Α. Προς τη ΝΔ…
1. Επειδή δεν ξεχνώ: Τον απίστευτο καιροσκοπισμό του δημοψηφίσματος του 2015… Την σκέψη -έστω μόνο σκέψη και όχι πρόθεση- για επιστροφή στη δραχμή (μια δραχμή προφανώς εξαρτημένη από το ρούβλι…). Την ανεκδιήγητη συγκυβέρνηση με τον γραφικό ακροδεξιό συνομωσιολόγο και «ντέντεκτιβ» που εξιχνίασε πρώτος τη 17Ν… Τον νόμο που ανέβασε στους «ακαδημαϊκούς ουρανούς» πολλών ειδών περιστέρια και Περιστέρες… Την προσπάθεια, επίσης, ποδηγέτησης των ΜΜΕ αλλά ακόμη και της Δικαιοσύνης (αφού εισαγγελέας, επιφορτισμένη με την ανάκριση για μια υπόθεση με πολιτικό ενδιαφέρον, κατήγγειλε τον αρμόδιο -για την πάταξη της διαφθοράς!- υπουργό για πίεση, προκειμένου να παραπέμπει ανθρώπους χωρίς καθόλου στοιχεία ενοχής…). Και τόσα τόσα άλλα…
2. Γιατί νιώθω ρίγη και ανατριχίλα στη σκέψη πως τις τόσες κρίσεις των τελευταίων χρόνων θα τις αντιμετώπιζε το συριζανέλειο συνονθύλευμα…
3. Γιατί η ανθρωποσύνθεση της μητσοτακικής κυβέρνησης ποιοτικά δεν συγκρίνεται με καμία άλλη των τελευταίων δεκαετιών (εδώ, δε, αναφέρομαι επίσης στις παλαιότερες κυβερνήσεις ΚΑΙ της ΝΔ…)
4. Για τη σοβαρότητα με την οποία επί των ημερών της τοποθετείται η χώρα στα μεγάλα διεθνή προβλήματα της εποχής… (έστω και με τον αναπόφευκτο κίνδυνο να εμπλακούμε σε «καταστάσεις», λόγω της σύμπλευσης σε διάφορα θέματα με κάποιους διεθνείς παίκτες που έχουν τις δικές τους επιδιώξεις και προτεραιότητες…)
5. Λόγω της ισχυρής ώθησης που έδωσε στις συναλλαγές με το κράτος δια της ηλεκτρονικής οδού…
6. Γιατί, αν και όχι απόλυτα ή απαρέγκλιτα, εφήρμοσε τη νομοθεσία για απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους…
7. Γιατί η ψήφος στο κόμμα αυτό είναι λιγότερο πιθανό να προκαλέσει δυσκολίες στη μελλοντική κυβερνησιμότητα της χώρας…
Β. Προς το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ
1. Γιατί ανάμεσα σε μια πολιτική δύναμη που βασίζει τις «κοινωνικές ευαισθησίες της» στην αφελή βουλησιαρχία, άρα και στη «χαζοχαρούμενη δημοσιονομία»… Και μια άλλη που στήριξε επιλογές με προκλητικά ταξικό πρόσημο υπέρ των ευκατάστατων (βλ. πχ την ολοσχερή φοροαπαλλαγή των ενδοοικογενειακών μεταβιβάσεων σημαντικών περιουσιών, που εμποδίζει την κοινωνική κινητικότητα, αφού έτσι και οι πιο άχρηστοι ή οκνηροί «γόνοι» παγιώνουν τη θέση τους στα κοινωνικοοικονομικά ρετιρέ…). Το συγκεκριμένο κόμμα, ντε φάκτο κόμμα του Κέντρου πλέον, παρέχει την εύλογη προσδοκία πως θα μπορούσε, σε τέτοια θέματα, να ακολουθήσει τον δρόμο της καμήλας…
2. Γιατί η ιστορική μνήμη -όσο και αν στρέφεται και σε κάποιες εκφάνσεις του χυδαίου λαϊκισμού της ανδρεϊκής εποχής, από το «ΕΟΚ-ΝΑΤΟ ίδιο συνδικάτο» μέχρι την «Αυριανή-πρότυπο δημοσιογραφίας»- συγκρατεί, ωστόσο, πως υπήρξε το μόνο κόμμα που δεν επένδυσε στην αντιμνημονιακή ρητορεία. Και ανέλαβε κόστος τεράστιο για τη σωτηρία της χώρας…
3. Γιατί ούτε η ΝΔ διέψευσε, πάντως όχι ολοσχερώς, τον «νόμο» περί αναπόφευκτης φθοράς εκ της άσκησης της εξουσίας… (έστω και αν καλόπιστα δεχθεί κάποιος πως δεν υπήρξε συναλλαγή, το μόνο δε κριτήριο που ώθησε τον Ισπανό αντιπρόεδρο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος να επιλέξει έναν 23χρονο ως επιστημονικό συνεργάτη στο ευρωκοινοβούλιο ήταν η εκτίμησή του για τα επιστημονικά προσόντα και τις γενικότερες ικανότητες του επιλεγέντος: η γυνή του Καίσαρα πρέπει και να φαίνεται αψεγάδιαστη).
Γ. Προς τον ΣΥΡΙΖΑ
Εδώ δεν υπάρχει ανάγκη αρίθμησης των παραγόντων που θα μπορούσαν, θεωρητικώς, να με ωθήσουν στην υπερψήφιση του κόμματος αυτού, αφού ένας μόνον τέτοιος υφίσταται: Πέτυχε -υφιστάμενο τη χωρίς αναστολές καιροσκοπική αντιπολίτευση ακόμη και πολιτικών δυνάμεων πλήρως αντιλαμβανόμενων το εθνωφελές της συγκεκριμένης επιλογής- να εκριζώσει από το σώμα του έθνους το αγκάθι του «Μακεδονικού», στο οποίο είχαμε με απίστευτη εθελοτυφλία αυτοεγκλωβιστεί. (Με ευθύνες για τον αυτοεγκλωβισμό αυτόν να φέρουν όχι μόνο οι ελάσσονες ηγέτες της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ, αλλά και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Ανδρέας Παπανδρέου, κυρίως δε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής -τις τεράστιες ευθύνες του οποίου για το συγκεκριμένο θέμα μού είχε αναδείξει σε ιδιωτική συζήτηση και ο Γεώργιος Ράλλης…).
Χωρίς αυτή τη μεγάλη πολιτική κίνηση -και ελάχιστη σημασία έχουν τα όποια, ενδεχομένως ιδιοτελή, κίνητρα αυτών που την αποφάσισαν- σήμερα θα είχαμε στα βόρεια σύνορά μας μια δύναμη ρωσόφιλη και ρωσοεξαρτώμενη, πιθανότατα δορυφορική του Πούτιν, την επικινδυνότητα της οποίας θα αύξανε ο μονοδιάστατα ρωσόφιλος προσανατολισμός τόσο του πολιτικού συστήματος όσο και της κοινής γνώμης της Σερβίας. Παράλληλα, δε, μια χώρα στην οποία η πολιτικοοικονομική διείσδυση του εξ ανατολών γείτονά μας θα ήταν μεγαλύτερη από ό,τι τώρα. (Γνωρίζω, μάλιστα, κάποιους κορυφαίους διεθνολόγους, βουλευτές σήμερα της ΝΔ, οι οποίοι αυτά θα έλεγαν, αν μπορούσαν δημόσια να εκφράσουν τις ειλικρινείς απόψεις τους επί του θέματος…).
Δ. Προς το ΚΚΕ (και ας μου συγχωρεθεί η αλλαγή ύφους)
1. Ο βαθύς θαυμασμός μου προς μια κορυφαία δημοσιογράφο, ο οποίος με οδηγεί στη σκέψη πως αυτή «κάτι θα είδε», αφού διένυσε όλη την ιδεολογική απόσταση από έναν συμβολικό διανοούμενο του παραδοσιακού ελληνικού συντηρητισμού μέχρι το συγκεκριμένο κόμμα…
2. Το ότι η εμφάνιση φαινομένων άνοιας είναι, δυστυχώς, απολύτως συμβατή με την ηλικία μου…
* O καθηγητής Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι συγγραφέας του έργου «Η κορύφωση του Εθνικού Διχασμού: Η δίκη των Έξι, ‘αναγκαίο σφάλμα’ ή ‘δικαστικός φόνος’;»
