Η Ελλάδα είναι μια χώρα που έζησε τι εστί αριστερή διακυβέρνηση αργά, δηλαδή την τετραετία 2015-2019, και, ευτυχώς, γιατί μεταπολεμικά οι θεσμοί βασίστηκαν σε μια δυτική κουλτούρα, η οποία και προστατεύει τη Δημοκρατία και γι' αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να τους αλώσει, αν και πολύ θα το επιθυμούσε.
Άλλωστε, και κατά τη διάρκεια που κυβέρνησε αυτό το αριστερό μόρφωμα στην Ελλάδα, έδειξε τη διάθεσή του να επιβάλλει κομμουνιστικά πρότυπα άλλων δεκαετιών και να διασαλέψει την Αρχή της Διάκρισης των εξουσιών. Κορυφαίες δηλώσεις αυτές της συζύγου του πρώην πρωθυπουργού, κ. Μπέτυς Μπαζιάνα ότι «πήραμε την διακυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία», που απηχεί την αδυναμία αντίληψης του δεδομένου πως στις Δημοκρατίες η εξουσία δεν καταλαμβάνεται ποτέ, αφού προστατεύεται από την τριμερή της διάκριση (Νομοθετική - Εκτελεστική - Δικαστική) και άλλες, όπως η πιο πρόσφατη της κ. Τασίας Χριστοδουλοπούλου, νομικού μάλιστα, που ισχυρίστηκε πως, «πρέπει να προετοιμάσουμε τις επερχόμενες θέσεις των δικαστών ώστε να είναι δικοί μας (όχι αριστεροί, δικοί μας), όπως έπραξε το ΠΑΣΟΚ, το 1981».
Τιμητές, φυσικά, των εν λόγω θέσεων ο κ. Πολάκης, η κ. Αχτσιόγλου (με το αμίμητο «η κανονικότητα δεν ευνοεί την Αριστερά») και πολλοί άλλοι αριστεροί που είναι ενταγμένοι στο συνονθύλευμα που αποκαλείται ΣΥΡΙΖΑ. Η, δε, επίθεση που δέχεται η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα σήμερα, εξαιτίας του ότι έκρινε πως ο Άδωνις Γεωργιάδης, και άλλοι πολιτικοί, κακώς κατηγορήθηκαν και για αυτό οι υποθέσεις τους αρχειοθετήθηκαν, είναι άνευ κοινοβουλευτικού ή πολιτικού προηγουμένου.
Χωρίς καμία συστολή (γιατί η ντροπή θέλει χαρακτήρα) ακολουθούν την ίδια τακτική για έναν νυν υπουργό, που είτε τους αρέσει είτε όχι είναι εξαιρετικά επιτυχημένος, και για άλλους όμως, πολιτικούς αντιπάλους, πετώντας λάσπη αλά Γκέμπελς, ελπίζοντας ότι κάτι θα κολλήσει από όλο αυτό πάνω τους.
Φυσικά, οι άνθρωποι, αυτού του κόμματος, που εκπροσωπούν αυτές τις πολιτικές της πλήρους απαξίωσης αντιπάλων, δικαστικών και όποιου τελικά έχει αντίθετη γνώμη με αυτούς είναι παλαιά για την αριστερά και, ευτυχώς, οδηγεί σε σίγουρη αποτυχία.
Είναι η ίδια πολιτική που οι πολιτικοί τους πρόγονοι ακολούθησαν στον Εμφύλιο πόλεμο, και συγκεκριμένα το 1946, όταν αντί να ακολουθήσουν τη νόμιμη οδό των προγραμματισμένων εκλογών, επιτέθηκαν στους Σταθμούς Χωροφυλακής και σκότωσαν δεκάδες υπηρετούντες εκεί, είναι η ίδια η τακτική που συνεχίστηκε σε επόμενες δεκαετίες, που έδινε άλλοθι σε στυγνούς δολοφόνους, όπως αυτούς της 17Ν λέγοντας πως «είχαν ένα όραμα» (οι δολοφόνοι) και είναι οι ίδιοι που από το 2008 έως το 2015 εκμεταλλεύονταν κάθε ευκαιρία για να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα και να την οδηγήσουν σε άναρχες καταστάσεις.
Επειδή όμως, η χώρα είναι μικρή και όλοι γνωριζόμαστε, σε όσους Εισαγγελείς και να πάνε, σε όσους φορείς της ΕΕ και να διαβάλλουν τη χώρα, ό,τι και να γίνει, κανείς λογικός άνθρωπος (ανεξαρτήτου κόμματος) δεν πρόκειται να ξεχάσει πως όλα τα δεινά των δύο τελευταίων δεκαετιών έχουν τη σφραγίδα του ΣΥΡΙΖΑ και ό,τι διαβολή και να χρησιμοποιήσουν για να αποφύγουν τον επικείμενο 3% που τους αναλογεί, θα πρέπει να ξέρουν πως η σκιά που τους ακολουθεί είναι τόσο βαριά, που ποτέ δεν θα τους επιτρέψει να βγουν στο φως.
* Ο Χρήστος Κονταρίδης είναι αντιστράτηγος Αστυνομίας ε.α.
