Μετα από μια εντυπωσιακή πρώτη χρονιά, μια καλή δεύτερη, αν και λιγότερο καλή της πρώτης, η κυβέρνηση αυτή δεν φαίνεται τώρα να περνάει ακριβώς τις καλύτερες μέρες της θητείας της στην τρίτη χρονιά της στην εξουσία και 1,5 περίπου χρόνο πριν τις εκλογές.
Ειδικότερα το τελευταίο οκτάμηνο συνέβησαν πολλά γεγονότα που θάμπωσαν αρκετά την καλή εικόνα.
Οι φωτιές του καλοκαιριού που έκαψαν χιλιάδες στρέμματα, ένας μάλλον αχρείαστος και εξαναγκαστικός ανασχηματισμός τον Αύγουστο οι βασικές επιλογές και οι χειρισμοί του οποίου δημιούργησαν πολλά ερωτηματικά, μια κακή διαχείριση στην πρόσφατη χιονόπτωση και κερασάκι στην τούρτα τα πρόσφατα γεγονότα στη Σπάρτη με τις κυνικές ομολογίες κάποιων ότι εξαγόραζαν ψήφους και εκμαύλιζαν συνειδήσεις έστω κι αν αυτά περιέχουν μεγάλες δόσεις υπερβολής και έστω κι αν συνέβησαν 15 περίπου χρόνια πριν.
Αν ψάξει κανείς για ελαφρυντικά, υπάρχουν πράγματι πολλά.
Στους 24 από τους 31 μήνες της θητείας της, κυβέρνηση αυτή επιχειρεί σε συνθήκες μιας πρωτόγνωρης και παρατεινόμενης υγειονομικής κρίσης, που εδώ και καιρό σκοτώνει 90 με 100 ανθρώπους κάθε μέρα, φτάνοντας το ΕΣΥ και την κοινωνία στα όριά τους.
Το εμβολιαστικό πρόγραμμα ήταν πράγματι εξαιρετικό και ένα απ´ τα καλύτερα της Ευρώπης, οι χιλιάδες όμως ανεμβολίαστοι 60+ είναι ένα υπαρκτό και τεράστιο πρόβλημα.
Έχει επίσης απέναντι μια έξαλλη αντιπολίτευση που δεν συμβιβάστηκε ποτέ με την ήττα της 2,5 χρόνια πριν, και λέει όχι σε όλα.
Από το έκτακτο επίδομα στους υγειονομικούς και τη δωρεά του ογκολογικού νοσοκομείου παίδων, μέχρι τα voucher στους εκπαιδευτικούς και τα Ραφάλ και τους εξοπλισμούς.
Εξοπλισμοί που είναι πια περισσότερο από αναγκαίοι μιας και ο απέναντι δύστροπος γείτονας επιχειρεί να εξαγάγει την κρίση της χώρας του, τραβώντας την κατάσταση στα άκρα.
Αν στα παραπάνω προστεθούν και η ακρίβεια στα είδη πρώτης ανάγκης και οι αυξήσεις στο κόστος ενέργειας, κάνουν την κατάσταση πιεστική.
Επιπλέον, οι εξελίξεις στο Κιναλ δημιούργησαν νέο σκηνικό με αρκετούς ψηφοφόρους της κεντροαριστεράς που εμπιστεύθηκαν Μητσοτάκη τον Ιούλιο του '19, να επιστρέφουν τώρα σπίτι τους.
Τούτων δοθέντων δεν είναι καθόλου παράξενο που η κυβέρνηση αυτή καταγράφει εδώ και κάμποσο καιρό, χαμηλά τριετίας στις δημοσκοπήσεις.
Υπάρχει η φθορά λόγω της σχεδόν τριετούς διακυβέρνησης, υπάρχει η πρόσθετη φθορά από την παρατεινόμενη πανδημία, υπάρχουν και οι απώλειες προς το Κιναλ.
Απ' την άλλη, το αφήγημα της αντιπολίτευσης, μείζονος και ελάσσονος, δεν πείθει.
Ο Σύριζα είναι ένα φθαρμένο και απαξιωμένο προϊόν, το Κιναλ υπό τη νέα ηγεσία του θυμίζει πια Πασοκ της δεκαετίας του ‘80 όταν δεν ειδικεύεται στην ασάφεια και την τιποτολογία.
Ενώ ΚΚΕ, Βαρουφάκηδες και Βελόπουλοι εξακολουθούν να ζουν πάντα σ' ένα παράλληλο σύμπαν.
Το σκηνικό γίνεται ακόμα περισσότερο περίπλοκο έχοντας μπροστά μια εκλογική αναμέτρηση με απλή αναλογική αλλά και μια δεύτερη με κλιμακωτό πια μπόνους στον πρώτο, που απαιτεί πάνω από 38% για μια ισχνή έστω αυτοδυναμία. Ίσως μάλιστα να υπάρξει και τρίτη.
Ο κίνδυνος χάους και ακυβερνησίας είναι υπαρκτός και καθόλου αμελητέος.
Κουλτούρα κυβερνήσεων συνεργασίας δεν υπάρχει, οι διαφορές είναι αγεφύρωτες, η χώρα όμως πρέπει να κυβερνηθεί.
Η Ελλάδα μπαίνει σε κρίσιμη καμπή και το διακύβευμα είναι τεράστιο.
Εναλλακτική λύση δεν υπάρχει και αυτό γίνεται καθημερινά συνείδηση στον κόσμο.
Παρα την κόπωση και τα όποια λάθη, το έργο που έγινε υπό πολύ δύσκολες συνθήκες, ήταν πολύ και σημαντικό και ο Μητσοτάκης αξίζει ασφαλώς μια δεύτερη θητεία που θα βάλει οριστικά τη χώρα στις ράγες της ανάπτυξης.
Οτιδήποτε άλλο θα ξαναβάλει αυτή τη χώρα σε περιπέτειες.
Και μ' αυτή την έννοια υπάρχουν και κάποιες ιστορικές αναλογίες με το 1974.
Τότε το κυρίαρχο σύνθημα ήταν Καραμανλής ή τανκς.
Τώρα είναι Μητσοτάκης ή χάος.
* Ο Κυριάκος Μπερμπερίδης είναι μέλος του Τομέων Υγείας & Πολιτικής Υποστήριξης της Νέας Δημοκρατίας.
