Η έκφραση «τρομοκρατήστε τους τρομοκράτες» αποδίδεται, επειδή δεν διατυπώθηκε δημοσίως, στον Σαρλ Πασκουά, υπουργό Εσωτερικών της Γαλλίας το 1986, που είχε και την ευθύνη της αστυνόμευσης, δηλαδή της εφαρμογής των Νόμων. Βρισκόταν τότε, η Γαλλία, και πιο συγκεκριμένα το Παρίσι, αντιμέτωπη με κύμα τρομοκρατικών / βομβιστικών: επτά ενέργειες μέσα στον ίδιο μήνα Σεπτέμβριο.
Η χρήση της στο Κοινοβούλιο χθες, από τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, μου θύμισε πόσο συχνά την αναπαράγουν παράγοντες της λεγόμενης πολιτικής αριστεράς, επιδιώκοντας να αποδώσουν στους πολιτικούς τους αντιπάλους (ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ, κατά περίπτωση) ενώ το ίδιο είχε κάνει το 2012 και ο κ. Καμμένος λίγο μετά την αποστασία του, ζητώντας μια κάποια συμμαχία προκειμένου να καταργηθεί το δεύτερο μνημόνιο.
Η σύντομη αναδρομή μπορεί να μοιάζει άσχετη με τις τρομοκρατικές ενέργειες, όπως αυτή που αποσκοπεί στην κατατρομοκράτηση του Δημήτρη Καμπουράκη, συναδέλφου στη δημοσιογραφία, γνωστού για την ελευθεροστομία του, τον χιουμοριστικό του σχολιασμό και την αγάπη του στις …γάτες, υποθέτω ακόμη και αυτής των Ιμαλαϊων!
Δεν γνωρίζω ποιος έβαλε τη βόμβα στο σπίτι του. Κάποια σχέση όμως θα έχει με εκείνους που την ίδια στιγμή επιχειρούσαν να τρομοκρατήσουν τον πρόεδρο των ειδικών φρουρών, τους υπαλλήλους της Αττικής Οδού και, προ ολίγων ημερών τον υπουργό Άκη Σκέρτσο, τη γιατρό Μίνα Γκάγκα ή τους συγκατοίκους μου τον περασμένο Ιούλιο αλλά και τόσους άλλους.
Τι «οπλίζει» το χέρι των τρομοκρατών; Κατά τη γνώμη μου, η τρομοκρατία κατά προσώπων, που έφθασε ακόμη και σε δολοφονίες και ανεξαρτήτως των μορφών που ενδύεται, οφείλεται σε τρεις, κυρίως, λόγους. Πρώτον, στην επί μακρό χρόνο ανοχή του πολιτικού κόσμου, δεύτερον, αλλά συναρτημένο με τον προηγούμενο, στην επιδίωξη των τρομοκρατών να εμφανίζονται ως εκτελεστές πράξεων που «θα ήθελαν αλλά δεν μπορούν» να κάνουν οι «πραγματικοί αριστεροί» και τρίτον στην κακή οργάνωση των ειδικών, ως οφείλουν, υπηρεσιών του κρατικού μηχανισμού.
Η μέθοδος σήμερα όπως και χθες είναι απλή. Κάποιοι εμφανίζουν τον «στόχο», συνήθως με τη βοήθεια «δημοσιογράφων» τώρα και του ίντερνετ, να έχει κάποια «βρώμικη» εμπλοκή ή, που καταλήγει στο ίδιο, να συμμετέχει σε κάποιο καταδικαστέο για διαπλοκή σύνολο ανθρώπων. Το κάνουν, κατά κανόνα χωρίς καμία απόδειξη αλλά στηρίζονται στην καχυποψία που διαπερνά την κοινωνία μας και την επίσης διαδεδομένη διάθεση για συνομωσιολογία. Όταν αυτό εμπεδωθεί στο κοινωνικό υποσυνείδητο και αφού δεν έχει καταδικαστεί από την πολιτική «αριστερά» έρχεται η ώρα της δράσης. Σε μια πιο λάιτ μορφή, τιμωρούνται φράσεις, εκφράσεις, προφανώς γνώμες από την ιδεολογική μιλίσια. Όσο πιο συχνά, τόσο καλύτερα. Τόσο περισσότερο συνηθίζει ο λαός στην τρομοκρατία. Ακόμη κι όταν κανείς δεν θυμάται ποια θα μπορούσε να είναι η δήθεν αφορμή, πολλοί είναι αυτοί που απλώς ερωτούν: «τι έκανε αυτός και του την έπεσαν». Ακριβώς ότι συνέβη πάντοτε στην πορεία για τον εκφασισμό ολόκληρων λαών και κοινωνιών.
Όσο για τον φίλο Δημήτρη, ξέρω ότι θα συνεχίσει να φροντίζει τα αγαπημένα του αιλουροειδή και θα παραμείνει χωραταζής, αιχμηρός και γλαφυρός, δηλαδή ελεύθερος. Είμαστε μαζί του!
* Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου είναι δημοσιογράφος και βουλευτής
