Είχα αποφασίσει να μην γράψω τίποτα, ούτε να σχολιάσω σχετικά με την είδηση του θανάτου του Σταύρου Ψυχάρη.
Μόνο να περιοριστώ στο να διαβιβάσω, προσωπικά, τα βαθιά και ειλικρινά μου συλλυπητήρια στους οικείους του. Είναι γνωστό ότι στον ΔΟΛ εργαζόμουν επί 27 συναπτά έτη και συνέβαινε να γνωρίζω προσωπικά τον εκλιπόντα.
Όμως, η γνώμη μου άλλαξε. Και άλλαξε γιατί σήμερα ρίχνοντας μια ματιά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αναφορικά με την τραγική, αυτή είδηση, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, βρέθηκα μπροστά σε έναν οχετό.
Μάλιστα, οχετό. Όσο βαριά και αν είναι αυτή η λέξη, την γράφω μετά λόγου γνώσεως.
Κατηγορίες, ύβρεις και προσβολές του χειρίστου είδους προς έναν νεκρό άνθρωπο. Έναν άνθρωπο ο οποίος τα τελευταία χρόνια, είχε μείνει εκτός επικαιρότητας, με βεβαρυμένη υγεία από σοβαρή ασθένεια και δεν είχε γραφεί τίποτα γι΄αυτόν. Ξαφνικά με την είδηση του θανάτου του αρχίζουν όλοι να μαζεύονται στα social media και να εκφράζονται. Χυδαία. Υβριστικά.
Για σκεφτείτε λίγο, αγαπητοί αναγνώστες, που αλλού έχετε δει την εικόνα αυτή; Όταν δηλαδή μια αγέλη ή ένα σμήνος συγκεντρώνεται πάνω από έναν νεκρό και αρχίζει να κινείται απειλητικά;
Όλοι αυτοί που έσπευσαν να υβρίσουν έναν νεκρό, δεν καταφέρνουν παρά να δώσουν ένα δείγμα όχι του πολιτισμού τους (βαριά λέξη), αλλά μιας υποκουλτούρας. Μιας υποκουλτούρας που δεν αρμόζει σε κανέναν πολιτικό ή κομματικό χώρο, παρά το γεγονός ότι κάποια από τα σχόλια φαίνεται - εκ των συμφραζομενων - ότι φλερτάρουν, τουλάχιστον ιδεολογικά, με τις παρυφές των δυο άκρων.
Μία άλλη, εξίσου σημαντική, παρατήρηση είναι ότι όλοι αυτοί που σχολιάζουν υβριστικά ή προσβλητικά, από την άνεση του πληκτρολογίου τους είναι κρυμμένοι πίσω από ένα ψευδώνυμο και, προφανώς, ψεύτικο προφίλ. Και θα έκαναν, φισικά, το ίδιο πράγμα και για οποιονδήποτε άλλο, γιατί το πρόβλημά τους δεν είναι η ιδεολογία ή η πολιτική. Είναι η ανατροφή. Και η θρασυδειλία. Περίμεναν δηλαδή να πεθάνει για να ανοίξουν μετά τον οχετό τους με τη λάσπη και τις ακαθαρσίες.
Θυμάμαι πριν τέσσερα χρόνια όταν είχε πεθάνει ο γνωστός, ρηξικέλευθος καλλιτέχνης Δημήτρης Πανούσης (Τζιμάκος), διάσημος για τον αθυρόστομο στίχο του και τα προκλητικά του σκετς, την ημέρα της κηδείας του, γνωστή κυρία, υπέρμαχος της (κακώς ενοουμένης) θρησκείας είχε βρεθεί στο νεκροταφείο και έλουζε τον νεκρό με ύβρεις και κατάρες. Φυσικά ξεσήκωσε αμέσως την κατακραυγή των πενθούντων παρευρισκομένων και απομακρύνθηκε από την αστυνομία. Μια κυρία γραφική, της οποίας οι πράξεις αντιβαίνουν αυτό που με φανατισμό υποστηρίζει.
Το ίδιο ισχύει και για τα trolls του Facebook και του twitter. Οι πράξεις τους, η μάλλον τα γραφόμενά τους αντιβαίνουν αυτό που με φανατισμό υποστηρίζουν.
Επειδή, πάντως, το φαινόμενο αυτό τα τελευταία χρόνια όσοι πάει και αυξάνεται, υποδηλώνοντας την παρακμή των ηθών και της κουλτούρας, θα πρέπει να επισημάνω, ότι από τα πολύ παλιά χρόνια ο σεβασμός προς τους νεκρούς ήταν δείγμα πολιτισμού και δημοκρατίας. Αλλά και δείγμα ανθρωπιάς και σεβασμού προς τους οικείους. Όλες οι υπόλοιπες συζητήσεις και τα «ναι μεν, αλλά» είναι προφάσεις εν αμαρτίας.
