Εδώ και ένα περίπου μήνα, η χώρα ζει στον αστερισμό των υποκλοπών και της υπόθεσης Ανδρουλάκη. Πρόκειται πράγματι για πολύ σοβαρό θέμα που πρέπει να διερευνηθεί μέχρι τέλους, διαφορετικά αν μείνουν σκιές και αναπάντητα ερωτηματικά, θα δηλητηριάζουν την πολιτική ζωή της χώρας για πολύ καιρό ακόμα.
Η κυβέρνηση ανέλαβε την πολιτική ευθύνη, υποχρεώνοντας σε παραίτηση τον διοικητή της ΕΥΠ αλλά και τον επικεφαλής της Γενικής Γραμματείας του Πρωθυπουργού που τυγχάνει και στενός συγγενής του.
Η υπόθεση ταρακούνησε την κυβέρνηση ενώ άλλαξε εν μέρει και τις ισορροπίες στη σχέση του Πρωθυπουργού με το κεντρώο και κεντροαριστερό ακροατήριο, μεγάλο μέρος του οποίου τον εμπιστεύτηκε στις εκλογές του '19.
Φαίνεται παρ' όλα αυτά ότι η υπόθεση αυτή δεν συγκινεί μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης ενώ και οι πρώτες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι όποιες απώλειες για την κυβέρνηση είναι μάλλον διαχειρίσιμες.
Η κρίση πάντως αυτή ήταν μάλλον το τελευταίο που χρειαζόμασταν αν λάβει κανείς υπόψη του τις καθημερινές απειλές του δύστροπου εξ ανατολών γείτονα, την ακρίβεια και τον πληθωρισμό, αλλά και τον δύσκολο χειμώνα που έρχεται και προεξοφλείται απ’ όλους και για όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες.
Στην πολιτική όμως οι εξελίξεις σπανίως είναι γραμμικές.
Στον απόηχο πάντως της υπόθεσης αυτής, φαίνεται επίσης πως κάποιοι βρήκαν την ευκαιρία να γενικεύσουν το θέμα, μετατρέποντας το σε κρίση εμπιστοσύνης για τον πρωθυπουργό προσωπικά.
Εμφανίστηκε αίφνης άρθρο γνώμης ενός επισκέπτη δημοσιογράφου στους New York Times, που λίγο ως πολύ παρουσιάζει τον Πρωθυπουργό της χώρας ως ένα σκοτεινό και απεχθές άτομο που σχεδόν απεργάζεται την κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος ενώ χαρακτηρίζει την Ελλάδα σάπια.
Η Ελλάδα ήταν δηλαδή μια υπέροχη, ηλιόλουστη και αδιάφθορη χώρα στα χρόνια του Σύριζα, με τις γάτες Ιμαλαΐων, τη σκευωρία Novartis, τη χειραγώγηση της Δικαιοσύνης, την επιχειρούμενη φίμωση των Μέσων, την εξαγορά των βουλευτών του Καμμένου σύμφωνα με καταγγελίες του ίδιου, αλλά έγινε σάπια στην τριετία που την κυβερνά ο Μητσοτάκης.
Καλό το παραμύθι αλλά δεν έχει δράκο.
Συν τοις άλλους, γράφτηκε και δεν διαψεύστηκε ότι ο συντάκτης του άρθρου ζει στην Αθήνα και πανηγύριζε τη νίκη του Σύριζα στις εκλογές του '15 αλλά και την επικράτηση του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, ενώ έγραψε κάποτε κι ένα σχεδόν εγκωμιαστικό άρθρο για τον Ρουβίκωνα.
Κανένα πρόβλημα, δημοκρατία έχουμε. Ο καθένας δικαιούται να έχει τις απόψεις του και τις συμπάθειές του. Δικαιούμαστε όμως κι εμείς να κρίνουμε αν τα γραπτά του έχουν τα στοιχειώδη εχέγγυα αντικειμενικότητας και αξιοπιστίας.
Έτερος δημοσιογράφος, δημοσίευσε άρθρο στο Spiegel όπου επίσης κατακεραύνωνε την ελληνική κυβέρνηση στοχοποιώντας τον Πρωθυπουργό για υποτιθέμενα push backs και κακομεταχείριση παράνομων μεταναστών και προσφυγών, χαρακτηρίζοντάς τον «αυταρχικό» και καλώντας την ΕΕ να παρέμβει!
Κάπως έτσι σε μια νύχτα, ο πιο φιλελεύθερος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης, επιχειρήθηκε να παρουσιαστεί κάτι σαν Όρμπαν των Βαλκανίων.
Αποκαλύφθηκε τελικά ότι ο συντάκτης του άρθρου είναι και εξέχον μέλος του ΔΣ μιας ΜΚΟ, της Humanity Action που δείχνει κι αυτή ιδιαίτερο ενδιαφέρον για πρόσφυγες και παράνομους μετανάστες με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό.
Οι ροές όμως σε Έβρο και Αιγαίο μειώθηκαν κατά 80% τα τελευταία χρόνια και φαίνεται ότι αυτό ενόχλησε πολλούς.
Και αφήνουμε κατά μέρος την υπόθεση με τους 38 Σύρους πρόσφυγες που πέρασαν τον Έβρο αφήνοντας πίσω τους δήθεν τη νεκρή Μαρία, υπόθεση που είχε σαν αποτέλεσμα να λοιδορείται και να συκοφαντείται επί μέρες η ελληνική κυβέρνηση για ν’ αποδειχθεί τελικά ότι η ιστορία ήταν πεποιημένη καθώς 4 παιδιά της οικογένειας δηλώθηκαν και 4 διασώθηκαν και άρα η νεκρή Μαρία υπήρχε μόνο στη φαντασία κάποιων.
Θα' λεγε κανείς ότι η υπόθεση Ανδρουλάκη ήταν η θρυαλλίδα που επιτάχυνε κάποιες εξελίξεις με αιχμή του δόρατος την πολεμική εναντίον του Μητσοτάκη, προσωπικά.
Και δημιουργείται συχνά η εντύπωση ότι οι επιθέσεις αυτές δεν είναι καθόλου τυχαίες αλλά συντονίζονται από κάποια αόρατα εξωθεσμικά κέντρα εντός και -κυρίως- εκτός Ελλάδος. Ενδιαφερόμενοι άλλωστε υπάρχουν πολλοί. Αυτοί που χάνουν από τις μπίζνες με τους παράνομους μετανάστες στο Αιγαίο και στον Έβρο. Αυτοί που ορέγονται τα δισεκατομμύρια του Ταμείου Ανάκαμψης και θεωρούν ότι τους συμφέρουν αδύναμες η χειραγωγίσιμες κυβερνήσεις. Αυτοί που ενοχλούνται σφόδρα από την ισχυροποίηση της χώρας, τη γεωπολιτική της αναβάθμιση και την ανάταξη της οικονομίας της. Και τέλος αυτοί που δεν συγχώρεσαν ποτέ τη βοήθεια της Ελλάδος στην Ουκρανία, θεωρώντας την εξαρχής ως εχθρική ενέργεια.
Κι αν η υπόθεση των επισυνδέσεων έχει πάρει το δρόμο της, διερευνάται και ελπίζουμε να μάθουμε αργά η γρήγορα την αλήθεια, η υπόθεση των καθ’ όλα ύποπτων διασυνδέσεων κάποιων με εξωθεσμικά κέντρα, απομένει να διερευνηθεί. Για να μάθουμε κάποτε επιτέλους ποιοι και γιατί θέλουν το κακό της Ελλάδας.
* Ο Κυριάκος Μπερμπεριδης είναι μέλος του Τομέων Υγείας & Πολιτικής Υποστήριξης της Νέας Δημοκρατίας
