Του Γιάννη Σιδέρη
Ένας παραμυθένιος γάμος δυο λαμπερών γόνων της εγχώριας μπουρζουαζίας, έλαβε χώρα τον Σεπτέμβριο του 2014 στις Σπέτσες, μέσα σε ονειρικό ντεκόρ. Τα τέκνα των οικογενειών Κόκκαλη και Μαρτίνου (Ντίνος και Αταλάντη) ήλθαν εις γάμου κοινωνίαν υπό τα όμματα και τις ευχές περίπου 600 προσκεκλημένων, που αποτελούσαν ονομαστούς εκπροσώπους της χρυσοφόρας επιχειρηματικής και εφοπλιστικής ελίτ της χώρας. Ήταν μια σύναξη του διεθνοποιημένου πλούτου. Πολλοί από αυτούς είχαν φτάσει με τα ΙΧ αεροσκάφη τους από τη Νέα Υόρκη, το Μόντε Κάρλο, το Λος Άντζελες ή το Λονδίνο.
Λίγο μετά, ο τότε εκπρόσωπος τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Σκουρλέτης είχε καταγγείλει οργίλος, ότι διεξήχθη έρανος μεταξύ των παρευρισκομένων, προκειμένου να συγκεντρωθούν χρήματα για τον χρηματισμό βουλευτών, ώστε να συγκεντρωθεί ο μαγικός αριθμός των 180, να ψηφιστεί Πρόεδρος Δημοκρατίας, και να παραμείνει η κυβέρνηση Σαμαρά στη εξουσία (Ως γνωστόν σε συνάξεις ανθρώπων τέτοιου οικονομικού μεγέθους, βγάζει κάποιος το καπέλο του και το περιφέρει… να ρίξουν οι συγκεντρωμένοι το κάτι τις τους).
Φυσικά έγινε χαμός στα social media. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως ήλαυνε, κάθε τι που έλεγε γινόταν πιστευτό. Οπότε δεν είχε καμία σημασία για το λάβρο αντιμνημονιακό κοινό, το αν οι οικογένειες Κόκκαλη και Μαρτίνου διέψευσαν με οργή το δημοσίευμα, που είχε τροφοδοτήσει την καταγγελία Σκουρλέτη. Ήταν ένα δημοσίευμα της εφημερίδας «contranews».
Εκ των υστέρων, και εκ του αποτελέσματος μια και παρενέβη εισαγγελέας που διεξήγαγε έρευνα, το δημοσίευμα απεδείχθη μη ισχύον - αν όχι σκόπιμο για να τροφοδοτήσει τις καταγγελίες Σκουρλέτη.
Έκτοτε, πολλοί καιροί πέρασαν μέσα τεσσεράμισι χρόνια μόνο. Οι Ροβεσπιέροι του '14, είναι τώρα μια παραπαίουσα κυβέρνηση που θα γραφτεί στην ιστορία - και - για την ταχεία συρρίκνωση του εκλογικού της ακροατηρίου. Ακόμη και το Pasokifikation (διεθνής όρος για την απότομη κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ), ήρθε μετά από σαράντα χρόνια.
Ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας έκανε «πλατιά απεύθυνση» στις «προοδευτικές δυνάμεις» και στις πλατιές λαϊκές μάζες. Αυτές εξακολουθούν να του στρέφουν την πλάτη, καθώς δεν είδαν κανέναν «βάθεμα και πλάτεμα της δημοκρατίας», παρά μόνο αποτυχημένες διοικητικές - οικονομικές πρακτικές, και μικροπολιτικές μεθοδεύσεις.
Στο πλατύ κάλεσμα ανταποκρίθηκε πάντως ένας από τους εκπροσώπους της «χρυσής νεολαίας», ο κ. Πέτρος Κόκκαλης, με αντιπαροχή την υποψηφιότητά του στην ευρωβουλή. Ο τότε καταγγέλλων κ. Σκουρλέτης, τάχθηκε αναφανδόν προχθές υπέρ της υποψηφιότητάς του!
Δεν κρίνεται ο συγκεκριμένος υποψήφιος ως πρόσωπο (το αν ξέχασε τις καταγγελίες Σκουρλέτη, προσωπικό του πρόβλημα). Ούτε καν κρίνεται ως πρόσωπο ο πατέρας του Σωκράτης Κόκκαλης, τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε κάποτε ως εθνικό προμηθευτή. Και δεν κρίνεται ως πρόσωπο για τον απλούστατο λόγο: Ο λαός δεν ψήφισε τον κ. Κόκκαλη ή τον κ. Μπόμπολα (εκ των εμβληματικών τότε καταγγελλόμενων), ούτε τον κ. Καλογρίτσα, τον κ. Σαββίδη και άλλους (που καταγγέλλονται σήμερα), για να διαφυλάξουν το δημόσιο συμφέρον.
Επιχειρηματίες είναι, τη δουλειά τους κάνουν όπου και όπως μπορούν. Εάν βρίσκουν κερκόπορτες, αυτό συμβαίνει επειδή τις αφήνουν ανοιχτές οι κυβερνήσεις, τις οποίες ψήφισε ο λαός για να διαφυλάξουν τα συμφέροντά του.
Δεν γνωρίζουμε τον υποψήφιο ευρωβουλευτή, ενδεχομένως να είναι καλός και ενδιαφέρων άνθρωπος. Το πρόβλημα είναι πολιτικό: Δεν παύει να είναι μέλος μιας οικογένειας, την οποία:
Αφενός, ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούσε στεντορείως για διαπλοκή. Στην εξεταστική επιτροπή για την υπόθεση SIEMENS οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ ήταν καταπέλτες για το καταγγελλόμενο ως καρτέλ Siemens – Intracom.
Αφετέρου, η ταξική του θέση βρίσκεται στον αντίποδα των – υποτίθεται – αξιών, όσο και των ταξικών συμφερόντων για τα οποία - πάλι υποτίθεται – αγωνίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι θέμα «οικογενειακής ευθύνης» αλλά ταξικής θέσης. Ο κ. Κόκκαλης είναι πρόβλημα μιας ακόμη πολιτικής ασυνέπειας του ΣΥΡΙΖΑ.
Παρεμπιπτόντως, στην επιχειρηματολογία των Συριζαίων στα social media παρατηρείται και το εξής διασκεδαστικό: Ο κ. Κόκκαλης δεν είναι γιος (όπως είναι ο Πλουμπίδης, ή κόρη όπως ήταν η Λοϊζου - όσο ήταν υποψήφια), αλλά μόνο «εγγονός» του Πέτρου Κόκκαλη, υπουργού της «Κυβέρνησης του Βουνού»! Ο πατήρ αγνοείται!
Τα κοινωνικά ερείσματα του ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποσαρθρωθεί. Οι κοινωνικές και πολιτικές εφεδρείες έχουν στερέψει. Προχθές στην Πολιτική Γραμματεία αναμενόταν να ανακοινωθούν 15 υποψήφιοι, ανακοινώθηκαν 10. Το κόμμα εισέπραξε αρνήσεις, ενώ δεν ελκύει και κάποια διαπρεπή ονόματα που θα ήθελε. Εξ αυτού είναι και το μόνο κόμμα του οποίου η υπόθεση των υποψηφιοτήτων έχει μετατραπεί σε πολύπαθη περιπέτεια.
Χθες ήρε την πρόθεση υποψηφιότητας η Μαρία Ρεπούση (εκ των επιδόξων γεφυροποιών), επειδή η υποψηφιότητά της δεν ανακοινώθηκε εγκαίρως, ώστε να έχει τον χρόνο να την υποστηρίξει.
Όπερ, οι υποψηφιότητες της κυβέρνησης εξελίσσονται σε ένα σκερτσώδες θρίλερ, που έχει απολέσει τα πολιτικά του χαρακτηριστικά. Έχει γίνει ένας αγχώδης αγώνας επιβίωσης.
ΥΓ: Θεωρούμε ανθρωποφαγικό να κρίνεται η υποψήφια κα Ραλλία Χρηστίδου ως «παίκτρια ριάλιτυ». Ένας διαγωνισμός τραγουδιού ήταν, ευκαιρία για έναν νέο άνθρωπο που δεν είχε «άκρες», να δείξει το ταλέντο του, και να βρει τον δρόμο του.
