Η τωρινή παλινδρόμηση του Τσίπρα στην εποχή 2010-2015 είναι ιλιγγιώδης. Είτε νομίζει ότι υπάρχει πεδίο αγανακτισμένων στους οποίους θέλει να επενδύσει, είτε προσπαθεί να το δημιουργήσει, εκμεταλλευόμενος την δεινή θέση στην οποία θα περιέλθει μεγάλο τμήμα του λαού, εξαιτίας της επιδημίας.
Χθες στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε ότι… δεν θέλει να είναι μάντης κακών, αλλά κάθε μέρα που περνάει οι κρατούντες «μας γυρίζουν με ταχύτητα πίσω στα δύσκολα χρόνια του ‘10-‘15 και στο καθεστώς των πολιτικών του ΔΝΤ, από το οποίο με τόσες θυσίες και κόπους καταφέραμε η χώρα μας να απαλλαγεί».
Και ου μόνον αλλά «η κυβέρνηση του κυρίου Μητσοτάκη ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει τις συνθήκες που δημιούργησε με τις συνταγές των πιο σκληρών μνημονίων, με περιορισμούς σε συντάξεις και μισθούς, με εργασιακό μεσαίωνα, ιδιωτικοποιήσεις σε τιμή ευκαιρίας, απαξίωση της δημόσιας παιδείας της υγείας και του κοινωνικού κράτους και περαιτέρω διεύρυνση των ανισοτήτων».
Τα έβαλε ακόμη και με τα… παγουρίνια που κάποιος πλούσιος αποφάσισε (για δικούς του λόγους) να δωρίσει, ερμηνεύοντάς τα ως «καλλιέργεια σχέσεων με βαρόνους του χρήματος». Παράλληλα «είδε» ότι «Τσαλαβουτούν με μόνο σχέδιο τις καταστροφικές ιδεοληψίες και τις «δουλειές», με εξυπηρετήσεις και υπερτιμολογήσεις δημοσίων δαπανών στην Παιδεία, στην Υγεία, στο μεταναστευτικό, στις επενδύσεις, σχεδόν παντού».
Το τελευταίο είναι σοβαρό και είναι προς απόδειξιν. Οφείλει το κόμμα του να φέρει τεκμηριωμένες ερωτήσεις στη Βουλή, να ασκήσει σκληρή αλλά τεκμηριωμένη αντιπολίτευση, προκειμένου η κυβέρνηση να εξηγήσει, και ακόμη να απολογηθεί για τα πεπραγμένα της. Αλλά με στοιχεία.
Όσο όμως δεν το κάνει και το καταγγέλλει σε προστατευμένο ακροατήριο όπως αυτό της Κ.Ε., απλώς ψευδολογεί και επενδύει επί των τραυμάτων ενός λαού ο οποίος διήλθε δια πυρός και σιδήρου τις συμπληγάδες μιας δεκαετίας. Ενός λαού ο οποίος δεν είναι άμοιρος ευθυνών φυσικά, καθώς ανέθεσε στον Αλέξη και τον Γιάνη να ανακόψουν την δυναμική της εξόδου στην οποία είχε τροχοδρομηθεί η χώρα το 2014. Και αυτά δεν τα λένε μόνο δεξιοί οικονομολόγοι.
Ο Τσίπρας – αδίκως – βρίσκεται σε απόγνωση. Βρέθηκε την κατάλληλη ώρα στην τέλεια καταιγίδα, πείθοντας ένα λαό που ακόμη δεν έχει καταλάβει γιατί το κράτος του χρεοκόπησε. Παρέλαβε ένα μικρό κόμμα που βρισκόταν ολοζωής μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας - μπαίνει δεν μπαίνει στη Βουλή - και το έκανε κυβέρνηση. Έγραψε ιστορία ως προς αυτό. Όμως αυτή την παραξενιά της ιστορίας ο ίδιος την εξέλαβε ως κανονικότητα. Θυμώνει επειδή διαπιστώνει ότι είναι δύσκολο να επαναληφθεί.
Πολλοί, κυρίως πολιτικοί και δημοσιολόγοι του αντιπάλου στρατοπέδου, ενεοί από την επιτυχία του, αναγνωρίζουν στον κ. Τσίπρα οξυμένο «πολιτικό κριτήριο» για το θαύμα που πέτυχε. Η στήλη - εν τη αφελεία της ίσως- δεν το θεωρεί και μέγιστο κατόρθωμα. Όταν τα πολιτικά ηθικά σου κριτήρια δεν σου απαγορεύουν να μετέλθεις κάθε ψευδή κατηγορία (π.χ. «υποταγμένοι μερκελιστές» και Ολανδρέου -Πινοσέτ»), αλλά και κάθε αεροβατούσες υποσχέσεις (δεν υπάρχει χρεοκοπία, σας έχω στο πιάτο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης), δεν είναι δύσκολο να άρξεις σε ένα κόσμο παραζαλισμένο.
Με την επαναφορά της ρητορικής του στο 2012-15, θα κριθεί και το περιβόητο πολιτικό του κριτήριο. Αν δηλαδή ψυχανεμίζεται, και αν όντως υπάρχει στην κοινωνία το πρόπλασμα ενός νέου κύματος αγανακτισμένων, το οποίο θα καβαλήσει και διά του οποίου θα επανέλθει στην εξουσία. Η αν θα απομακρύνει περαιτέρω τους σκεπτόμενους πολίτες με την υστερική αντιπολιτευτική του ρητορική και το περίφημο «πολιτικό κριτήριο» θα αποδειχθεί τελικά φυσαλίδα μιας χρήσης.
Κατά την ομιλία του επεξέτεινε την οιωνοσκοπία λέγοντας: «Ο συνδυασμός αυτός ιδεοληψίας, υποταγής σε μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα, και ανικανότητας, είναι καταστροφικός για το τόπο οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε περιπέτειες, εθνικές, οικονομικές, κοινωνικές, υγειονομικές».
Εκείνο που κατά την ταπεινή μας άποψη συνάγεται, είναι ότι ως αξιωματική αντιπολίτευση δεν προτίθεται να συναισθανθεί το δύσκολο των περιστάσεων, και δεν προτίθεται να επικρίνει την κυβέρνηση επί πραγματικών ατυχών της επιλογών – που υπάρχουν. Θα στρεψοδικήσει επενδύοντας στη λαϊκή απελπισία.
Φυσικά όπως κάθε αρχηγός, έτσι και ο ίδιος, το ένστικτο αυτοσυντήρησης εξακολουθεί να το έχει. Με την υπόδειξη Τζανακόπουλου ως νέου Γραμματέα του κόμματος (ο οποίος ανεδείχθη Γραμματέας με ψήφους 110 θετικές επί 140 ψηφισάντων στη Κ.Ε.), δείχνει ότι επανέρχεται στο ταμπούρι του, δηλαδή στο κόμμα.
Σημειολογικά, η προταθείσα από τον Τσίπρα χθεσινή εκλογή Τζανακόπουλου ως Γραμματέα του κόμματος από την Κ.Ε., δείχνει και τα περιορισμένα όρια της διεύρυνσης που επιχείρησε. Ο Τσίπρας και το κόμμα κλείνονται στο καβούκι τους. Πασόκοι και «γεφυραίοι» θα εξαρτώνται από τις διαθέσεις του αρχηγού για τον ρόλο τους και την επίδρασή τους στην δημιουργία αντιπολιτευτικής γραμμής. Τη γραμμή θα τη χαράσσει το κόμμα και ο κόσμος θα ψάχνει για αντιπολίτευση!
