Δεν είναι λίγοι όσοι διαμαρτύρονται γιατί η τηλεόραση δείχνει συνεχώς ειδήσεις από τον πόλεμο στην Ουκρανία. Εκεί όπου, όπως σε κάθε πόλεμο, η βία, το αίμα, η φρίκη, περισσεύουν. Θεωρούν, μάλιστα, πως επίτηδες υπερ-προβάλλονται όλα αυτά, ώστε να ξεχάσουμε τα δικά μας προβλήματα και να «παρασυρθεί» το κοινό στην ωμή πραγματικότητα του πολέμου.
Κι όμως, δεν έχουν δίκιο. Η αλήθεια για τον πόλεμο, τον κάθε πόλεμο και αυτόν που ζούμε τώρα, είναι πιο φρικαλέα και πιο ζοφερή απ’ ό,τι μπορεί να συλλάβει και η πλέον καλπάζουσα φαντασία. Νεκροί, διαμελισμένα σώματα, βιασμένες γυναίκες, παιδιά, και βρέφη ακόμα, δολοφονημένοι, αγνώριστοι από τα βασανιστήρια, αίμα, ποτάμια αίματος. Άνθρωποι να χαροπαλεύουν, να ξεψυχάνε, να φοβούνται, να πονούν. Αυτή την πραγματικότητα δε θα τη δούμε ποτέ και σε κανένα κανάλι. Δεν αντέχεται, δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτή και δε θα προβληθεί. Ούτε και πρέπει.
«Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μού φέρνει τρόμο» έγραφε ο ποιητής. Τα μάτια του μέσου θεατή συνήθως βλέπουν τα πιο σκληρά μονάχα σε ταινίες «σπλάτερ». Τα μάτια όσων ζουν τον πόλεμο βλέπουν τα πάντα. Και υποφέρουν αληθινά, δολοφονούνται αληθινά, διαμελίζονται αληθινά. Δε βλέπουν απλώς τα ανείπωτα, τα ζουν.
«Η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή, γιατί είναι αμίλητη και προχωράει» έλεγε ο Σεφέρης. Μάρτυρες του πολέμου και οι συνάδελφοι, οι πολεμικοί ανταποκριτές, οι φωτορεπόρτερ. Κάθε βράδυ, λένε κάποιοι που μαζεύονται στα λόμπυ των ξενοδοχείων, οι άνδρες πίνουν. Πίνουν ολοένα και περισσότερο. Γιατί δεν αντέχουν όσα βλέπουν τη μέρα. Λυγίζουν.
Δε θα δούμε ποτέ στις οθόνες μας την τρομακτική φρίκη αυτού του πολέμου, και κανενός πολέμου. Ο πολιτισμός μας, αυτοπροστατεύεται και προστατεύει τα θύματα που αθώα, ανυπεράσπιστα, δεν μπορούν να καλύψουν τα σώματα και τις ταυτότητές τους. Θα έσπαγαν καρδιές αν βλέπαμε έστω το ένα εκατοστό από αυτά, αλλά σιγά - σιγά θα μοιάζαμε στο τέρας. Με κάθε επανάληψη θα ερχόμασταν πιο κοντά στην αδιαφορία. Και μετά, στην αποκτήνωση.
Απλώς, να ξέρουμε ότι όταν θα φύγουν οι κάμερες, τότε θα μείνει ο Θάνατος, η Παγωνιά, ο Ζόφος. Θα μείνει ο Τρόμος. Τότε θα ξεχάσουμε ακόμα και την ύπαρξη όσων σήμερα ατενίζουμε από πολύ μακριά, ευγνωμονώντας που δεν είμαστε στη θέση τους. Δεν απέχει πολύ αυτή η στιγμή. Τα κανάλια και οι εφημερίδες θα φύγουν, τα φώτα θα σβήσουν, ο Χάρος θα κάνει πάρτι διαρκώς.
Πριν διαμαρτυρηθείτε για την τηλεόραση, που δείχνει πόλεμο, σκεφτείτε πως αυτό θέλει και ο Ρώσος εισβολέας - και κάθε εισβολέας. Επιθυμεί σιγή ασυρμάτου, για να επιδοθεί σε όποιες βιαιότητες δεν πρόλαβε. Μην αναθεματίζετε την ενημέρωση. Όσο και αν ξεφεύγει, στη δεδομένη περίπτωση είναι στο πλευρό των θυμάτων και θα παραμείνει.
