Τα ξημερώματα της 9ης Σεπτεμβρίου έφεραν τον Νίκο Γκάλη εκεί που άξιζε. Στο πάνθεον του Παγκοσμίου Μπάσκετ, στο Hall of Fame.
Ο άνθρωπος που έμαθε την Ελλάδα μπάσκετ, αυτός που έφερε όλους τους Έλληνες με μια μπάλα μπάσκετ στα χέρια και αποτέλεσε έμπνευση για τους περισσότερους (αν όχι όλους) τους Έλληνες μπασκετμπολίστες που έκαναν τεράστια καριέρα, βρέθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής για να δει το όνομά του και τη φανέλα του να μπαίνει εκεί που βρίσκονται αυτά των κορυφαίων.
Ντυμένος με ένα λευκό σακάκι και με ένα μαύρο παντελόνι και συνοδευόμενος από την σύζυγό του και την κόρη του έδωσε το «παρών» στην αίθουσα του Springfield Symphony Hall και περίμενε τη σειρά του...
Μέχρι να ακουστεί το όνομά του για να ανέβει στη σκηνή και με βουρκωμένα μάτια να αποδειχθεί την ύψιστη τιμή για έναν αθλητή μπάσκετ, δηλώνοντας:
«Θα ήθελα να πω ότι αποτελεί μεγάλη μου τιμή να γίνομαι μέλος του Hall of Fame. Ένα όνειρο έγινε πραγματικότητα κι εδώ δίπλα μου είναι ο Μπομπ ΜακΑντού ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες που έχω αντιμετωπίσει στην καριέρα μου. Μας συνδέουν σπουδαίες μονομαχίες με τον Μπομπ. Ευχαριστώ τους φίλους μου που με ακολούθησαν εδώ, είναι σαν αδέρφια για μένα. Παλιοί συμπαίκτες μου στο Σίτον Χολ. Τότε, στο Σίτον Χολ δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα έφτανα εδώ. Το όνειρό μου ήταν να παίξω στο ΝΒΑ, επιλέχθηκα από τους Σέλτικς μαζί με τον τρομερό Λάρι Μπερντ. Είχα προτάσεις από αρκετές ομάδες από την Ελλάδα. Μέχρι τότε δεν ήξερα ότι υπήρχε μπάσκετ στην Ελλάδα. Ο Άουερμπαχ ήθελε να μείνω, αλλά πήρα μια απόφαση για την οποία δεν θα μετανιώσω ποτέ στη ζωή μου. Πήγα στην Ελλάδα και το 1987 η Ελλάδα κατέκτησε το ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Όλο το έθνος βγήκε στους δρόμους, το μπάσκετ έγινε εθνικό άθλημα και η Ελλάδα είναι από τις κορυφαίες ομάδες στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Τότε σε κάθε αυλή σπιτιού, σε κάθε αυλή σχολείου τοποθετήθηκε μια μπασκέτα.
Είμαι ευγνώμων γι' αυτό που ζω σήμερα. Το θέμα δεν είναι η κατάκτηση τίτλων αλλά και άλλο πιο σημαντικό που θα σας αποκαλύψω σήμερα. Μια μέρα περπατούσα στη γειτονιά μου στη Θεσσαλονίκη και με σταμάτησε μια κυρία που δεν γνώριζα. Νόμιζα ότι ήθελε μια αναμνηστική φωτογραφία ή ένα αυτόγραφο. Με φώναξε «Νίκο, Νίκο», έτσι με φωνάζουν. Μου είπε «θέλω να σ' ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου γιατί έσωσες τον γιο μου, του έκανες το μεγαλύτερο δώρο». Μετά μου εξήγησε ότι ο γιος του ήταν εθισμένος στα ναρκωτικά αλλά το ξεπέρασε, βρήκε το νόημα της ζωής κι έγινε αθλητής μπάσκετ. Θέλω να ευχαριστήσω τους προπονητές μου και τους συμπαίκτες μου στο Σίτον Χολ, τον σύλλογό μου τον Άρη Θεσσαλονίκης που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην καριέρα μου, τη γυναίκα μου και την κόρη μου Στέλλα».
(Πηγή: sport-fm.gr)
