικό, αλλά πολιτικό».
Το γνωστό επιχείρημα της πολιτικής βούλησης, της πολιτικής λύσης, των ταμπούρλων και του go back, μπορεί να εμφάνιζαν κάποιο ενδιαφέρον το 2015. Όμως σήμερα, αυτό το επιχείρημα είναι εντελώς παράφωνο. Διότι η επανακρατικοποίηση της ΔΕΗ, μιας ανώνυμης εταιρείας και μάλιστα εισηγμένης στο χρηματιστήριο, είναι ένα καθαρά τεχνικό θέμα. Και σαν τέτοιο θα το αντιμετωπίσουμε.
Δεν θα σταθούμε σήμερα στις λαϊκίστικες κορώνες του αρχηγού του Σύριζα στα περί αισχροκέρδειας, ούτε στα περί υπερκερδών των μετοχών. Αυτά έχουν απαντηθεί σε προηγούμενο άρθρο.
Σήμερα θα μελετήσουμε την πρόταση του Αλέξη Χαρίτση σχετικά με τις διαδικασίες που μπορεί να ακολουθηθούν για να επανέλθει η ΔΕΗ στα χέρια του κράτους. Ο Αλέξης Χαρίτσης που έχει δυνατές σπουδές και προαλείφεται για ένα σημαντικό πόστο σε μια πιθανή κυβέρνηση με άξονα τον Σύριζα, δυστυχώς μας απογοητεύει.
Πιάνεται αδιάβαστος, σε ένα θέμα που φέρει μια βαριά επενδυτική χροιά. Σε ένα θέμα που αφορά την προστασία των δικαιωμάτων των μετόχων μειοψηφίας. Και σε ένα θέμα που άπτεται των αρμοδιοτήτων της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς.
Ο Αλέξης Χαρίτσης, έχει αναφέρει πως «η αύξηση της δημόσιας συμμετοχής σε μια επιχείρηση είναι απολύτως εφικτή: Είτε σταδιακά μέσω του χρηματιστηρίου είτε με αύξηση μετοχικού κεφαλαίου (με την αντίστροφη διαδικασία από της κυβέρνησης με την οποία μειώθηκε το ποσοστό του Δημοσίου) είτε με εξαγορά μετοχικών πακέτων άλλων επενδυτών κ.λπ.».
Το «κ.λπ.» δεν μας αφορά καθώς είναι εξαιρετικά αφηρημένο και ίσως να είναι ένας άσσος στο μανίκι του Σύριζα, που εμείς οι αγράμματοι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε. Ας δούμε λοιπόν τις υπόλοιπες μεθόδους μέσω των οποίων είναι εφικτή η επίτευξη της κρατικοποίησης της ΔΕΗ.
Αναφέρει ο υποψήφιος υπουργός ανάπτυξης ή οικονομικών, πως η κρατικοποίηση μπορεί να επιτευχθεί με αύξηση μετοχικού κεφαλαίου (με την αντίστροφη διαδικασία από αυτή της κυβέρνησης με την οποία μειώθηκε το ποσοστό του Δημοσίου).
Όμως η αύξηση μετοχικού κεφαλαίου είναι μια εταιρική πράξη, η οποία αποφασίζεται από τη γενική συνέλευση. Η πλευρά του Δημοσίου που κατέχει το 34,12% δεν μπορεί να επιβάλει τους όρους της στους υπόλοιπους μετόχους. Ειδικά σε ένα θέμα που αφορά την αποποίηση των δικαιωμάτων τους, καθώς και την απομείωση της περιουσίας τους.
Προφανώς, ο Αλέξης Χαρίτσης φαντάζεται πως θα υπάρξει μια απόφαση της γενικής συνέλευσης των μετόχων της ΔΕΗ, σύμφωνα με την οποία θα συμμετάσχει μόνο το κράτος δηλαδή η Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών & Περιουσίας. Και έτσι θα αποκτήσει μέσω αυτής το απαιτούμενο 51% των μετοχών.
Η πιθανότητα λήψης μια τέτοιας απόφασης από τους μετόχους μιας εταιρείας που θα τους οδηγήσει σε επενδυτική αυτοκτονία, είναι ίση με την πιθανότητα να κερδίσει κάποιος το Τζόκερ.
Εκτός και αν ο επικεφαλής του οικονομικού τομέα του Σύριζα, θεωρεί πως μπορεί να υπάρξει μια νομοθετική ρύθμιση που να οδηγεί «με το ζόρι», σε μια αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της ΔΕΗ, υπέρ του κράτους. Κάτι που θα θυμίζει την υπόθεση της κρατικοποίησης του ομίλου της Εμπορικής Τράπεζας και το πέρασμά της από τα χέρια του Στρατή Ανδρεάδη στο κράτος, αφού θα καταστρατηγεί τα δικαιώματα της πλειοψηφίας των μετοχών. Kαι κάτι, που δεν αποτελεί μέρος της Ευρωπαϊκής πρακτικής.
Οι άλλες δύο εναλλακτικές που προτείνει ο Αλέξης Χαρίτσης είναι είτε η σταδιακή αγορά μετοχών μέσω του χρηματιστηρίου, είτε η εξαγορά μετοχικών πακέτων της ΔΕΗ από τα χέρια άλλων επενδυτών. Όμως οποιαδήποτε από τις δύο μεθόδους και αν χρησιμοποιηθεί, θα οδηγήσει στην άσκηση υποχρεωτικής δημόσιας πρότασης για το 100% των μετοχών. Διότι έτσι προβλέπει η νομοθεσία.
Το σχετικό άρθρο 7 το οποίο βρίσκεται αναρτημένο στην ιστοσελίδα της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς, αναφέρει ότι «την ίδια υποχρέωση (σ.σ. δηλαδή της υποχρεωτικής δημόσιας πρότασης για το σύνολο των κινητών αξιών της υπό εξαγορά εταιρείας) υπέχει και κάθε πρόσωπο που κατέχει περισσότερο από το ένα τρίτο (1/3) χωρίς να υπερβαίνει το ένα δεύτερο (1/2) του συνόλου των δικαιωμάτων ψήφου της υπό εξαγορά εταιρείας και το οποίο αποκτά μέσα σε έξι (6) μήνες, άμεσα ή έμμεσα, απευθείας ή σε συνεννόηση με άλλα πρόσωπα που ενεργούν για λογαριασμό του ή συντονισμένα με αυτό, κινητές αξίες της υπό εξαγορά εταιρείας οι οποίες αντιπροσωπεύουν ποσοστό ανώτερο του τρία τοις εκατό (3%) του συνόλου των δικαιωμάτων ψήφου της υπό εξαγορά εταιρείας».
Οπότε μόλις το κράτος αποκτήσει ένα επιπρόσθετο ποσοστό της τάξης του 3% εντός εξαμήνου, επιπλέον του 34,12% που κατέχει ήδη, θα πρέπει να προχωρήσει σε δημόσια πρόταση για την απόκτηση του συνόλου των μετόχων της ΔΕΗ. Μια δημόσια πρόταση που θα είναι αποτυχημένη εκ των προτέρων.
Οποιοσδήποτε επενδυτής, που έχει διαγράψει έστω και μια μικρή διαδρομή στο χρηματιστήριο γνωρίζει, ότι μόλις το κράτος αρχίσει να αγοράζει με οποιονδήποτε τρόπο μετοχές της ΔΕΗ, οι πωλητές είτε θα εξαφανιστούν, είτε θα τοποθετήσουν τις προς πώληση μετοχές τους, σε υψηλότερα επίπεδα. Άλλωστε οι επιθετικές κινήσεις στις μετοχές, ούτε προαναγγέλλονται, ούτε διαφημίζονται, διότι οι αντισυμβαλλόμενοι παίρνουν τα μέτρα τους.
Δυστυχώς, για τον αρχηγό του Σύριζα και για το οικονομικό του επιτελείο, δεν είμαστε οικονομικά αναλφάβητοι. Και έτσι μπορούμε να αναδεικνύουμε την πολιτική φαιδρότητα και ανωριμότητα που χαρακτηρίζουν το οικονομικό του πρόγραμμα, ειδικά όταν έχει σχέση με το χρηματιστήριο.
Πέραν όμως του ανεφάρμοστου των προτάσεων Αλέξη Χαρίτση, υπάρχει ένα ακόμα δεδομένο. Ένα δεδομένο, που σίγουρα γνωρίζει ο υποψήφιος υπουργός Ανάπτυξης ή Οικονομικών. Και αυτό είναι, πως με το που θα ακουστεί η είδηση της βούλησης της «προοδευτικής συγκυβέρνησης» να κρατικοποιηθεί η ΔΕΗ, οι ξένοι επενδυτές «θα κουνήσουν μαντήλι» και θα φύγουν.
