Θα χρειαστεί μεγάλη αυτοσυγκράτηση και ύψιστος σεβασμός, απέναντι στο μόνο πράγμα που έχει αξία αυτή τη στιγμή και το οποίο δεν είναι άλλο από τον θρήνο και το πένθος που είναι κυρίαρχο και που θα γίνει συντριπτικό, τις μέρες που οι οικογένειες θα θάβουν τα παιδιά τους.
Αυτοσυγκράτηση, για να μην προστεθεί στην εθνική τραγωδία, η θλιβερή εικόνα μιας κοινωνίας και μιας πολιτείας που διαιρεί τους νεκρούς της και βάφει τα φέρετρα σαν να είναι κομματικά λάβαρα. Οι βρισιές, τα πολιτικά αναθέματα, οι συγκεντρώσεις και οι πορείες στη μνήμη μόνο αυτών των νεκρών, κυοφορούν μια αήθη πρόκληση στη συλλογική μνήμη και στο ανακλητικό σοκ που ενεργοποίησε η νέα τραγωδία.
Αλλά υπό τις παρούσες συνθήκες, αυτού του είδους οι προκλήσεις συντελούν στην περαιτέρω ηθική απονομιμοποίηση όσων τις επιχειρούν.
Ό,τι δεν μπορεί να ειπωθεί σήμερα για το Μάτι και τη Μάνδρα, δεν καταργεί τα γεγονότα, τους πρωταγωνιστές και το υπόδειγμά τους. Δεν σημαίνει ότι αυτά δεν συνέβησαν με τον τρόπο που συνέβησαν και ούτε ότι στα Τέμπη επήλθε η χυδαία ισοφάριση που υπήρχε στο μυαλό τους και στην άκρη της γλώσσας τους.
Δεν θα μας εξαναγκάσουν να διαλέξουμε τους βολικούς νεκρούς, για τον προεκλογικό πόλεμο που ετοιμάζουν ασυνείδητα και κυνικά.
Η κυβέρνηση στην επίσημη έκφρασή της, έχει βρει όλες τις σωστές λέξεις για να απευθυνθεί στους ανθρώπους που καταστράφηκαν οι ζωές τους και στην κοινωνία που βρίσκεται σε σοκ. Δημιουργεί την αίσθηση και σε πολλούς τη βεβαιότητα, ότι βιώνει την εθνική τραγωδία και δεν διαχειρίζεται πολιτικά και επικοινωνιακά μια στραβή που έτυχε στην κυβερνητική της βάρδια.
Δεν σπάει το κεφάλι της να βρει που υπήρξε κάποιο λάθος σε όλα όσα έγιναν και δεν έγιναν.
Αναλαμβάνει την πολιτική και ηθική ευθύνη μέσω της ανεξάρτητης υπερκομματικής Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων - η αποστολή της οποίας είναι μεγαλύτερη και ανώτερη από το να καταγράψει απλώς τα αίτια του δυστυχήματος – να αποκαταστήσει και την εμπιστοσύνη της κοινωνίας στα πορίσματα και τις εκθέσεις. Με τον τρόπο που η γενναία παραίτηση του Κώστα Καραμανλή αλλάζει μετά από δεκαετίες το υπόδειγμα ανάληψης της αντικειμενικής πολιτικής ευθύνης.
Πάντως όσοι επιδιώκουν τους συμψηφισμούς επιτυγχάνουν το αντίθετο: τις συγκρίσεις. Οι οποίες γίνονται αυτόματα και ασυνείδητα. Αρκεί ένα τηλεοπτικό πλάνο.
