Από τα παράδοξα των περίπλοκων καιρών που ζούμε είναι και το χαμηλό ποσοστό εμβολιασμών στη γερμανόφωνη Ευρώπη. Η Γερμανία είναι λίγο καλύτερα από μας, η Αυστρία στα ίδια περίπου επίπεδα, η Ελβετία λίγο χειρότερα.
Το ενδιαφέρον είναι ότι αυτό δεν είναι καθόλου άσχετο με τις πολιτικές πραγματικότητες στις χώρες αυτές που φαίνεται πως έχουν κάποιες ομοιότητες με τις ελληνικές.
Στη Γερμανία οι μισοί περίπου που αρνούνται να εμβολιαστούν είναι ψηφοφόροι του ακροδεξιού ξενοφοβικου AfD.
Τα ίδια και στην Αυστρία όπου ο αρχηγός της ακροδεξιάς Ελευθερίας ανακάλυψε τελευταία, δήθεν διασύνδεση μεταξύ εμβολίων και καρκινικών όγκων.
Στα καθ' ημάς, δημοσκόπηση προ διμήνου αποκάλυψε ότι αν ψήφιζαν μόνο ανεμβολίαστοι, ο ΣΥΡΙΖΑ θα σχημάτιζε περίπου αυτοδύναμη κυβέρνηση με αρχηγό αξιωματικής αντιπολίτευσης τον Βελόπουλο.
Το διαρκές κλείσιμο του ματιού στους αντιεμβολιαστές, η κατασυκοφάντηση των εμβολίων με αναφορές για «ξεστοκάρισμα», οι ανοησίες περί «προαιρετικής υποχρεωτικότητας» και οι καθημερινές ύβρεις του Πολάκη εναντίον των επιστημόνων και της Επιτροπής, δεν είναι ασφαλώς καθόλου τυχαία φαινόμενα αλλά μάλλον συνειδητή στρατηγική επιλογή και ψάρεμα σε θολά νερά.
Αρκετοί αναλυτές σημειώνουν την αντίθεση ανάμεσα στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης και των ΗΠΑ όπου οι αρνητές είναι στην πλειοψηφία τους ψηφοφόροι της ακροδεξιάς και του Τραμπ, και στην Ελλάδα όπου είναι ψηφοφόροι και της Ακροδεξιάς αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ.
Κατά την άποψή μου η εκτίμηση για την αντίθεση αυτή δεν είναι απολύτως ακριβής. Γιατί εδώ και μια περίπου δεκαετία, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατηγοριοποιείται με τους συμβατικούς όρους κατάταξης στην κλίμακα του πολιτικού φάσματος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται ως ριζοσπαστική Αριστερά αλλά δεν είναι ούτε Αριστερά, ούτε Κέντρο, ούτε Δεξιά. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε συντηρητικό κόμμα, ούτε φιλελεύθερο, ούτε φυσικά και προοδευτικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εσμός τυχοδιωκτών καιροσκόπων που ένα καπρίτσιο της ιστορίας τους άνοιξε κάποτε αναπάντεχα την πόρτα της εξουσίας.
Την ίδια στιγμή που συμμαχούσαν με τον Καμμένο, βαφτίζοντάς τον «κεντροδεξιό», έδιναν άδειες στον Κουφοντίνα τον οποίο μετήγαγαν και σε αγροτικές φυλακές πολυτελείας.
Την ίδια στιγμή που καρατομούσαν τον Φίλη από υπουργό, κατ' απαίτηση όπως λέγεται της Εκκλησίας, άλλαζαν τον ποινικό κώδικα κάνοντας την κατοχή και χρήση μολότοφ, πλημμέλημα.
Την ίδια στιγμή που απειλούσαν τους Ευρωπαίους με εξαγωγή τζιχαντιστών, συναγελάζονταν με τον Τραμπ τον οποίο και αποκαλούσαν «διαβολικό αλλά για το καλό».
Την ίδια στιγμή που αποκαλούσαν τον Σόιμπλε ανάλγητο και παρακινούσαν τον κόσμο να ψηφίσει όχι στο δημοψήφισμα, δέχονταν όλους τους όρους των δανειστών, υπέγραφαν δύο επιπλέον αχρείαστα μνημόνια και υποθήκευαν τη δημόσια περιουσία για 99 χρόνια.
Την ίδια στιγμή που μιλούσαν για Θεσμούς και Δημοκρατία, επιχειρούσαν να ελέγξουν τα Μέσα, να κλείσουν μη αρεστά κανάλια και εφημερίδες, να στήσουν σκευωρίες εναντίον πολιτικών τους αντιπάλων, να χειραγωγήσουν τη Δικαιοσύνη.
Την ίδια στιγμή που αποκαλούσαν τη Χρυσή Αυγή «εγκληματική οργάνωση», δεν έβρισκαν αίθουσες να τη δικάσουν ή χαρακτήριζαν τις ψήφους της σε νομοσχέδια, «ευπρόσδεκτες» λέγοντας ότι «δεν υπάρχουν καλές και κακές ψήφοι».
Απέτυχαν σε όλα και η ζημιά που έκαναν ήταν τεράστια.
Οι συγκρίσεις με την παρούσα κυβέρνηση είναι καταλυτικές, γι' αυτό και δεν μπορούν να σηκώσουν κεφάλι. Η στρατηγική τους είναι αδιέξοδη. Και βλέπουν τώρα την πανδημία ως την τελευταία τους ευκαιρία. Το είπε άλλωστε πρόσφατα και σημαίνον στέλεχός τους. «Η κανονικότητα δεν ήταν ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά».
Όχι ότι δεν το είχαμε καταλάβει αλλά ήταν τουλάχιστον ειλικρινείς.
* Ο Κυριάκος Μπερμπερίδης είναι μέλος του Τομέων Υγείας & Πολιτικής Υποστήριξης της Νέας Δημοκρατίας
