Σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση, ο Δημήτρης Κούκλατζης, ο ένας εκ των δύο στρατιωτικών που παρέμειναν κρατούμενοι επί 167 μέρες σε φυλακές υψίστης ασφαλείας της Τουρκίας, περιέγραψε το πώς βίωσε την περιπέτεια αυτή.
Έχοντας στο πλευρό του τους γονείς του, Νίκο και Σοφία, ο Έλληνας στρατιωτικός άνοιξε την ψυχή του σε μια ανθρώπινη συνέντευξη που παραχώρησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Ο στρατός είναι η επιλογή να υπερασπίζεσαι την πατρίδα
«Ο στρατός είναι οικογένεια και ξέρεις ότι ποτέ δεν είσαι μόνος. Εμπιστεύεσαι και τη ζωή σου ακόμη σε συναδέλφους, στην ηγεσία. Οπότε δε φοβηθήκαμε ούτε στιγμή» λέει στο ΑΠΕ ΜΠΕ ο λοχίας Δημήτρης Κούκλατζης. «Ξάφνιασμα ήταν το πρώτο συναίσθημα τη στιγμή της σύλληψης, όχι φόβος... Ο στρατός είναι η επιλογή να υπερασπίζεσαι την πατρίδα σου. Είναι επιλογή μου να υπηρετώ και να ζω στα σύνορα της χώρας» προσθέτει .
Ο Δημήτρης μιλάει στο ΑΠΕ ΜΠΕ με αγάπη για την πόλη του: «Αγαπώ την πόλη μου την Ορεστιάδα, πιστεύω ότι είναι η ομορφότερη της Ελλάδας και δεν θα ήθελα να είμαι πουθενά αλλού. Ο στρατός μου δίνει τη δυνατότητα καθημερινά να υπερασπίζομαι αυτά που αγαπώ περισσότερο, την οικογένεια, την πατρίδα, την πόλη. Ίσως σ' αυτή την επιλογή με επηρέασαν τα ξαδέρφια μου γιατί είναι όλοι στρατιωτικοί. Ίσως μου άρεσαν τα δύσκολα... ». Η συζήτηση πηγαίνει γρήγορα στην επί 167 ημέρες κράτηση των δυο Ελλήνων στρατιωτικών-του Δημήτρη και του Αγγέλου.
Η κράτηση, οι αιτήσεις αποφυλάκισης, η ελπίδα
«Είχα κάνει ένα ημερολόγιο και έσβηνα την κάθε μέρα που περνούσε. Έτσι δε χάνεται ο χρόνος» λέει ο Δημήτρης στο ΑΠΕ- ΜΠΕ. «Κυρίως διαβάζαμε και συζητούσαμε με τον Άγγελο για διάφορα θέματα. Σίγουρα ήταν πολύ σημαντικό το ότι δεν ήμουν μόνος. Το να είσαι μόνος, να μην έχεις κάποιον να μιλήσεις είναι πολύ δύσκολο. Πώς να περάσουν οι ώρες, οι μέρες... Είχαμε απεριόριστο χρόνο να σκεφτούμε. Τα σκεφτόμουν όλα, την οικογένεια, το μέλλον, τη χώρα. Όλα ήταν συνέχεια στη σκέψη μου... Το δυσκολότερο ήταν η αβεβαιότητα για το πότε θα φύγουμε...
Όταν πήγαμε στον εισαγγελέα, στο αυτόφωρο, τότε καταλάβαμε ότι δεν θα τελειώσει γρήγορα το θέμα... Σε κάθε αίτημα αποφυλάκισης υπήρχε η ελπίδα, ότι ίσως αυτή είναι η φορά που θα φύγουμε. Μετά από κάθε απόρριψη δεν πέφταμε ψυχολογικά, απλά περιμέναμε την επόμενη αίτηση. Κάθε μήνα περιμέναμε ότι θα γίνει κάτι καινούριο.
Είχαμε πάντα την ελπίδα, δεν μας έριχνε ψυχολογικά. Λέγαμε, εντάξει δεν έγινε αυτό το μήνα θα γίνει τον επόμενο, κι έτσι πηγαίναμε από μήνα σε μήνα... Προσωπικά δεν απογοητεύτηκα ποτέ. Κουράγιο και αισιοδοξία μας έδιναν η πρόξενος που μας έλεγε για τις προσπάθειες που γίνονται και οι γονείς μας. Έτσι ελπίζαμε και περιμέναμε».
Η συμπαράσταση του κόσμου
«Φίλοι και οικογενειακό περιβάλλον μας συμπαραστάθηκαν με συγκλονιστικό τρόπο. Ειδικά τα αδέρφια μας και τα ανίψια μας ήταν τα αγχολυτικά μας. Δεν μείναμε μόνοι καθόλου, γιατί αν είσαι μόνος θα τρελαθείς. Μας βοήθησε πάρα πολύ και η αναπάντεχη στήριξη του κόσμου. Δεν περιγράφεται πόσο» λέει στο ΑΠΕ ΜΠΕ η κ. Σοφία.
«Τηλεφωνήματα απ' την πρώτη στιγμή. Επιστολές, εικόνες Αγίων, βιβλία, σημαίες, σταυρούς κ.α. Πολλά αιτήματα φιλίας από αγνώστους στο διαδίκτυο, από μητέρες που δεν γνώριζα. Αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Κυρίες, μεγάλες σε ηλικία έπαιρναν τηλέφωνο, κάποιες συστηματικά. Θα προσπαθήσουμε να ευχαριστήσουμε έναν προς έναν όλους όσοι ήταν δίπλα μας », προσθέτει.
«Παίρναμε μηνύματα απ' όλη την Ελλάδα, σε ό,τι έχει σχέση με τη θρησκεία, από μοναστήρια, Εκκλησίες, από μεμονωμένα άτομα, που προσευχόταν για μας, για τα παιδιά μας. Αυτό συμπλήρωνε και τη δική μας πίστη και την έκανε πιο ισχυρή…
Πολλές ήταν και οι εκδηλώσεις συμπαράστασης που έγιναν για τα παιδιά. Ευχαριστούσαμε όλους όσοι τα διοργάνωναν και συμμετείχαν αλλά ήταν μία προσωπική επιλογή η αποχή μας. Δεν πηγαίναμε συνειδητά για ν' αφήσουμε απερίσπαστους αυτούς που συμμετείχαν να δείξουν τη συμπαράστασή τους με τον τρόπο που επέλεξαν αλλά και για να μην καταρρεύσουμε. Όλα ήταν πολύ συγκινητικά. Πώς να το διαχειριστείς; » διευκρινίζει ο κ. Κούκλατζης.
Η ενημέρωση, οι επισκέψεις, οι εκατοντάδες κάρτες
«Όχι, δεν είχαμε εικόνα για τις διαστάσεις που είχε πάρει η σύλληψή μας. Ξέραμε ό,τι μας έλεγαν οι γονείς στα επισκεπτήρια και η κ. πρόξενος» λέει στο ΑΠΕ ΜΠΕ ο λοχίας Κούκλατζης . «Δεν φανταζόμουν ότι θα είχε πάρει τόσο μεγάλη έκταση. Δεν το περιμέναμε ότι θα ξεπερνούσε τα όρια της Ελλάδας... Οι επισκέψεις της πολιτικής ηγεσίας σίγουρα μας ανέβασαν ψυχολογικά. Μας ανέβασε ότι προσπαθούν, ότι είναι δίπλα μας η κυβέρνηση, η χώρα, όλη η Ευρώπη. Από τις επισκέψεις αυτές μάθαμε ότι η κατάσταση ήταν σοβαρή, ότι γίνονται προσπάθειες και ότι σύντομα η περιπέτεια θα τελειώσει...
Η Θεία Κοινωνία ήταν κάτι ξαφνικό. Δεν το περιμέναμε. Δεν ξέραμε ότι θα έρθει ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης κ. Αμφιλόχιος. Το μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχη, εγώ αισθάνομαι ότι το είχα ανάγκη. Ήταν Πάσχα και ήταν ευλογία... Το πρώτο γράμμα που πήραμε στη φυλακή το έστειλε ένας 11χρονος από το Ναύπλιο. Το έστειλε στις 11 Μαρτίου και το πήραμε το Πάσχα. Δεν γνωρίζαμε ότι θα δεχθούμε κάρτες και γράμματα. Μετά είδαμε τον κόσμο που ήταν δίπλα μας. Άγνωστος κόσμος που έστελνε ευχές για καλή Ανάσταση κ.α. Κάρτες και γράμματα απ' όλη τη χώρα, απ' όλο τον κόσμο, από τον Καναδά, την Αμερική, τη Γαλλία... Τα έχουμε πάρει όλα μαζί μας φεύγοντας...».
Οι συναντήσεις με τους γονείς
«Τους πρώτους μήνες, ίσως οι συναντήσεις ήταν λίγο δύσκολες. Μετά το συνηθίσαμε και ήταν πιο εύκολο. Περιμέναμε κάθε Τετάρτη το τηλεφώνημα και την Παρασκευή το επισκεπτήριο. Συζητούσαμε για τη ζωή εκτός της φυλακής, για τους συγγενείς, τους φίλους, όλα όσα μας περίμεναν όταν επιστρέφαμε. Έτσι τελείωνε η εβδομάδα και περιμέναμε την επόμενη».
Η ανακοίνωση της απελευθέρωσης
«Μέχρι και την τελευταία στιγμή, το μεσημέρι της Τρίτης, ξέραμε ότι τα παιδιά θα πήγαιναν στις 14 Αυγούστου, στο δικαστήριο για τη νέα αίτηση αποφυλάκισης. Η πρόξενος μας ενημέρωσε ότι είχαν ήδη πάει και περιμέναμε να δούμε και πάλι τον Δημήτρη και τον Άγγελο με χειροπέδες στην τηλεόραση. Δεν είχαμε ιδιαίτερους λόγους να ελπίζουμε πως θα γίνει δεκτή η αίτηση. Πάντως το τέλος του εξαμήνου, δηλαδή το τέλος Αυγούστου ελπίζαμε να σηματοδοτήσει κάποια εξέλιξη», αφηγείται η κ. Σοφία.
«Το εξάμηνο ήταν ένα όριο χρονικό, υπό την έννοια ότι ήταν το εύλογο χρονικό διάστημα εντός του οποίου έπρεπε φυσιολογικά ν΄ απαγγελθεί το κατηγορητήριο. Οπότε λέγαμε ας γίνει μέχρι το τέλος Αυγούστου κάτι, ας υπάρξει κάποια εξέλιξη, όχι η απελευθέρωση, απλά το κατηγορητήριο και να ξεκινήσει η διαδικασία ορισμού της δίκης. Αυτό περιμέναμε»λέει στο ΑΠΕ ΜΠΕ η κ. Σοφία.
