Μέχρι τη Βουλή έφτασε το χθεσινό δημοσίευμα του Liberal.gr περί του Μουσείου Μπενάκη και της ανάγκης να έχει κατοχυρωθεί και μακροχρόνιος δανεισμός αρχαιοτήτων, των 25 ετών δηλαδή (συν 25 σε πενταετίες). Διάταξη που υπήρχε σε νομοσχέδιο του υπουργείου Πολιτισμού, ώστε να καταστεί δυνατόν το Μουσείο Μπενάκη να αποκτήσει παράρτημα στη Μελβούρνη, χωρίς να ξοδέψει το ελάχιστο, αποστέλλοντας όμως 200 αντικείμενα από τα συλλογές του, τα οποία δεν εκτίθενται.
Μα πώς, αναρωτήθηκε μέλος του κοινοβουλίου, αναφερόμενο στο δημοσίευμα, μπορεί να εφαρμοστεί κάτι τέτοιο και για τα γλυπτά του Παρθενώνα; Είναι δυνατόν να δώσουμε ως αντάλλαγμα στους Βρετανούς μακροχρόνιες εκθέσεις ενώ τα γλυπτά έχουν κλαπεί και τα κρατούν παρανόμως;
Ας φύγουμε λοιπόν από το ελληνικό κοινοβούλιο και ας πάμε στη Ντάουνινγκ Στριτ. Ας υποθέσουμε ότι κάποιο πρωινό ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας ξυπνά ευδιάθετος και σκέφτεται: δεν κάνω μια καλή αλλά και θεαματική πράξη, να επιστρέψω τα γλυπτά του Παρθενώνα στους Έλληνες; Το σκέφτεται από εδώ, το σκέφτεται από εκεί πίνοντας τον καφέ του και αποφασίζει να το συζητήσει στο κυβερνητικό συμβούλιο.
Οι υπουργοί του, και υφιστάμενοί του, δεν βρίσκουν κακή την ιδέα του, αφού θα δώσει περιθώριο στην πατρίδα τους να ακουστεί για κάτι θετικό παγκοσμίως, καθώς έχουν ζόρια με το Brexit. Αλλά, του λένε, πρέπει να ενημερωθεί το Κοινοβούλιο.
Μια και δυο, συγκαλεί τη Βουλή των Λόρδων και τη Βουλή των Κοινοτήτων και ύστερα από πενθήμερη συζήτηση κατά την οποία η ανθρωπότητα θαυμάζει το βρετανικό φλέγμα το βρετανικό χιούμορ και την αλαζονεία της πρώην θαλασσοκράτειρας, συμφωνείται ότι η επιστροφή θα πραγματοποιηθεί.
Κάποιος του υπενθυμίζει ότι πρέπει να ερωτηθεί και το Βρετανικό Μουσείο, καθώς τυπικά εκείνο «κατέχει» τα γλυπτά του Φειδία. Εκείνο τα αγόρασε από τον άρπαγα Ελγιν στις πρώτες δεκαετίες του 19ου αιώνα και ως καλός κλεπταποδόχος φρόντισε να καλυφθεί με άλλη νομοθετική πράξη κατά τη δεκαετία του ’60. Όταν λένε σε Βρετανό πρωθυπουργό δώστε πίσω τα γλυπτά, εκείνος επιμένει πως αυτό είναι δουλειά του Μουσείου!
Ναι, φωνάζει ο πρωθυπουργός, αλλά πρώτα πρέπει να ερωτηθεί η Αυτής Μεγαλειότης η βασίλισσα. Κάποιον πρέπει να βρουν να της πάει τα μαντάτα στο κάστρο όπου Εκείνη βρίσκεται σε απομόνωση λόγω κορονοϊού. Εν τέλει, Την ενημερώνουν με κάποιο πρόσφορο τρόπο ή άνθρωπο (δεν είναι της παρούσης) και δηλώνει ευμενώς διακείμενη.
Όλα έχουν τελειώσει, αφού έχουν και τη βασιλική συγκατάνευση, φωνάζουν τους επιτρόπους του Βρετανικού Μουσείου και τους ανακοινώνουν, ξερά, την απόφασή τους (επειδή πολύ μας έχουν εκνευρίσει οι επίτροποι όλα αυτά τα χρόνια με το ότι δεν τα επιστρέφουν, έτσι δεν τους δίνουμε περιθώρια αντίδρασης σε αυτό το κείμενο του παραλόγου).
Και τότε, φτάνουν στο «ψητό». Οκ, να τα επιστρέψουν, αλλά οι αίθουσες που φιλοξενούν ένα τέτοιο σπουδαίο σύνολο, και βρίσκονται μάλιστα πλάι στην είσοδο, θα μείνουν γυμνές; Ε, τους απαντά η πρωθυπουργική παρέα, έχετε κάτι εκατομμύρια εκθέματα στις αποθήκες σας, να τις ανοίξετε.
Αμ δε! Στυλώνουν τα πόδια και απαντούν πως αν η Ελλάδα θέλει να της δανείσουν τα γλυπτά, θα γίνει αυτό που τόσες φορές έχουν υποσχεθεί πρωθυπουργοί και υπουργοί της: θα στέλνει εκθέσεις με ελληνικές αρχαιότητες ικανές να γεμίσουν τον εκτεταμένο χώρο των γλυπτών ανά μεγάλα χρονικά διαστήματα. Ας πούμε 25 ετών.
Βρε πώς δεν το σκέφτηκα λέει ο Βρετανός πρωθυπουργός, στέλνει γράμμα και γραφή στην Ελλάδα και εισπράττει μια απανταχούσα: δεν υπάρχει τρόπος να σας στείλουμε αρχαιότητες για περισσότερα από πέντε χρόνια του απαντάμε οι Ελληνες. Τόσα ορίζει ο αρχαιολογικός μας νόμος. Και μετά, μπορούμε να σας ανανεώνουμε την παραμονή για άλλα πέντε.
-Και γιατί δεν συμπληρώνετε τον νόμο με μια διάταξη;
-Α, όχι, δεν συμφωνεί ο ΣΥΡΙΖΑ, το είχαμε βάλει σε νομοσχέδιο και ζήτησε ονομαστική ψηφοφορία στη Βουλή.
-Δηλαδή μάς λέτε πως αν αλλάξει η κυβέρνηση, ίσως και να μην πάρουμε άλλη παράταση ή άλλη έγκριση; Και πώς θα βάλουμε εμείς το κοινοβούλιο να ψηφίσει επιστροφή;
Εδώ τελειώνει το ευτράπελο μέρος του κειμένου και περνάμε στην πραγματικότητα. Βεβαίως και η Μεγάλη Βρετανία κρατά παρανόμως κλεμμένα πολιτιστικά αγαθά. Όμως, περισσότερα από 200 χρόνια μετά, ουδείς νόμος, οργανισμός, φορέας, κράτος, μπορεί να την υποχρεώσει να μας τα επιστρέψει. Μέχρι και την ΟΥΝΕΣΚΟ βάλαμε να μεσολαβήσει και δεν δέχτηκε το Βρετανικό Μουσείο. Επομένως εδώ χρειαζόμαστε πολιτιστική διπλωματία.
Σε αυτήν στηρίχθηκαν πρωθυπουργοί και υπουργοί μας, και υποσχέθηκαν μακροχρόνιες εκθέσεις από την Ελλάδα. Οποιος δεν παρακολουθεί το θέμα, αγνοεί αυτά τα σημεία που, πάντως, είναι στην επικαιρότητα εδώ και τουλάχιστον 25 χρόνια. Τι του μένει λοιπόν; Να φωνάζει πως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να το επιτρέψει ποτέ. Χωρίς καμία συναίσθηση πως στην ουσία, το θέμα των Παρθενώνειων Γλυπτών έχει κατά βάσιν πολιτική διάσταση και πως αν θέλουμε να επιτύχουμε, επιτέλους, κάτι, ούτε η στείρα πολιτική ούτε η στείρα αντιπαράθεση έχουν θέση.
