Θα μπορούσε να ήταν και για γέλια το πλήγμα της ρωσικής ναυαρχίδας στη Μαύρη Θάλασσα από τους Ουκρανούς, αν δεν είχαν χάσει τη ζωή τους τόσοι νέοι άνθρωποι. Μαζί τους, πάντως, χάθηκε κατ’ αυτή την πολλοστή αναβίωση της ιστορίας Δαβίδ και Γολιάθ, και ένας πολύτιμος θησαυρός της Ορθοδοξίας. Ένα κομμάτι Τίμιου Ξύλου από τον σταυρό του Ιησού Χριστού. Ένας ακόμα λόγος να φυλάμε απολύτως τα κειμήλια που έχουμε, να τα προστατεύουμε, να μην πέφτουμε στον πειρασμό χρήσης τους για σκοπούς που δεν έχουν σχέση με αυτά, αλλά και που εγκυμονούν κινδύνους.
Θα πείτε τώρα, τριακόσια- τετρακόσια νέα αγόρια σκοτώθηκαν στην έκρηξη του «Μασκβά» (έτσι είναι το σωστό) ή παρασύρθηκαν μαζί του στον βυθό, αυτό μας ενδιαφέρει; Προφανώς και όχι. Πάνω απ' όλα και από όλους, ο Άνθρωπος, το έχουμε πει ξανά αυτό- όχι με την έννοια της Μποφίλιου και των φίλων της, να μη ξαναλέμε τα αυτονόητα.
Οι απώλειες έρχονται πρώτες, και είναι τραγικές και σπαρακτικές. Έρχονται για να θυμίσουν πως δεν υπάρχει πόλεμος χωρίς νεκρούς και πως ο επιτιθέμενος έχει κι εκείνος πολλούς. Όσο και αν οι πόλεμοι γίνονται ακόμα και με ηλεκτρονικό τρόπο, κάποιοι, πολλοί, θα πεθάνουν. Όμως δεν είναι αυτό το σημερινό μας θέμα.
Είναι ο Τίμιος Σταυρός. Θρησκευμένοι ή άθεοι, θα αναγνωρίσουμε πως αποτελεί, πράγματι, ένα μεγάλο κειμήλιο της Ορθοδοξίας. Ας προσπεράσουμε το θέμα της αυθεντικότητας και των αμφιβολιών και ας πούμε χωρίς παρακάμψεις ότι το κειμήλιο αυτό, ένα μικρό κομμάτι ξύλου που φέρεται να προέρχεται από τον Σταυρό, ανήκει επί αιώνες στη Ρωσία. Σίγουρα αμέτρητοι άνθρωποι, κληρικοί και λαϊκοί, το έχουν προσκυνήσει.
Συνήθως η Εκκλησία είναι εκείνη που μας έχει συνηθίσει να κρατά τα κειμήλια σε ναούς και μοναστήρια, και κάποιες φορές αυτά πέφτουν σε χέρια αρχαιοκαπήλων, όπως δεν τους αξίζει. Μερικά χάνονται για πάντα, μερικά επιστρέφουν «πληγωμένα» ή και τεμαχισμένα, όπως η περίφημη εικόνα του Ελκομένου Χριστού από τη Μονεμβασιά. Ευτυχώς, οι εκκλησιαστικές αρχές σε συνεργασία με το υπουργείο Πολιτισμού αποφάσισαν να αναβαθμίσουν τρομερά τα μέτρα φύλαξης όταν, επιτέλους, το αριστούργημα βρέθηκε και επιστράφηκε.
Στη Ρωσία η Εκκλησία υποχωρώντας, προφανώς, σε πιέσεις, έδωσε το Τίμιο Ξύλο στη ναυαρχίδα «Μασκβά» ώστε να εμψυχώνονται οι ναύτες και οι αξιωματικοί που επέβαιναν. Να, όμως, που το πλοίο βυθίστηκε και πάει το κειμήλιο. Έτσι είναι τα πλοία, μπορεί να βυθιστούν. Ακόμα και σε καιρό ειρήνης θα μπορούσε να έχει συμβεί αυτό.
Πάει, λοιπόν το κειμήλιο, και είναι κρίμα, επειδή είναι σπανιότατο. Επί τη ευκαιρία, θα κρούσουμε, λοιπόν, ακόμα μια φορά τον κώδωνα του κινδύνου, για τα δικά μας κειμήλια αυτή τη φορά. Ιδίως τα εκκλησιαστικά, αφού αυτά αποτελούν, συνήθως, αντικείμενα κλοπής.
Μη τα κρατάτε αφύλακτα τα έρημα, γιατί όπως έχει αποδειχθεί δεν τα φυλάει κανένας φόβος. Αν δεν έχετε σοβαρά μέσα προστασίας, παραχωρήστε τα για φύλαξη στις μητροπόλεις ή στο κράτος. Αν τα θέλετε για λατρευτικούς λόγους (όπως η περίφημη εικόνα του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου στη Σύρο) τότε αναλάβετε και την ευθύνη να είναι αδύνατη η κλοπή τους - στη Σύρο έχουν ληφθεί όλα τα μέτρα.
Μια και βρισκόμαστε στις ημέρες του Αγίου Πάσχα, ας αναλογιστούμε τους κινδύνους που διατρέχουν εικόνες, λατρευτικά σκεύη, ιερά άμφια και ό,τι άλλο σχετικό φυλαγμένα με αγάπη μεν, αλλά χωρίς αποτέλεσμα μερικές φορές, ασυντήρητα και χωρίς ουσιαστική προστασία. Και ας αποφασίσει κάποτε το κράτος να καταγράψει πλήρως τα κειμήλια της εκκλησίας της Ελλάδος και του Αγίου Όρους. Στους καιρούς που τα πάντα πρέπει να διαθέτουν και ψηφιακά δεδομένα, είναι αδιανόητο να μην ξέρουμε τι διαθέτει ούτε το ξωκκλήσι της γενέτειράς μας.
