Χωρίς να είμαστε μελοδραματικοί, ο κορονοϊός εξακολουθεί να σαρώνει ζωές και να σκεπάζει με πένθος και ανησυχία τη χώρα. 104 νεκροί και 819 διασωληνωμένοι χθες. Αλλά το μέγιστο πρόβλημα της χώρας, που τροφοδοτείται από την ελαφρολαϊκή τηλοψία μας, είναι εάν θα πάμε στα χωριά μας για το Πάσχα - μη και δε μεταφέρουμε τον ιό και σε χωριά αμόλυντα ακόμη.
Δεν θεωρούμε ότι αυτή η άψη της μετάβασης εκλύεται από την προσήλωση στην παράδοση. Είναι ο ευδαιμονισμός που προέκυψε τις τελευταίες δεκαετίες και ο κατακερματισμός μιας κοινωνίας που αδιαφορεί γι’ αυτό που ονομάζεται «κοινό καλό».
Αναφερόμαστε σε εκείνο το «κοινό καλό» που ξεπερνάει ταξικές διακρίσεις και διαφορές κοινωνικών στρωμάτων. Εκατό χρόνια είχαμε να ζήσουμε τέτοια συμφορά. Αλλά δεν μπορούμε να ζήσουμε δεύτερο Πάσχα χωρίς το τσακίρ κέφι μας στο χωριό δίπλα στο ψητό αρνί.
Αυτός ο ευδαιμονισμός ιδεολογικοποιήθηκε θλιβερά από τον ΣΥΡΙΖΑ, σε ένα άλλο πεδίο. Στη νεολαία της οποίας χάιδευε τα αυτιά. Κάθε φορά που στην αρχή της πανδημίας η αστυνομία προσπαθούσε να διαλύσει τις μαζικές νυχτερινές μπυρομαζώξεις στις πλατείες, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ η δράση αυτή ήταν «στοχοποίηση της νέας γενιάς». Το ότι αυτοί, ασυμπτωματικοί λόγω ηλικίας, μπορεί να μετέφεραν τον ιό στους γονείς τους, παρήλκε.
Και δεν είναι φυσικά μόνο το Πάσχα. Ο κορονοϊός θερίζει αλλά τους γενναίους ατρόμητους των διαδηλώσεων δεν τους τρομάζει. Ούτε και χθες τους… ώριμους του εκπαιδευτικού, την ημέρα των 104 νεκρών.
Ποιος διαβεβαιώνει αν κάποιοι από τους νεκρούς των τελευταίων ημερών δεν οφείλονται και στις συγκεντρώσεις αυτές; Υπάρχει βέβαια η μόνιμη «εύκολη» και στρεψόδικη απάντηση: Για τα λεωφορεία και το μετρό που στοιβάζεται ο κόσμος δεν λέτε τίποτε.
Φυσικά και λέμε, μόνο που το ίδιο μετρό, τα ίδια (και λιγότερα) λεωφορεία είχαμε και τον Νοέμβριο, τον Δεκέμβριο ή τον Ιανουάριο. Αλλά δεν είχαμε τέτοια έκρηξη θανάτου. Έτσι κι αλλιώς η μετακίνηση με τα Μέσα Μεταφοράς είναι αναγκαία. Πόσο αναγκαίες ήταν οι πορείες π.χ. για τον Κουφοντίνα;
Και δεν αναφερόμαστε στον αντιεξουσιαστικό χώρο που και μικρός είναι αναλογικά, και ο δρόμος είναι το φυσικό πεδίο πολιτικής του δράσης. Άλλωστε στους κόλπους του υπήρχαν και ομάδες που πίστευαν ότι δεν υπάρχει υγειονομική κρίση αλλά μόνο κρίση των αφεντικών, ενώ στην αντισυστημική τους έξαρση κατήγγειλαν τους λοιμωξιολόγους για… ιατρικό επιδημιολογικό φασισμό!
Αναφερόμαστε στην υπόλοιπη Αριστερά, που κατέβαζε κόσμο στον δρόμο, προκειμένου να διαμαρτυρηθεί για μέτρα που ούτως ή άλλως υπήρχαν στο προεκλογικό πρόγραμμα της κυβέρνησης, και τα οποία είχαν επικυρωθεί διά της λαϊκής ψήφου.
Θα δικαιολογούνταν οι διαδηλώσεις εάν μια κυβερνητική δράση καταλάμβανε τον λαό εξ απήνης, εάν ήταν δηλαδή εκτός των προγραμματικών της δηλώσεων. Σε αυτή την περίπτωση όντως θα υπήρχε πρόβλημα δημοκρατίας, η οποία θα έπρεπε να προασπισθεί πάση θυσία, ανεξαρτήτως υγειονομικού κόστους.
Όμως η μόνη καταστρατήγηση δημοκρατικών αρχών που έχει σημειωθεί τα τελευταία χρόνια, έγινε επί ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν εννοούμε τα ψέματα περί σκισίματος μνημονίων, κατάργησης του ΕΝΦΙΑ, Σεισάχθειας, κ.λ.π.
Αυτά είναι τα κατά συνθήκην ψεύδη που, σε διαφορετικά μεγέθη ποσότητας και έντασης, εντοπίζονται σε κάθε κυβέρνηση. Στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν θηριώδη, αλλά αφορούν την αξιοπιστία της κυβερνητικής του θητείας και του πολιτικού του λόγου. Όχι τη δημοκρατία.
Καταστρατήγηση της δημοκρατίας υπήρξε με το δημοψήφισμα. Όχι επειδή το έκανε (έχουμε γράψει ότι έπρεπε να το έχει κάνει και ο ΓΑΠ), αλλά υπό τις πιεστικές και ψευδεπίγραφες συνθήκες που το έκανε, και με το παραπειστικό ερώτημα που έθεσε.
Κυρίως όμως με το γεγονός ότι το πρόδωσε. Η προδοσία της λαϊκής εντολής στο δημοψήφισμα ήταν καταστρατήγηση της δημοκρατίας. Αλλά δεν κουνήθηκε φύλλο.
Ίσως φανούν ασύνδετα η έξοδος του Πάσχα, οι νυχτερινές πλατείες και οι διαδηλώσεις. Για μας δεν είναι. Έχουν ενοποιητικό στοιχείο την έλλειψη κοινωνικής υπευθυνότητας και αλληλεγγύης.
