Οι πίδακες του μαγνητικού πεδίου είναι γρήγορα ρεύματα πλάσματος που σχηματίζονται στην περιοχή μεταξύ του μαγνητικού πεδίου ενός πλανήτη και του ηλιακού ανέμου, του ρεύματος των φορτισμένων σωματιδίων που προέρχονται από τον Ήλιο. Πρόκειται για μια περιοχή ιδιόμορφου μαγνητισμού όπου οι γραμμές του πεδίου είναι αδύναμες και ακανόνιστες και οι πίδακες παίζουν σημαντικό ρόλο. Αυτά τα προσωρινά φαινόμενα έχουν βρεθεί γύρω από τη Γη και τον Άρη, και τώρα οι ερευνητές αναφέρουν ότι ακόμη και ο Δίας τα έχει.
Σύμφωνα με το iflscience, ο μεγαλύτερος πλανήτης του ηλιακού συστήματος έχει ένα μαγνητικό πεδίο που είναι 20.000 φορές ισχυρότερο από το αντίστοιχο της Γης. Αν μπορούσαμε να δούμε την ακτινοβολία που δημιουργεί με γυμνό μάτι, θα φαινόταν τρεις φορές μεγαλύτερος από τον Ήλιο ή τη Σελήνη στον ουρανό: Μια μαγνητόσφαιρα τόσο μεγάλη που αρχίζει να πιέζει τον ηλιακό άνεμο σε απόσταση 3 εκατομμυρίων χιλιομέτρων (1,86 εκατομμυρίων μιλίων) από τον πλανήτη. Σε αυτό το απίστευτο περιβάλλον, οι ερευνητές βρήκαν ενδείξεις για τρεις πίδακες μαγνητόσφαιρας.
Τα δεδομένα από το Voyager 2, το οποίο επισκέφθηκε τον Δία το 1979, αναλύθηκαν εκ νέου από αστρονόμους του Ινστιτούτου Τεχνολογίας Harbin στο Shenzhen. Αναφέρουν στοιχεία για την παρουσία τριών από αυτούς τους πίδακες, ένας που κινείται προς τον Ήλιο και δύο που απομακρύνονται από τον Ήλιο. Αυτοί οι πίδακες εκτείνονται από το σημείο «bow shock», δηλαδή την περιοχή όπου ο ηλιακός άνεμος προσκρούει στο μαγνητικό πεδίο. Τα ηλιακά σωματίδια θερμαίνονται και επιβραδύνονται από το μαγνητικό πεδίο, στην προκειμένη περίπτωση, αυτό του πλανήτη Δία.
Η ερευνητική ομάδα συνέκρινε το μέγεθος αυτών των πιδάκων με το μέγεθος του τοξοειδούς σοκ γύρω από τον Δία, τον Άρη και τη Γη. Φαίνεται ότι τα μεγέθη αυτών των πιδάκων πλάσματος κλιμακώνονται με το μέγεθος του τοξοειδούς σοκ. Έτσι, ο Δίας και η τεράστια μαγνητόσφαιρά του έχουν τεράστιους πίδακες, ενώ η μέτρια αλληλεπίδραση του Άρη με τον ηλιακό άνεμο - χωρίς μαγνητικό πεδίο σε όλο τον πλανήτη - έχει πολύ μικρότερους πίδακες.
Η πρωτότυπη επιστημονική εργασία δημοσιεύεται στο περιοδικό Nature Communications.
