Πείτε το όπως θέλετε. Γυναικοκτονία ή δολοφονία. ‘Η έγκλημα. Όπως θέλετε ονοματίστε το, χαρακτηρίστε το, προσδιορίστε το. Η ουσία δεν αλλάζει. Ακόμα μια γυναίκα δολοφονήθηκε σήμερα από τον σύζυγό της επειδή προσπάθησε να ξεφύγει από τα νύχια του. Από τη μαύρη ζωή στην οποία εκείνος την είχε καταδικάσει. Επειδή εκείνη ζήτησε διαζύγιο. Και εκείνος την έβλεπε σαν κτήμα του και δεν επρόκειτο να την αφήσει να φύγει.
Όποιο όνομα και να του δώσουμε, θα συμφωνήσουμε ότι οι γυναίκες πεθαίνουν η μία μετά την άλλη, τον τελευταίο καιρό από τα χέρια των ανθρώπων που είχαν παντρευτεί με όνειρα για οικογένεια και αγάπη. Δεν είναι πλέον απλά γεγονότα όλα αυτά, έγιναν φαινόμενο. Ή εμείς τους δίνουμε μεγαλύτερη σημασία τώρα. Όπως έπρεπε εξαρχής να γίνεται. Όμως ακόμα, στεκόμαστε και κοιτάμε. Καταδικάζουμε. Καταγγέλλουμε τα εγκλήματα. Μετά;
Μετά θα συνεχίσουμε με τους ίδιους ρυθμούς και σχεδόν θα συνηθίσουμε, όπως γίνεται χρόνια τώρα. Η λύση είναι να ασχοληθούμε όλοι σοβαρά, αλλά θέλει τομές. Είναι έτοιμη η πολιτεία να τις κάνει; Είμαστε έτοιμοι εμείς να τις δεχθούμε; Αμφιβολίες και μόνο αισθάνομαι κάθε φορά που φτάνουμε στο δια ταύτα.
Ξεκινώντας από την οικογένεια, θα πρέπει κάποτε οι πατεράδες να διαπαιδαγωγούν αγόρια λιγότερο μάτσο και κορίτσια λιγότερο ανεκτικά. Να επαναπροσδιορίσουμε τα όρια που πρέπει να έχει ο καθένας μας απέναντι στον άλλον. Και το δικαίωμα ελευθερίας, που είναι ιερό. Οι μανάδες δεν είναι δούλες του πατέρα ούτε των γιων, ούτε οι αδερφές. Όλοι έχουν τα ίδια δικαιώματα. Σας φαίνεται εύκολο; Είναι το πιο δύσκολο από όλα.
Ύστερα έρχεται το σχολείο, για το οποίο υπεύθυνο είναι το κράτος. Τι διδάσκουμε σήμερα περί ισότητας των φύλων και ελευθερίας στην επιλογή; Μάλλον τίποτα. Το επίσημο σχολείο αφήνει τα πράγματα περίπου όπως τα έφτιαξε η Εκκλησία: Στο η δε γυνή να φοβήται τον άντρα. Φωτισμένοι εκπαιδευτικοί, δεν αποτελούν παρά την εξαίρεση, η οποία ως γνωστόν επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Στις δομές όπου συχνάζουν νέοι άνθρωποι (από αθλητικούς συλλόγους μέχρι συλλόγους της γειτονιάς, προσκόπους, διάφορες οργανώσεις) κατά πάσα πιθανότητα καμία σχετική συζήτηση δεν γίνεται. Κι όμως, είναι χώροι όπου οργανωμένα, θα μπορούσαν να μιλούν κοινωνιολόγοι και ψυχολόγοι. Πολυτέλεια, μάλλον, και «άχρηστοι» για την ελληνική κοινωνία.
Τα ΜΜΕ καλύτερα να μην τα μετρήσουμε. Στα ριάλιτι, η «αντρίλα» του δίνει πολλές φορές και καταλαβαίνει. Δεν είναι λίγες οι ελαφριές εκπομπές ούτε λίγα τα έντυπα και μη έντυπα του κουτσομπολιού που άλλα πρότυπα πλασάρουν. Τον τελευταίο καιρό, μάλιστα, κάποιοι προσπαθούν να ξεπλύνουν συζυγοκτόνους και βιαστές, με ρεπορτάζ για αδέσποτα γατάκια, θεατρικές ομάδες και άλλες ιστορίες για αγρίους.
Οι ευθύνες της πολιτείας είναι ατελείωτες και όσο δεν γίνεται κάτι στους δυο τομείς που θα αναφερθούν παρακάτω, καμία, μα καμία ελπίδα δεν μπορούμε να έχουμε. Χρειαζόμαστε ειδικευμένες αστυνομικές υπηρεσίες για την ενδο-οικογενειακή και σεξουαλική βία από τη μια. Και αυστηρότατες ποινές σε όσους καταδικάζονται από την άλλη.
Οι αστυνομικοί που κλήθηκαν να παρέμβουν σε καυγά του ζεύγους και δεν βγήκαν από το περιπολικό τέθηκαν σε διαθεσιμότητα και μια τρύπα στο νερό μόλις έκλεισε. Όταν δεν υπάρχει σε κάθε τμήμα- σε κάθε όμως- ειδικευμένο προσωπικό που να χειρίζεται την βία, τι περιμένουμε; Ακόμα και να παρέμβουν αστυνομικοί στους καυγάδες, ποιος θα δώσει κουράγιο στο μέλος που πλήττεται, ποιος θα παροτρύνει αυτούς που υποφέρουν να ζητήσουν διέξοδο και έξοδο από τη σχέση;
Αλλά και τι θα σταματήσει τον θύτη; Αν όχι η κοινωνία, αν όχι η αστυνομία, τότε δεν πέφτει ο τελευταίος λόγος και ρόλος τη δικαιοσύνη; Τότε δεν πρέπει να θυμόμαστε το περίφημο «όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια»; Τότε δεν είναι η ώρα να φυλακίζονται εφ’ όρου ζωής;
Δύσκολα όλα αυτά. Απείρως πιο εύκολο να αγανακτούμε και να φωνάζουμε κάθε φορά που μία από εμάς δολοφονείται. Μόνη της η οργή, πάντως, δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Καιρός να το πάρουμε αλλιώς. Όλοι.
