Αυτή η είδηση δεν θα έπρεπε να είχε περάσει στα ψιλά. Η είδηση ότι εννιακόσιοι πενήντα υποψήφιοι φοιτητές από είκοσι διαφορετικές χώρες, έκαναν αίτηση για να καταλάβουν μία από τις εξήντα θέσεις του πρώτου έτους του ξενόγλωσσου τμήματος της Ιατρικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, αποτελεί ένα κομβικό σημείο για την Ανώτατη Εκπαίδευση στη χώρα μας.
Με δεδομένο ότι οι υποψήφιοι φοιτητές που θα γίνουν δεκτοί στην Ιατρική Σχολή, θα καταβάλουν ετήσια δίδακτρα ύψους 12.000, είναι προφανές ότι κατεδαφίζονται με μεγάλο κρότο, δυο από τα μεγαλύτερα τοτέμ της εγχώριας οπισθοδρομικής αριστεράς. Το πρώτο αγωνιστικό τοτέμ ήταν η αντίσταση στην δημιουργία αγγλόφωνων τμημάτων και το δεύτερο τοτέμ ήταν άρνηση στη θέσπιση της καταβολής διδάκτρων.
Βέβαια εδώ και αρκετά χρόνια τόσο τα ελληνόφωνα, όσο και τα αγγλόφωνα τμήματα μεταπτυχιακών σπουδών, αποτελούν μέρος της πραγματικότητας. Δεκάδες νέοι φοιτούν σε αυτά, σε πείσμα της οπισθοδρομικής κομπανίας που θέλει τα πανεπιστήμια να λειτουργούν ως εκκολαπτήρια πολιτικών νεοσσών και κινημάτων «αντί». Και δεκάδες οικογένειες στηρίζουν τα παιδιά τους σε αυτήν την προσπάθεια, έχοντας αντιληφθεί έστω και με καθυστέρηση το αυτονόητο. Ότι η παιδεία είναι το πιο αποτελεσματικό εργαλείο, για την αλλαγή της ζωής των νέων ανθρώπων. Ανθρώπων, που δεν περιμένουν διορισμούς, που δεν προσδοκούν να αναλάβουν κομματικά οφίτσια, ούτε θέλουν να ξοδέψουν την ενεργητικότητα τους σε πορείες, διαδηλώσεις, ρίψεις μολότοφ και συγκρούσεις με τις μονάδες της αστυνομίας. Ανθρώπων, που όπως έλεγαν οι παλιότεροι, «θέλουν να προκόψουν» και να «αλλάξουν τη ζωή τους».
Είναι αλήθεια ότι οι πολίτες σήμερα, έχουν αποκτήσει ιδιαίτερες ευαισθησίες στον τομέα της εκπαίδευσης. Έχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις από το κράτος και θέλουν να έχουν περισσότερες επιλογές, δυνατότητες και ευκαιρίες. Η σχέση πολιτών – παιδείας, έχει αλλάξει. Και δεν θα ήταν ανακριβές να πούμε, ότι η κοινωνία είναι πιο μπροστά στον τομέα αυτό ακόμα και από τους πολιτικούς.
Η συντριπτική αποδοχή από τη πλευρά των πολιτών, των μεταρρυθμίσεων που προωθεί η κυβέρνηση και η θετική αξιολόγηση των επερχόμενων αλλαγών στον χώρο της παιδείας, είναι πασιφανής. Ο κόσμος βαρέθηκε τα πανεπιστήμια να λειτουργούν σαν αποθήκες φοιτητών, σαν θύλακες ανομίας πάσης φύσεως, σαν χώροι πολιτικής και συνδικαλιστικής «μοριοδότησης», σαν ορμητήρια «ταγμάτων εφόδου» και σαν χαλαρό τοπίο των τεμπέληδων της εύφορης κοιλάδας.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο, ότι σύμφωνα με τη έρευνα της Marc για το Πρώτο Θέμα, το 75,6% των ερωτηθέντων δήλωσαν ότι συμφωνούν με την ελεγχόμενη είσοδο με κάρτα στους Πανεπιστημιακούς χώρους. Και φυσικά δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και το 62,6% των ψηφοφόρων του Σύριζα συμφωνεί με το μέτρο. Αλλά και από τους ψηφοφόρους του ΚΚΕ, ένα 36,5% είναι θετικό στην υιοθέτηση της κάρτας εισόδου.
Η αναγνώριση της σημασίας της Ανώτατης Εκπαίδευσης στη ζωή του τόπου και στο μέλλον των παιδιών, οδήγησε το 70% των ερωτηθέντων να συμφωνεί με την καθιέρωση της ελάχιστης βάσης για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια και το 71,5% στην υιοθέτηση ενός χρονικού ορίου φοίτησης στα Πανεπιστήμια.
Δεν έχω ακριβή στοιχεία για ανάλογες έρευνες πριν το 2015. Όμως σίγουρα τα ποσοστά «έγερναν» προς την αντίθετη κατεύθυνση. Τα θέματα της παιδείας αποτελούσαν το προνομιακό πεδίο άσκησης αγωνιστικών και επαναστατικών πρακτικών από τους πολιτικούς σχηματισμούς της αριστεράς. Σήμερα, μετά από έξι χρόνια τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ένα από τα καλά του Δημοψηφίσματος του 2015 και της καταστροφικής πολιτικής που άσκησε η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου, ήταν η συνειδητοποίηση, ότι ο γάιδαρος δεν πετάει. Ότι αν δεν στρωθείς στη δουλειά, τίποτα δεν θα έρθει από μόνο του.
Οι πολίτες συνειδητοποίησαν με τον σκληρό τρόπο (the hard way, που λένε και οι Αμερικανοί), ότι οι επαναστατικές ονειρώξεις και τα αγωνιστικά οράματα με τα οποία είχαν μεγαλώσει μετά την μεταπολίτευση, προσέφεραν θέσεις εξουσίας στους αρχηγίσκους των κομματικών μηχανισμών της αριστεράς. Ενώ οι ίδιοι και τα παιδιά τους, εισέπρατταν τα θλιβερά αποτελέσματα αυτής της «επαναστατικότητας», πάνω στην πλάτη τους.
Η οπισθοδρομική αριστερή κομπανία έστελνε τα δικά της παιδιά σε ακριβά ιδιωτικά σχολεία. Σπούδαζε τα παιδιά της σε ξένα πανεπιστήμια. Όμως για τους ψηφοφόρους της, επιφύλασσε διαλυμένα δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια. Η επιθυμία των πολιτών να στηρίξουν την καθιέρωση της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, μαζί με την επιθυμία των πολιτών να αυξηθεί ο αριθμός των πρότυπων και πειραματικών σχολείων, που εκφράζονται με συντριπτικά ποσοστά άνω του 75%, είναι η απάντηση της κοινωνίας στα άσματα με τίτλο, όπως «η αριστεία είναι χολέρα» και «η αξιολόγηση είναι φασιστική»
Οι πολίτες κοιτάζουν μπροστά και αγωνίζονται για το μέλλον τους. Η αριστερή οπισθοδρομική κομπανία αγωνίζεται για την επαγγελματική πολιτική επιβίωση των στελεχών της. Οι πολίτες αδιαφορούν για τους παράφωνους ήχους και τόνους του παρελθόντος. Ενός παρελθόντος, που έχουν αφήσει πίσω τους. Διότι γνωρίζουν πια για τα καλά, ότι με όσο σανό και να ταϊστεί ο γάιδαρος, είναι σίγουρο ότι δεν θα πετάξει.
