Φανταστείτε, μετά την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο και τις σχετικές καταδίκες από τον ΟΗΕ, αμέσως μετά, το κοινοβούλιο της Γαλλίας ή της Ιταλίας να καλούσε τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, να μιλήσει στους Γάλλους ή στους Ιταλούς βουλευτές. Και κάποια κόμματα, στη μία ή την άλλη Βουλή, να έλεγαν ότι δε θέλουν καν να τον ακούσουν. Ποια θα ήταν, άραγε, η αντίδραση στην Ελλάδα; Δε θα θεωρούσαμε ότι τα κόμματα αυτά συμπλέουν με τους Τούρκους και καλύπτουν την εισβολή τους; Δε θα δημιουργείτο μία αλγεινή εντύπωση ευρύτερα για τις χώρες αυτές διεθνώς;
Για τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται έστω ορισμένα κόμματα; Για το τι αντιπροσωπεύει για τις χώρες αυτές, ένας τέτοιος τρόπος προσέγγισης των πραγμάτων; Και αναρωτιέμαι: Αυτό, αν συνέβαινε, θα ήταν άραγε πρόβλημα κυρίως για τον Μακάριο και την Κύπρο- που ούτως ή άλλως στη συνείδηση όλης της υφηλίου έχουν καταγραφεί ως θύματα μιας καταδικαστέας εισβολής- ή για τις χώρες στις οποίες θα παρατηρούνταν τέτοια φαινόμενα;
Ειλικρινά, δεν ξέρω ως πού θα φτάσουν οι παραδοξότητες στη χώρα μας! Διότι, κάτι παρόμοιο με αυτό που περιγράφω θα συμβεί σε λίγες μέρες στη Βουλή των Ελλήνων. Καθώς ορισμένα κόμματα αποφάσισαν να μην παραστούν καν στην ομιλία του Ουκρανού προέδρου Ζελένσκι ενώπιον της Εθνικής Αντιπροσωπείας. Είναι μία στάση με την οποία κάποιοι - το ΚΚΕ εννοώ- με έναν έμμεσο τρόπο αθωώνουν εν μέρει την επίθεση της Ρωσίας, αποδίδοντάς τη σε «ευρύτερους ανταγωνισμούς» και «ξένους δακτύλους». Δε θέλω να πιστέψω φυσικά, ότι κάτι τέτοιο μπορεί να οφείλεται στις παραδοσιακές θετικές σχέσεις που είχε το ΚΕΕ με την τέως Σοβιετική Ένωση, θεωρώντας ίσως ότι η Ρωσία αποτελεί συνέχειά της. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτό ισχύει.
Κάποιοι άλλοι πάλι - το κόμμα του κ. Βελόπουλου - έχουν επίσης αρνητική στάση, όπως αφήνεται να εννοηθεί, επειδή οι Ρώσοι είναι Ορθόδοξοι. Μα, και οι Ουκρανοί είναι Ορθόδοξοι! Οι δε σχέσεις του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως είναι καλύτερες με την Ουκρανία από ό,τι είναι με τη Ρωσία. Ενώ, και η Ρωσία, όταν ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν αποφάσισε να μετατρέψει την Αγία Σοφία σε τζαμί, μίλησε για «εσωτερικό θέμα της Τουρκίας»! Δε σχολιάζω ιδιαιτέρως τη θέση του ΜέΡΑ25, που αποφάσισε να παραστεί μόνο μέσω ενός βουλευτή. Διότι δεν μπορούν να εξαχθούν εύκολα πολιτικά συμπεράσματα από μια τέτοια τοποθέτηση. Είναι θέμα που χρήζει περαιτέρω εξετάσεως!
Εν πάση περιπτώσει, ανεξάρτητα από όλα τα παραπάνω, όταν μία χώρα αντιμετωπίζει την επιθετικότητα της Τουρκίας - που στη ρητορική της τουλάχιστον και τη γενικότερη αντίληψή της, ομοιάζει με τη ρητορική και την αντίληψη της Ρωσίας απέναντι στην Ουκρανία προτού ξεσπάσει ο πόλεμος - δε δικαιούται αυτή η χώρα, δηλαδή η Ελλάδα, να μην είναι με το μέρος του αμυνομένου! Με την πλευρά του Διεθνούς Δικαίου. Με την πλευρά των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Πέρα, δηλαδή, από την παραδοξότητα ή ακόμα και την ιλαρότητα των θέσεων τις οποίες σχολιάζω, υπάρχει, ολοφάνερα, και μία διάσταση εθνικού συμφέροντος. Αλίμονο, αν σε αυτή την ιστορία, η ηγεσία και ο λαός της Ελλάδας δεν είναι με την πλευρά της Ουκρανίας. Όταν μάλιστα το δίκαιο και το συμφέρον σε αυτή την περίπτωση, για εμάς, ταυτίζονται απολύτως!
Προφανώς, στο ζήτημα αυτό, είτε λόγω κεκτημένης ταχύτητας από το παρελθόν - που αφορά με διαφορετικό τρόπο την Αριστερά και την Άκρα-Δεξιά- είτε λόγω πολιτικής κερδοσκοπίας, ορισμένοι αποφασίζουν να τοποθετηθούν με αυτόν τον ιδιότυπο τρόπο, ξεχνώντας τόσο το πραγματικό συμφέρον της χώρας όσο και τη διάσταση του δικαίου. Και δεν μπορώ να μην σημειώσω ότι δεν είναι μακριά από αυτές τις αντιλήψεις, ορισμένες τουλάχιστον τοποθετήσεις του ΣΥΡΙΖΑ ή στελεχών του, όλο τον τελευταίο μήνα. Σε αρκετές περιπτώσεις είχαν το πρόσημο «ναι μεν, αλλά». Τέτοια προσέγγιση αναδείχθηκε και στην πρόσφατη συναυλία καλλιτεχνών που «αγκαλιάστηκε» από τον ΣΥΡΙΖΑ. Στο τέλος μόνο - και συρόμενοι ως ένα βαθμό- θυμήθηκαν ότι το όλο θέμα αφορά την Ουκρανία. Μέχρι τότε μιλούσαν γενικώς «περί ειρήνης».
Μα, προφανώς δε γεννάται κανένα θέμα ως προς αυτό. Όλοι οφείλουμε να είμαστε με την ειρήνη. Το ζητούμενο όμως είναι, όπως μέχρι τώρα καταδικάζαμε τις παράνομες πρακτικές άλλων κρατών, με την ίδια ευκολία να καταδικάζουμε και τις αντίστοιχες πρακτικές της Ρωσίας. Διότι, πάνω απ’ όλα είμαστε Έλληνες και όλα τα τελευταία 200 χρόνια το Διεθνές Δίκαιο είναι σημαία μας. Αν εμείς το ξεχάσουμε, τότε με πολύ μεγάλη δυσκολία θα μπορέσουμε να το επικαλεστούμε σε περίπτωση που κάποιοι άλλοι μετέλθουν ανάλογες παράνομες και βάρβαρες πρακτικές εναντίον της χώρας μας. Και γι’αυτό, έστω και αν αφορά μειοψηφίες, δεν μπορεί αυτή η εικόνα, να είναι η εικόνα της Βουλής των Ελλήνων το 2022!
