Η επανακρατικοποίηση της ΔΕΗ αποτελεί το απόλυτο φετίχ των εγχώριων κρατιστών. Ο αρχηγός του Σύριζα το κραδαίνει σαν φλάμπουρο του αγωνιστικού του φρονήματος στη μάχη κατά του «νεοφιλελευθερισμού», αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις, που έχει αυτός ο διακαής του πόθος, στους μετόχους της ΔΕΗ, στο Χρηματιστήριο Αθηνών, καθώς και στην ευρύτερη επενδυτική κοινότητα, που εδώ και πολύ καιρό έχει στρέψει στο σκόπευτρο της στην Ελλάδα.
Παρά τις επαναλαμβανόμενες εξαγγελίες για την επανακρατικοποίηση της ΔΕΗ, τόσο ο Αλέξης Τσίπρας όσο και το λαλίστατο οικονομικό του επιτελείο που «όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει», δεν έχουν αναφέρει ούτε μια φορά το παραμικρό σοβαρό και τεκμηριωμένο και όχι γενικόλογο στοιχείο για τη μέθοδο που θα ακολουθηθεί, καθώς και για τους πόρους που θα απαιτηθούν.
Ας δούμε την παρούσα κατάσταση.
Μετά από την ολοκλήρωση της Αύξησης Μετοχικού Κεφαλαίου στις 16.11.2021, το Μετοχικό Κεφάλαιο της ΔΕΗ Α.Ε. ανέρχεται σε € 947.360.000, διαιρούμενο σε 382.000.000 κοινές ονομαστικές μετοχές, ονομαστικής αξίας € 2,48 η κάθε μία.
Η μετοχή της ∆ΕΗ συµµετέχει σε μια ομάδα δεικτών, όπως είναι Γενικός ∆είκτης ΧΑ (ΓΔ), ο HELMSI, ο ATHEX ESG και ο MSCI Global Standard Index.
Το 55,88% των μετοχών βρίσκονται στα χέρια θεσμικών επενδυτών (μεταξύ των οποίων είναι η Helikon Long Short Equity Fund Master ICAV) και του ευρύτερου επενδυτικού κοινού, το 34,12% των μετοχών ανήκει στην ΕΕΣΥΠ δηλαδή στην Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών & Περιουσίας ΑΕ και το 10% ανήκει στην Selath Holdings.
Με δεδομένο ότι το Ελληνικό Δημόσιο ελέγχει το 34,12% των μετοχών της ΔΕΗ, υπάρχουν τρεις δυνατοί τρόποι για περιέλθει και πάλι η ΔΕΗ υπό τον κρατικό έλεγχο.
O πρώτος τρόπος είναι να υποβάλλει το Δημόσιο μια ανοικτή πρόσκληση εξαγοράς των μετοχών που βρίσκονται στα χέρια των υπολοίπων Ελλήνων και ξένων θεσμικών και ιδιωτών επενδυτών, που αντιπροσωπεύουν το 65,88% του μετοχικού κεφαλαίου. Για να υπάρχει έστω και θεωρητικά, η πιθανότητα επιτυχίας του σχετικού εγχειρήματος, θα πρέπει το Δημόσιο να υποβάλει πρόταση εξαγοράς των μετοχών με τίμημα που θα υπερβαίνει τα 9 ευρώ ανά μετοχή, που ήταν η τελική τιμή διάθεσης της μετοχής κατά τη διάρκεια της πρόσφατης αύξησης μετοχικού κεφαλαίου.
Δηλαδή, σχεδόν διπλάσια από την τρέχουσα τιμή της μετοχής της ΔΕΗ στο Χρηματιστήριο, που βρίσκεται στα 5,1 ευρώ. Και γιατί θα πρέπει να προσφερθούν 9 ευρώ για κάτι, που αποτιμάται σήμερα στα 5,1 ευρώ; Διότι οποιοσδήποτε θεσμικός επενδυτής πωλήσει χαμηλότερα από τα 9 ευρώ, θα εγγράψει ζημίες στο χαρτοφυλάκιο του. Οπότε θα πρέπει να απολογηθεί γι’ αυτό το αποτέλεσμα στους μεριδιούχους του, που πολλές φορές είναι συνταξιοδοτικά ταμεία, στους μετόχους του που πολλές φορές είναι τραπεζικοί οίκοι, στα διοικητικά συμβούλια, στις ελεγκτικές επιτροπές και σε άλλους εποπτικούς φορείς.
Και πάλι όμως, ακόμα και αν προσφερθεί τίμημα άνω των 9 ευρώ ανά μετοχή, είναι αμφίβολο αν θα πεισθούν οι μέτοχοι να πωλήσουν τις μετοχές τους, εφ" όσον η δυνητική πρόταση του Δημοσίου θα είναι προαιρετική.
Ο δεύτερος τρόπος είναι να αποφασίσει η γενική συνέλευση των μετοχών να προχωρήσει σε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, στην οποία θα απόσχουν υποχρεωτικά όλοι οι μέτοχοι, πλην του Ελληνικού Δημοσίου. Δηλαδή θα γίνει αύξηση μετοχικού κεφαλαίου υπέρ της ΕΕΣΥΠ, με σκοπό να αποκτήσει ένα πλειοψηφικό ποσοστό, που θα επιτρέψει την επιστροφή της ΔΕΗ στα χέρια του κράτους. Γεγονός που σημαίνει, ότι οι παλαιοί μέτοχοι πλην της ΕΕΣΥΠ, θα πρέπει να αποποιηθούν των δικαιωμάτων τους,
Είναι κάτι τέτοιο εφικτό; Στη χώρα του Πήτερ Παν, ίσως. Στον πραγματικό κόσμο που ζούμε, ποιος επενδυτής θα παραχωρήσει τα δικαιώματα που απορρέουν από την κατοχή των μετοχών του, σε έναν τρίτο; Και ειδικά σε έναν τρίτο, που δεν είναι ένας απλός μέτοχος, αλλά ένας στρατηγικός μέτοχος, που όπως υποστηρίζει, δεν επιθυμεί ούτε κέρδη, ούτε μερίσματα. Ποιος επενδυτής θα υπερψηφίσει στη γενική συνέλευση των μετόχων, την αυτοκαταστροφή του; Ουδείς.
Ο τρίτος τρόπος, που ίσως να έχουν στο μυαλό τους οι κρατιστές του Σύριζα, καθώς οι δυο προηγούμενη συγκρούονται με τη λογική, είναι μια νομοθετική ρύθμιση τύπου «Ινστιτούτου Φλωρεντίας», όπως είχε επιχειρηθεί παλαιότερα με τους τηλεοπτικούς σταθμούς. Μια εξωθεσμική και παράνομη κρατική παρέμβαση, που θα ανατρέψει όλα όσα ισχύουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και θα υιοθετήσει πρακτικές ανελεύθερων καθεστώτων.
Επομένως μέσα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η καταναγκαστική μεταβίβαση των μετοχών στο κράτος, δεν είναι δυνατή.
Ας έρθουμε τώρα στην πλευρά των επενδυτών. Πώς αισθάνονται άραγε οι διαχειριστές των ξένων θεσμικών επενδυτών, όταν ακούν τον υποψήφιο πρωθυπουργό της χώρας, να εξαγγέλλει την αμφισβήτηση, την καταστρατήγηση και σε τελική γραμμή, την καταπάτηση των μετοχικών τους δικαιωμάτων; Θα εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν τη χώρα μας, σαν έναν φιλικό επενδυτικό προορισμό με ένα σταθερό και δομημένο περιβάλλον, ή θα μεταβάλουν τη στάση τους, αντιμετωπίζοντας πλέον την Ελλάδα, σαν μια χώρα με υψηλό ρίσκο και παράλογους κινδύνους.
Πιθανότατα ο Αλέξης Τσίπρας και το οικονομικό επιτελείο του Σύριζα, που συνέγραψαν το νέο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, να εκτιμούν πως οι μόνοι που ακούν και διαβάζουν τις εξαγγελίες τους, είναι οι πολίτες που χαίρονται ακούγοντας τη λέξη «κρατικοποίηση». Όμως, τις εξαγγελίες ενός υποψηφίου πρωθυπουργού τις μελετούν και οι ξένοι επενδυτές. Ειδικά, όταν οι εξαγγελίες προκαλούν ανασφάλεια σε όσους συμβάλλουν αποφασιστικά στην ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας, στην ανάπτυξη και στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
Με δυο λόγια, οι εξαγγελίες για την κρατικοποίηση της ΔΕΗ και της Εθνικής Τράπεζας, βλάπτουν σοβαρά την οικονομία.
